Ласкавая, чуллівая і ўважлівая да малышоў, шчырая і тактоўная з бацькамі, кампетэнтны і пісьменны кіраўнік — гэта ўсё пра яе, намесніка загадчыка ясляў-сада № 44 Барысава Вераніку Алегаўну Няўзораву. Вераніка Алегаўна не баіцца адказнасці і цяжкасцей. Яна многа часу аддае прафесіі і самаразвіццю, бо лічыць, што педагогіка, і выхаванне дзяцей у прыватнасці, — гэта бесперапынны працэс, які патрабуе ад настаўніка пастаяннага самаўдасканалення. Яна заўсёды з усмешкай сустракае сваіх маленькіх выхаванцаў — і яны адказваюць ёй тым жа. А гэта для Веранікі Няўзоравай самая каштоўная ўзнагарода.
Вераніка Алегаўна вырасла ў сям’і педагога, і відавочна, што выбар будучай прафесіі, які пасля зрабіла, не стаў нечаканасцю. Мама В.А.Няўзоравай, Марына Якаўлеўна Піткевіч, больш як 30 гадоў працавала ў дзіцячым садзе. “Я думала, што, калі вырасту, буду кім заўгодна, толькі не выхавальніцай, — прызнаецца Вераніка Алегаўна. — Мама прыходзіла дадому стомленая, але ніколі не скардзілася на гэта. Я глядзела на яе і разумела, як ёй цяжка: стомленасць чыталася на твары. Але ніколі нельга заракацца. Калі прыйшоў час выбіраць прафесію, усё атрымалася само сабой”.
Так Вераніка стала студэнткай факультэта дашкольнай адукацыі Беларускага дзяржаўнага педагагічнага ўніверсітэта імя Максіма Танка. “Мама спадзявалася, што атрымаецца адгаварыць мяне ад гэтага выбару, яна прыпамінала мне мае ж словы-абяцанні наконт таго, што “я ў педагогі? Ды ніколі і ні за што!” — успамінае Вераніка Алегаўна. — І вось я студэнтка, ужо вучуся. Значную ролю ў маім станаўленні як педагога адыграла мама. Яна дапамагала ў вучобе, дзялілася прафесійнымі сакрэтамі”.
Дзеткі заўсёды адчуваюць выхавальніка, іх нельга падмануць: яны чытаюць настрой, з якім іх сустракае педагог у групе, і ўсё разумеюць — хопіць аднаго толькі погляду. Да Веранікі Алегаўны, калі яна працавала выхавальніцай у дашкольным цэнтры развіцця дзіцяці, малышы заўсёды ішлі без слёз. А гэта вельмі важны паказчык не толькі прафесіяналізму, але і даверу.
“Я вельмі люблю сваю работу! Мне падабаецца ўзаемадзейнічаць з дзеткамі, адчуваць іх, наладжваць дыялог, — гаворыць В.А.Няўзорава. — Я помню сваю першую групу (усяго было тры выпускі), помню, як вучылася ўзаемадзейнічаць з дарослымі. Ведаеце, што важна? Перамагчы свой унутраны страх. Калі яго перамагаеш, то ўсё атрымліваецца. Гэта тычыцца работы і з дзецьмі, і з бацькамі. Але самае галоўнае — любіць дзяцей. Рабіць гэта трэба не на словах, маўляў, люблю дзяцей і ўсё. Іх трэба прымаць такімі, якія яны ёсць — кожны са сваімі асаблівасцямі і характарам. Прыйшлі дзеткі да мяне ў групу, значыць, яны мае. На працягу некалькіх гадоў, пакуль з імі працую, поўнасцю іх прымаю. Бывае, што некаторыя выхавальнікі не прымаюць малышоў, а значыць, пакутуюць не толькі яны самі, але і дзеткі. Але гэта няправільна: трэба прывыкаць, вучыцца прымаць і любіць іх безумоўнай любоўю. Ёсць калегі, якія кажуць, што дзеці павінны баяцца і слухацца. Я з гэтым не згодна. Нашы выхаванцы не павінны нас баяцца, яны павінны нас паважаць, а давер яшчэ трэба ўмець заслужыць”.
Вераніка Алегаўна ўпэўнена, што менавіта выхавальнік дзіцячага сада можа дапамагчы дзецям раскрыць і развіць іх таленты. Для гэтага важна ўмець захапіць малышоў і ўбачыць у кожным індывідуальнасць, дапамагчы яе развіць. А яшчэ яна трапна заўважае, што кожны малыш — гэта непаўторны Сусвет са сваімі загадкамі, разгадаць якія можа толькі той, хто ўмее тонка адчуваць і заўважаць тое, на што іншыя не звяртаюць увагі.
“Дзеці лёгка захопліваюцца нечым новым, іх вельмі проста пераключыць з адной дзейнасці на іншую, перавесці з дрэннага настрою ў добры, — працягвае В.А.Няўзорава. — Нават змена інтанацыі здольна на многае. Дзеткі — яны вельмі незвычайныя. Нават калі з імі будзеш гуляць у добрага выхавальніка, яны будуць разумець, што гэта — фальш, бо тонка адчуваюць, які ты ўнутры. Я ўпэўнена, што не кожны можа стаць выхавальнікам ці педагогам. Каб працаваць з дзецьмі, трэба мець прызванне”.
Вераніка Алегаўна заўсёды імкнецца павышаць сваё педагагічнае майстэрства. Так, у 2016 годзе яна прымала ўдзел у раённым конкурсе на лепшага маладога спецыяліста, дзе заняла 2-е месца. А год назад на спаборніцтвах такога ж узроўню, падчас удзелу ў конкурсе “Педагог года”, таксама стала другой. За той час, пакуль працавала выхавальніцай у дашкольным цэнтры развіцця дзіцяці, неаднаразова перамагала на конкурсах, што праводзіліся непасрэдна ў цэнтры. Так, група, якой яна кіравала, заўсёды папаўнялася новымі цацкамі і вырабамі. Дапамагалі ў гэтым, безумоўна, і бацькі. Да кожнага агляду-конкурсу яны ўсе разам ці рабілі цацкі сваімі рукамі, ці набывалі іх, папярэдне ўзгадняючы фінансавыя пытанні з бацькоўскім камітэтам.
Сёлета Вераніка Няўзорава перайшла працаваць на іншую пасаду: яна стала намеснікам загадчыка па асноўнай дзейнасці ў яслях-садзе № 44 Барысава. Педагог прызнаецца, што, перш чым прыняць такую прапанову, доўга думала: было шкада пакідаць дзетак і крыху страшна мяняць дзейнасць выхавальніка на адміністрацыйную.
“Спачатку было страшна, было шкада пакідаць, не давёўшы да выпуску, малышоў, якіх выхоўвала тры гады, — шчыра прызнаецца Вераніка Алегаўна. — Гэта быў вельмі цяжкі выбар. Я думала вельмі доўга над прапановай стаць намеснікам загадчыка. А потым прыняла рашэнне, што трэба развівацца і рухацца далей. У дзетак, якія сёлета выпусціліся, я ўклала ўсё, што магла. Яны ўжо не малышы, а асобы, якія сфарміраваліся. Усё самае лепшае, што магла ім даць, яны атрымалі, і я гэта ведаю”.
Дзякуючы рабоце з малышамі, В.А.Няўзорава зразумела, што не толькі яна выхоўвала дзяцей — яны таксама выхоўвалі і мянялі яе.
“Мне падабалася, што так адбываецца, — працягвае расказваць В.А.Няўзорава. — Дзеці навучылі мяне не проста цярпенню, а доўгацярпенню. Яны навучылі мяне здольнасці разумець іншых. Я заўсёды ставіла сябе на месца дашкалят: маё дзяцінства ўжо скончылася, а гэтыя малышы, якія наіўна і так даверліва зазіраюць у вочы, не былі на маім месцы. Таму мяне яны зразумець не могуць, а я іх — магу і павінна пачуць і прыняць. Лічу, што яны ўсе мне давяралі менавіта дзякуючы гэтаму. Адносіны паміж намі былі вельмі даверлівыя, і гэта вельмі важна. Для мяне дзіцячы сад і мае дзеткі былі часткай жыцця. Сёння, калі заняла іншую пасаду, працую ўжо з педагогамі. Безумоўна, іх не выхоўваю: з імі мы ўзаемадзейнічаем”.
Слухаючы Вераніку Алегаўну, міжволі думаецца, што было б цудоўна, каб усе выхавальнікі былі такімі, як яна: чуллівымі, шчырымі і добрымі, каб умелі прымаць і разумець. За ўсіх, безумоўна, гаварыць цяжка, а вось тое, што на аднаго такога педагога стане больш — гэта дакладна. Дачка Веранікі Алегаўны, Даша, сёлета скончыла 9 класаў гімназіі № 3 Барысава і паступіла ў Барысаўскі дзяржаўны каледж на аддзяленне педагагічных прафесій, а сын Аляксей перайшоў у 9 клас. У наступым годзе ён плануе пайсці вучыцца ў філіял БНТУ — Барысаўскі дзяржаўны політэхнічны каледж.
“Наша педагагічная дынастыя будзе працягнута, — з радасцю за дачку гаворыць яе мама. — Мы спрабавалі Дашу адгаварыць, але потым прынялі яе рашэнне. Пасля заканчэння БДК яна плануе паступаць ва ўніверсітэт, бо хоча быць як мама. Безумоўна, я падтрымаю сваю дачку і буду ёй дапамагаць у яе станаўленні як педагога. Яна павінна навучыцца рабоце з дзеткамі, навучыцца ўзаемадзейнічаць з класам, як калісьці вучылася я. Некаторыя бацькі пытаюцца, як можна працаваць з цэлай групай дзяцей. Я магу адказаць: лёгка! Я ж нездарма выбрала для сябе такі шлях. Як думаеце, ці можна назваць сапраўдным педагогам таго, хто не можа супакоіць і трымаць пад кантролем 20 дзяцей?!”
Наталля САХНО.
Фота аўтара.
