Сёстры-блізняты Дар’я і Аляксандра Яжовы атрымліваюць адукацыю ў адной навучальнай установе і працуюць разам у ясляхсадзе.
У сям’і дзяўчат педагогаў не было. Вызначальным момантам у выбары прафесіі стала тое, што ім заўсёды падабалася праводзіць час з маленькімі дзецьмі і атрымлівалася знаходзіць з імі агульную мову.
— Тым не менш наша ўяўленне аб рабоце выхавальніка было крыху наіўным. (Усміхаецца.) Зараз разумеем, наколькі яна адказная і патрабуе шмат ведаў, — разважае Аляксандра.
— Калі паступалі ў каледж, дакументы падавалі на спецыяльнасць “Дашкольнае выхаванне”. Конкурс быў вялікі, таму крыху хваляваліся, каб хапіла балаў. Вучымся старанна, зараз нават атрымліваем павышаную стыпендыю, — дапаўняе Дар’я.
Пасля 2 курса яны прыйшлі ў яслі-сад № 147 на практыку. І ім тут вельмі спадабалася: сучасная, выдатна абсталяваная ўстанова, прафесійны калектыў. Тады і з’явілася ў дзяўчат жаданне вярнуцца сюды ў якасці выхавальнікаў.
— Неабходна было атрымаць дазвол адміністрацыі каледжа і дачакацца нашага паўналецця. Доўга хадзілі да дырэктара, прасілі, каб нас адпусцілі. 10 лютага нам споўнілася 18 гадоў, а 25 лютага быў наш першы афіцыйны працоўны дзень. Нас аформілі на паўстаўкі, і цяпер тры разы на тыдзень пасля заняткаў імчымся на сваю змену, — расказвае Аляксандра.
У кожнай з сясцёр свая група. Дар’я працуе ў яслях.
— Дзеткі тут маленькія, але мы шмат чым з імі займаемся. Яны вельмі любяць маляваць, гуляць з мячом, будаваць замкі з канструктара. Добра ведаюць казкі, апошнім часам просяць пачытаць ім “Муху-Цакатуху”. Я ўжо на памяць яе ўсю ведаю, — усміхаецца малады спецыяліст.
Выхаванцы Аляксандры крыху старэйшыя — ім па 4—5 гадоў.
— У мяне вялікая група, таму ў нас часта бывае шумна. Я для іх новы чалавек, і яны імкнуцца знайсці мае слабыя бакі, правяраюць, наколькі ў мяне хопіць цярпення. Я трымаюся стойка! (Смяецца.) У мяне перад вачыма прыклад вопытнага спецыяліста Ніны Яўгенаўны Сушчэні. Яна накіроўвае мяне, падказвае штосьці, напрыклад, як памірыць дзетак, калі яны не падзялілі цацку. Што тычыцца заняткаў, то мы шмат гуляем, малюем і пры гэтым не забываем размаўляць на розныя тэмы — правілы паводзін, надвор’е за акном…. Чытаем кніжкі, у тым ліку тыя, што выхаванцы прыносяць з дому, — паведамляе Аляксандра.
Часам дзяўчаты прыходзяць разам у адну групу. Дзеці спачатку здзіўляліся, але вельмі хутка навучыліся знаходзіць сваю выхавальніцу.
— У нас розныя характары. Дар’я больш мяккая, спакойная, а я пайшла ў маму — баявая, і голас у мяне больш строгі. Мабыць, дзеці гэта адчуваюць, таму іх цяжка заблытаць, — мяркуе Аляксандра.
Сёстры заўважаюць, што ім бывае складана пераключыцца пасля заняткаў на працу. Але калі бачаць сваіх выхаванцаў, настрой паляпшаецца і з’яўляюцца сілы і дадатковая энергія. Яны вельмі ўдзячны загадчыку ўстановы Ілоне Іванаўне Крысенка за тое, што паверыла ў іх. Адзначаюць, што і кіраўнік ясляў-сада, і іншыя выхавальнікі заўсёды гатовы прыйсці на дапамогу, падзяліцца вопытам.
У дзяцінстве мы насілі адзенне рознага колеру, а зараз апранаемся аднолькава. Аднак дзеці ў садку з лёгкасцю нас адрозніваюць.
— Нам добра ў гэтым калектыве. І зусім не страшна рабіць першыя важныя крокі ў прафесію, прымяняць на практыцы тыя методыкі, якія нам выкладаюць у каледжы. Мы раней думалі, навошта іх вывучаць, а зараз разумеем: усе атрыманыя веды карысныя і патрэбныя. Не дарэмна мы сядзелі над канспектамі да дзвюх-трох гадзін ночы, выконваючы розныя заданні. Хочацца сказаць дзякуй усім нашым педагогам, — падкрэслівае Дар’я.
Дзяўчатам, як і многім маладым людзям, уласціва амбіцыйнасць, інакш не імкнуліся б яны хутчэй паспрабаваць сябе ў прафесіі і не марылі б пра тое, каб дасягнуць высокага ўзроўню майстэрства. І Дар’я, і Аляксандра добра ведаюць, якія якасці для гэтага неабходны.
— Абавязкова працавітасць, самадысцыпліна і мэтанакіраванасць. Але самае галоўнае — гэта любоў да дзяцей, — упэўнена Аляксандра.
Хочацца верыць, што ў будучыні блізняты-выхавальніцы падораць не адну добрую нагоду, каб пра іх напісалі ў газетах.
Марына ЖДАНАВА.
Фота Алега ІГНАТОВІЧА.