* “Малады спецыяліст” — новы праект “Настаўніцкай газеты”.
Выпускнікі Віцебскага дзяржаўнага тэхнічнага каледжа — архітэктар, плітачнік і майстар вытворчага навучання — расказваюць пра шлях у прафесію і дзеляцца планамі на будучыню.
Кампетэнтныя, амбіцыйныя, энергічныя — яны ўсміхаюцца нам з білбордаў, выклікаюць захапленне на чэмпіянатах WorldSkills, упэўнена стартуюць на вытворчасці, у навуцы і сацыяльнай сферы, развіваюцца і рухаюць прагрэс. А чым яны самі вымяраюць паспяховасць, што лічаць яе гарантыяй, якім бачаць заўтрашні дзень? Наколькі мяняецца гэтая сістэма каардынат з набыццём жыццёвага і прафесійнага вопыту? Аб усім гэтым мы будзем расказваць у новай рубрыцы “Малады спецыяліст”.
Валерый Рэйнгольд, Віцебск
— Пасля каледжа мне прапанавалі застацца працаваць майстрам вытворчага навучання. У калектыве прынялі нармальна. Дапамагаем адно аднаму, узнікаюць нейкія пытанні — вырашаем калектыўна. Жыллём спачатку забяспечыў каледж — у нашым інтэрнаце. Потым я ажаніўся. Як маладая сям’я, мы сталі на чаргу ў гарвыканкаме і атрымалі кватэру ў Білева. Год назад нарадзілася дачка, трэцяе дзіця ў сям’і. Перааформілі крэдыт на льготны. Добрая падтрымка з боку дзяржавы, яшчэ і на пашырэнне пойдзем. Што да матэрыяльна-тэхнічнай базы на першым рабочым месцы, то яна была стандартнага постсавецкага ўзору. Вялікія змяненні наступілі з прыходам новага дырэктара Аляксандра Ласякіна. Пачыналі адбудоўваць і пераабсталёўваць з малога. Паступова абнаўленне стала больш маштабным, а яго вынікі ўжо нельга не заўважыць. Мы адчулі моцную дзяржаўную падтрымку: дапамагалі і Міністэрства адукацыі, і аблвыканкам, і наша галоўнае ўпраўленне па адукацыі. Адкрылі рэсурсны цэнтр. Рамонт памяшканняў — фактычна ўсе работы, якія можам рабіць сваімі сіламі, — выконваем гаспадарчым спосабам. Зараз займаемся першым паверхам у вучэбным корпусе № 3, дзе будуць устаноўлены станкі па апрацоўцы металу. Задзейнічаны і выкладчыкі, і майстры вытворчага навучання, і навучэнцы. Апошнія за кошт гэтага атрымліваюць вялікі вопыт, вучацца працаваць на сучасным абсталяванні, з найноўшымі матэрыяламі. Лічу, што наша база — найлепшая ў краіне ва ўсім, што тычыцца будаўнічага профілю. Дырэктар ставіць новыя задачы, заглядвае наперад, да чаго імкнуцца. Жыццё не стаіць на месцы, удасканальвацца сапраўды важна.
“Што б ты ні рабіў — ты робіш сябе” — гаворыць усходняя мудрасць. Кожны шукае свой шлях. Мне пашчасціла яго знайсці”.
Прафесія майстра вытворчага навучання патрабуе пастаяннага росту ў прафесійным плане. З прыходам у каледж я вёў каменныя работы, на цяперашні час больш сканцэнтраваўся на абліцоўцы пліткай. Акрамя таго, маю каля дзясятка ў дасканаласці асвоеных будаўнічых кваліфікацый, пастаянна вывучаю новыя тэхналогіі, абсталяванне і матэрыялы, атрымаў спецыяльнасць інжынера-будаўніка ў Полацкім дзяржаўным універсітэце, скончыў многа розных карысных курсаў. Цяпер таксама павышаю кваліфікацыю: вырашыў пашырыць педагагічныя кампетэнцыі, каб працаваць не толькі майстрам, але і выкладчыкам. Прыемна і адказна, што ў гэтым навучальным годзе мяне ўзнагародзілі нагрудным знакам Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь “Выдатнік адукацыі”.
Каледж актыўна і паспяхова ўдзельнічае ў руху WorldSkills. У кампетэнцыі “Абліцоўка пліткай” трымаем лідарства на двух апошніх нацыянальных чэмпіянатах. Спачатку парадаваў Канстанцін Беразенка, якога ад пераможцы аддзялялі ўсяго дзве сотыя бала, і ўсё ж менавіта яго пасля паўгадавой дадатковай падрыхтоўкі выбралі для ўдзелу ў WorldSkills Kazan — 2019. А на мінулым нацыянальным чэмпіянаце Раман Каравікоў папоўніў скарбонку дасягненняў каледжа залатым медалём.
Наталля Харашкевіч, Наваполацк:
— Пасля школы заканамерна паўстаў выбар: універсітэт або каледж. Параілася з блізкімі людзьмі, сама да сябе прыслухалася і наважылася з вышэйшай адукацыяй пачакаць, папярэдне ўпэўніцца, ці сапраўды архітэктура — гэта маё. Увагу прыцягнуў тэхнічны каледж у Віцебску. З уступнымі выпрабаваннямі справілася. У спісе на залічэнне ўбачыла сваё прозвішча на першым радку. Колькі радасці было! А надзей і чаканняў яшчэ больш…
Варта сказаць, яны спраўдзіліся. Выдатная матэрыяльна-тэхнічная база каледжа, цікавае навучэнскае жыццё, многа творчасці і, галоўнае, пашанцавала з выкладчыкамі. У падрыхтоўцы нават па агульнаадукацыйных прадметах выразны акцэнт зроблены на тым, што накіравана на спецыяльнасць. Асабліва ўдзячна Наталлі Харытонавай, якая выкладала нам канструкцыі будынкаў і збудаванняў. У яе сапраўдны настаўніцкі талент і велізарны вопыт, бо раней яна працавала ў галіне архітэктуры. Было максімальна цікава вучыцца, даведвацца больш, чым па праграме.
Каледж скончыла з чырвоным дыпломам. Па размеркаванні ўжо амаль год працую ў Наваполацкім філіяле “Віцебскграмадзянпраекта”. Да мяне аднесліся добра, адразу прынялі ў каманду. З любымі пытаннямі дапамагалі, калі штосьці не разумела. Думаю, у любога маладога спецыяліста так: якая б ні была падрыхтоўка, заўсёды застаюцца за кадрам асобныя моманты, звязаныя непасрэдна з работай. Не падумайце, перавучвацца на месцы не давялося. Проста часам патлумачыць адзін раз — і гэтага поўнасцю дастаткова, падхопліваеш і далей, як трэба, атрымліваецца.
У планах — вучоба ў БНТУ. Вялікая перавага, што да паступлення дакладна ведаю, навошта мне вышэйшая адукацыя і як праходзяць вытворчыя працэсы ў архітэктуры.
Калі я толькі прыйшла, мы пераважна праектавалі жылыя шматпавярховыя дамы. Цікава распрацоўваць планіроўкі, колеравыя рашэнні і ўдзельнічаць у жыцці арганізацыі. Зараз мая дзейнасць больш накіравана на прамысловыя аб’екты. Пра зарплату шчыра прызнаюся: паступаючы ў каледж, думала, што будзе вышэйшай. Неяк прынята лічыць, што архітэктар — элітная і высокааплатная прафесія. Насамрэч не зусім так. Як мінімум на пачатку зарплаты хапае на жыццё, шыкаваць не даводзіцца. Паступова становіцца лепш. Канечне, можна працаваць звышурочна, на выхадных — адпаведна вырасце заробак, але ж хочацца і адпачыць, і прысвяціць час сабе. Хаця можна дадаткова заняцца, скажам, дызайнам, 3D-мадэлі рабіць. Многае залежыць ад самога чалавека. Як маладому спецыялісту, пры пераездзе мне выплацілі надбаўку. Жыллё прадаставілі ў інтэрнаце, месца жыхарства падабаецца: Наваполацк — маладзёжны горад, дзе мне ўтульна і камфортна.
Прафесія адназначна не расчаравала. Тут заўсёды прысутнічае доля творчасці, можна павыдумляць, праявіць сябе, але пры гэтым палёт фантазіі грунтуецца на дакладным разліку.
Канстанцін Беразенка, Мінск:
— Чаму скончыў менавіта ВДТК? Думаю, усе ведаюць, што ў Беларусі гэта найлепшы каледж. Паколькі я імкнуўся ў будаўнікі і жыў у Віцебску, то для мяне гэта максімальна зручна. За час вучобы набыў кваліфікацыі тэхніка-будаўніка, абліцоўшчыка пліткай, цесляра, тынкоўшчыка, муляра. Асвойваў прафесію на занятках і ў працэсе практыкі, дзе нам давяралі выконваць рамонтныя работы. Зразумела, навучэнскае жыццё не абмяжоўвалася парамі ад званка да званка. Удзельнічаў у розных конкурсах і спаборніцтвах, займаўся валанцёрствам: установа супрацоўнічае з Беларускім таварыствам Чырвонага Крыжа. Бліжэй да выпуску сур’ёзна пралічваў варыянты адкрыць уласную справу. Адначасова было разуменне, наколькі вялікія рэсурсы ўкладзены ў маю падрыхтоўку, і жаданне аддзячыць альма-матар тым жа, пастарацца перадаць усе набытыя веды і ўменні. Зоркі сышліся: мяне запрасілі на работу майстрам вытворчага навучання.
Калі ёсць справа, дзе ты лепшы, — не важна, які дыплом маеш: універсітэцкі, аб заканчэнні каледжа ці ўвогуле курсаў. Адукацыя на любым узроўні — шлях, і ні ў якім разе не мэта.
Вучыцца і вучыць — розніца адчувальная. Здаецца, на першым рабочым месцы ўсё знаёма: прадмет выкладання, сцены і людзі тыя ж. У адносінах з педагогамі асаблівых змяненняў не адбылося, бо мы адно аднаго ведалі, працавалі разам. Хіба што на вы да мяне пачалі звяртацца: субардынацыя. А вось адказнасць зусім іншая. Адна справа, калі ты проста засвойваеш інфармацыю, другая — дасведчана ёй дзяліцца. Неабходна было матываваць навучэнцаў, каб яны вучыліся. Педагагічная дзейнасць дала незаменны вопыт, я стаў лепш разумець людзей. Пасля, як і намерваўся раней, пераехаў у сталіцу. Уладкаваўся спачатку ў будтрэст. Потым усё ж такі перайшоў на ўласны хлеб. Задаволены, бо ў цэлым задуманае здзяйсняецца. Заробкі таксама адпавядаюць чаканням — добры майстар заўсёды запатрабаваны.
Віцебскі дзяржаўны тэхнічны каледж двойчы — па выніках работы сістэмы адукацыі Рэспублікі Беларусь за 2019 і 2021 гг. — быў прызнаны лепшай у краіне ўстановай сярэдняй спецыяльнай адукацыі ў забеспячэнні якасці падрыхтоўкі кадраў у адпаведнасці з патрэбамі арганізацый. Калектыў ВДТК — пераможца конкурсу “На лепшае дасягненне ў будаўнічай галіне Рэспублікі Беларусь за 2019 год” у намінацыі “Арганізацыя года”. За дасягненне высокіх вынікаў у сферы сацыяльна-эканамічнага развіцця ў 2020 годзе каледж быў занесены на рэспубліканскую Дошку гонару.
Намеснік начальніка Наваполацкага філіяла абласнога дзяржаўнага ўнітарнага праектнага прадпрыемства “Інстытут Віцебскграмадзянпраект” па агульных пытаннях і ідэалогіі Ганна САМОЙЛАВА: “Па размеркаванні ў нас працуе некалькі выпускнікоў спецыяльнасці “Архітэктура” Віцебскага дзяржаўнага тэхнічнага каледжа. Пра кожнага можам сказаць толькі добрыя словы: адказнасць, стараннасць, любоў да прафесіі, сур’ёзная тэхнічная падрыхтоўка, уменне працаваць у камандзе. Асобна хоцелася б адзначыць Наталлю Харашкевіч і Ганну Абухоўскую. Дзяўчаты паказваюць выдатныя вынікі па выкананні пастаўленых перад імі задач па праектаванні”.
Дырэктар Віцебскага дзяржаўнага тэхнічнага каледжа Аляксандр ЛАСЯКІН: “Сёння нашы галоўныя задачы — выхаванне моладзі і падрыхтоўка высокакваліфікаваных кадраў, у першую чаргу для народнай гаспадаркі рэгіёна. Выпускнікі каледжа з сярэдняй спецыяльнай адукацыяй прыходзяць на вытворчасць кіраўнікамі сярэдняга звяна — брыгадзірамі, начальнікамі цэхаў і ўчасткаў, але разам з тым яны ў дасканаласці валодаюць кампетэнцыямі па адпаведных рабочых прафесіях. На ўзроўні прафесійна-тэхнічнай адукацыі за перыяд падрыхтоўкі навучэнцы асвойваюць некалькі сумежных кваліфікацый па сваім напрамку, што значна пашырае для іх магчымасці далейшага прафесійнага росту. Здараецца, выпускнікі становяцца індывідуальнымі прадпрымальнікамі, падрыхтоўка дазваляе. Калі чалавек у прававым полі паспяхова і творча працуе на карысць сабе і людзям, плаціць падаткі, стварае прыбавачны прадукт — таксама добра. У супрацоўніцтве з заказчыкамі кадраў мы ажыццяўляем папярэдняе размеркаванне. Будучы малады спецыяліст праходзіць практыку як на перадавых галіновых вытворчасцях, так і на прадпрыемстве ці ў арганізацыі, дзе потым будзе яго першае рабочае месца. На працягу некалькіх гадоў мы забяспечваем стапрацэнтнае размеркаванне выпускнікоў.
Як заканадаўцы трэндаў у прафадукацыі, асаблівую ўвагу звяртаем на таленавітых навучэнцаў: даём павышаныя заданні, прыглядаемся. Лепшыя кадры застаюцца ў каледжы і тут поўнасцю раскрываюць свой патэнцыял. Ганарымся тым, што выпускнікі каледжа дасягаюць вышынь. Вынікі WorldSkills Belarus пацвярджаюць: нашы муляры, абліцоўшчыкі пліткай — лепшыя ў краіне. Па геадэзіі займаем 2—3-я месцы, у сухім будаўніцтве крыху саступілі на 3—4-я месцы — ёсць над чым працаваць. Па металаапрацоўцы, тэхнічным абслугоўванні аўтатранспартных сродкаў — толькі нядаўна пачалі ім займацца — 4-я пазіцыя, дастойны вынік. Літаральна нядаўна ўручылі дыпломы 109 выпускнікам, з іх 31 працэнт мае павышаны разрад. Можна і больш, аднак да яго прысваення падыходзім вельмі строга і прынцыпова: гэта не самамэта, а знак якасці, за які мы нясём адказнасць”.
Таццяна БОНДАРАВА.
Фота прадастаўлена Віцебскім дзяржаўным тэхнічным каледжам
і героямі публікацыі.