Адметна, што сустрэча з гераіняй сённяшняга інтэрв’ю адбылася ў дзень яе прафесійнага свята — юбілею беларускага кінематографа, якому яна прысвяціла амаль усё жыццё. Каля 70 роляў, сыграных ёй у тэатры і кіно, работа на радыё і тэлебачанні, духоўна-асветніцкая дзейнасць — вось далёка не поўны пералік яе інтарэсаў. Сёння ў праекце “Мая школа” мы размаўляем з актрысай Тэатра-студыі кінаакцёра Ірынай Нарбекавай.
— Ірына Веньямінаўна, рыхтуючыся да сустрэчы з вамі, паспрабаваў адшукаць пра вас нейкую інфармацыю, але ў вашых біяграфіях, якія змешчаны ў інтэрнэце, запісана толькі дата нараджэння, тое, што вы скончылі тэатральна-мастацкі інстытут у Мінску і што працуеце ў тэатры. Вы проста скрытны чалавек ці вам ёсць што хаваць?
— Я дастаткова адкрыты чалавек, але ў той жа час даволі закрыты. Прыватнае, асабістае жыццё — гэта тое, што, на маю думку, не павінна афішыравацца. Большасці што цікава? Калі ажаніўся ці разышоўся, каго з кім і дзе бачылі і гэтак далей.
Што да біяграфіі, то ўсё як ва ўсіх, таму, можа, і нецікава… Нехта прыдумвае гісторыі пра сябе, а я гэтага ніколі не рабіла.
Бабуля мая была стаўбавой дваранкай, а дзядуля — ваенным урачом, “парцейцам”, і прозвішча маё ідзе ад яго. Нарадзіўся ён у Курскай губерні (у мяне да гэтага часу захоўваецца яго метрыка), а вучыўся ў Польшчы яшчэ да рэвалюцыі. Вайна застала дзеда ў Курску, і за 24 гадзіны іх перабазіравалі за Урал, а потым за час вайны ўся сям’я пагублялася. І з таго часу дзедаву радню мы так і не знайшлі.
Здарылася так, што курс Дзімы Іосіфава (які вядомы ўсім па ролі Бураціна) прыехаў з Масквы ў Тэатр-студыю кінаакцёра, з імі ў якасці куратара быў Баталаў, і калі яны даведаліся, што ёсць такая Нарбекава (а я павінна была ўводзіцца ў спектакль “Феномены” Р.Горына), Баталаў папрасіў пазнаёміць яго са мной (справа ў тым, што прозвішча Нарбекава насіла яго бабуля). Я была вельмі ўзрадавана, бо заўсёды хацела знайсці дзедавых сваякоў. Потым таксама, калі мы былі на гастролях у Ліпецку, я пазнаёмілася з жанчынай, якая ведала, што нейкія Нарбекавы жылі ў Курску (я напісала ёй ліст, выслала фотаздымкі дзядулі і бабулі, але адказу ад яе пакуль не атрымала). Я вывучыла беларускія архівы, але, на жаль, там таксама нічога не знайшла. Зараз мае пошукі прыпыніліся. Трэба ехаць у Расію і працягваць іх там.
Са сваякоў у мяне ёсць яшчэ дваюрадны брат, які жыве ў Лідзе. Неяк я сказала: “Мужоў можа быць некалькі, а прозвішча павінна быць адно”. А слова, як кажуць, не верабей. Чаму я так сказала, не ведаю, але па жыцці склалася менавіта так.
— Школьныя гады звычайна звязаны з дзіцячымі ўражаннямі. Чым яны вам запомніліся?
— Вучылася я ў звычайнай 26-й мінскай школе, якой потым надалі мастацкі напрамак. Пасля гэтага ў школе быў вялікі конкурс, трапіць туды было вельмі няпроста, а многія выпускнікі паступалі ў мастацкае і тэатральнае вучылішчы.
У мяне ў школе былі вельмі добрыя педагогі. Памятаю іх ўсіх пайменна. Некаторыя з іх знайшлі мяне праз інтэрнэт і напісалі мне. Ганна Майсееўна жыве ў Амерыцы, як аказалася, побач з маёй сяброўкай. Мы перапісваемся, абменьваемся фотаздымкамі, яна ўвесь час пытаецца пра наш клас, школу. Клас быў вельмі дружны, і мы да гэтага часу падтрымліваем стасункі. Добра памятаю Абрама Львовіча, настаўніка выяўленчага мастацтва, які, нягледзячы на тое, што быў без рукі, цудоўна маляваў.
Настаўніца рускай літаратуры Софія Аляксандраўна давала нам шмат чытаць па-за школьнай праграмай. Менавіта ў школе я ўпершыню даведалася пра Лілю Брык і тое, што яна была жонкай Маякоўскага. Многія веды, атрыманыя на яе ўроках, потым спрацоўвалі — усплывалі ў памяці ў патрэбны час у кінематографе і на сцэне. Тое зярнятка, якое было калісьці кінута, прарасло. Нават нашы бесталковыя хлопцы, якія дрэнна вучыліся, падцягваліся.
Памятаю, як наша настаўніца французскай мовы Тамара Якаўлеўна заўсёды на ўроку трымала мячык. Гаварыла французскае слова і кідала каму-небудзь мячык, і вучань павінен быў імгненна зрэагаваць, адказаць і кінуць мячык назад. І калі хлопцы, парушаючы ўсе патрабаванні французскага вымаўлення, казалі “жо ма пэль” (французскае je me appellee — “мяне завуць”), яна смяялася: “Ну вось, зноў “чего-почему-тряпка-дрянь”!” (Смяецца). Усе яе баяліся і калаціліся, але je me appellee гаварыць навучыліся. Дзякуючы настаўніцы, мы ведалі, хто такі Луі Арагон, вучылі на памяць вершы на французскай мове (уявіце: я да гэтага часу іх памятаю!), спявалі песні Іва Мантана.
— Я так разумею, пры такой настаўніцы з французскай мовай у вас было ўсё добра. Ці давялося выкарыстаць гэтыя веды?
— Канечне, з цягам часу набыты багаж ведаў страціўся, таму што ў інстытуце я была адзінай, хто вывучаў французскую мову. На перапынках я на каленцы перакладала артыкулы з Nouvelles de Moscou, атрымлівала свае пяцёркі, але ўсё было страчана. І калі мне давялося цэлы месяц правесці ў Францыі (канечне, папярэдне я пайшла на паскораныя курсы французскай мовы), усё стала ўспамінацца. І калі я хадзіла па Парыжы, успамінала і Тамару Якаўлеўну, і яе “чего-почему”…
— А ў пазаўрочны час чым займаліся?
— Жыць было весела. Я з вялікай цеплынёй успамінаю тыя гады, бо я была актывісткай — дзіцём свайго часу. Нават была членам клуба інтэрнацыянальнай дружбы, якім кіравала Фрыда Абрамаўна. Яна з намі вывучала палітычную карту свету. Тыкаючы ўказкай на карту, казала: “Вось гэта Кувейт, а сталіца называецца Эль-Кувейт”. Многія ж нават не ведалі, што ёсць такая экзатычная краіна.
Зімой 1973 года на ваенны аэрадром у Мачулішчы прыязджаў Генеральны сакратар КПСС Л.І.Брэжнеў, і мяне як актывістку дэлегавалі сустракаць яго. Мы былі ў вельмі прыгожых блакітных касцюмах, шапачках з пампонамі. Я — з вялікім букетам гваздзікоў. Стаім, калоцімся ад холаду. А Пётр Міронавіч Машэраў, тагачасны кіраўнік нашай рэспублікі, паглядзеўшы на нас, сказаў, звяртаючыся да сваіх падначаленых: “Вы б хоць дзетак сагрэлі!..” І гэтыя важныя дзядзькі ў кашаміравых паліто, пыжыкавых шапках і махеравых шаліках расшпільвалі паліто і захутвалі нас, змерзлых, нібы вераб’ёў. Прыляцеў Брэжнеў, спусціўся па трапе з самалёта, стаў вітацца з усімі, не звяртаючы на нас увагі. Я, доўга не думаючы, лёгенька пастукала яго па плячы і паклікала. Леанід Ільіч азірнуўся, і я ўручыла яму кветкі. Ніколі не забуду, як, паглядзеўшы на мяне, ён сказаў: “Добрая дзяўчынка!” У праграме “Время” потым паказалі, як мы беглі сустракаць гэтую “знаць”, але момант, калі адна з дзяўчынак паслізнулася і ўпала, канечне, выразалі. Усім нам падарылі прыгожыя ілюстраваныя кнігі “Мы жывём у СССР”, а калі мы праводзілі дэлегацыю — вялізныя каробкі цукерак (такіх вялікіх каробак я ні да гэтага, ні потым не бачыла). Цукеркі, канечне, хутка скончыліся, а каробка стала месцам захавання фотаздымкаў маіх любімых артыстаў. Зараз няма ўжо ні той каробкі, ні фотаздымкаў, а вось вобразы артыстаў у сэрцы захаваліся.
— Ці даўно былі ў сваёй школе?
— 26-я школа, дзе я вучылася, пераехала ў іншы будынак, а былы будынак стаў адным з карпусоў Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Літаральна на мінулым тыдні я была ў тым, маім, будынку школы. А трапіла туды амаль выпадкова: знаёмая запрасіла прыйсці на лекцыю ва ўніверсітэт, але папярэдзіла, што сама я не знайду будынак, бо ён знаходзіцца ў дварах. Ды і я не ведала, што апынуся менавіта ў тым месцы, дзе прайшлі мае школьныя гады.
Я хадзіла па калідорах і ледзь не плакала. На другім паверсе ў нас была сцяна, распісаная мастакамі: у разнастайныя гістарычныя і сучасныя сюжэты былі ўпісаны партрэты нашых настаўнікаў і вучняў. Сёння ўся гэтая гісторыя школы заклеена шпалерамі. Але мы паспелі захаваць наша дзяцінства і юнацтва на фотаздымках: ужо калі пачыналася рэканструкцыя будынка, фатаграфаваліся на фоне гэтай сцяны.
— Ці ёсць у вас у Мінску нейкія памятныя месцы?
— Нарадзілася я на вуліцы Станіслаўскага, каля кінатэатра “Ракета”. Нядаўна была ў тым раёне на кастынгу (не падабаецца мне гэтае слова, але…) і ўспомніла, як аднойчы з вядомым футбалістам Ігарам Гурыновічам, з якім мы сябравалі, паехалі ў месца нашага дзяцінства (відаць, адчулі нядобрае) і ўбачылі, што каля нашага дома стаіць вялізны пад’ёмны кран з жалезнай “бабай”, які разбурае наш дом.
У спектаклі “Мы ідзём глядзець Чапаева” я іграла Аню (у кінафільме “Ты ў мяне адна” па гэтай п’есе гэтую ролю іграе Святлана Рабава). У адной са сцэн я кажу свайму партнёру Сашу Цімошкіну: “Глядзіце, вунь каляровыя сны на столі! А ў Амерыцы такіх сноў не бывае”. — “А чаму?” — “Не ведаю”. — “А гэта тралейбус праехаў”. Чамусьці менавіта гэта ўспомнілася ў той момант. Я стаяла і проста рыдала: “Гэта разбураюць маё дзяцінства…”
Цяпер на тым месцы пабудавалі новы дом… А ўспаміны жывыя, як бегалі па двары, як пад шкельцамі ў зямлі рабілі “сакрэцікі”. Той дзіцячы двор быў агромністы, а цяпер здаецца такім маленькім. Побач стаяў прыгожы прыватны дом, у ім (мы гэта ведалі) жыў дзядуля Гусеў, у якога 
мы праз шчыліны ў плоце кралі кветкі — гартэнзіі. (Хай бы хто ў мяне на дачы асмеліўся зараз узяць хоць адну кветачку!) Усё гэта ад беднасці было.
А ў канцы 60-х мы пераехалі ў раён Юбілейнай плошчы. Гэтае месца ўвогуле легендарнае: там жыла амаль уся сталічная інтэлігенцыя.
Якая была радасць, калі табе давалі капеечкі і ты ішоў купляць сабе ледзянцы ці халву, а на свята, можа, што яшчэ. Мы вельмі чакалі Першамай, бо ведалі, што зноў паставяць гандлёвыя палаткі, бацькі абавязкова купяць палку сухой каўбасы, зефір, мармелад і іншай смакаты і ў нас будзе свята — гэта было класна! А зараз нават не ведаеш, чым здзівіць дзіця.
— Нават сама таго не ведаючы, настаўніца рускай літаратуры, відаць, падштурхнула мяне да маёй сённяшняй прафесіі: мы ўвесь час ставілі нейкія драматычныя сцэнкі па літаратурных творах (для нас гэта была проста гульня). Пра гэта я ўспомніла праз шмат гадоў пасля заканчэння школы, калі ўжо працавала ў тэатры.
А сур’ёзна ўсё пачалося ў 1972 годзе з ролі Зоі ў кінастужцы “Зімародак” Вячаслава Нікіфарава па аднайменнай аповесці Юрыя Якаўлева. Мне тады было 11 гадоў.
Радыё было ва ўсіх. Адна праграма. І вось неяк па радыё паведамілі, што кінастудыя “Беларусьфільм” запрашае школьнікаў да ўдзелу ў здымках мастацкага фільма “Зімародак” (я ўжо ведала, што ёсць такая птушка). Адгукнулася на гэта мая сяброўка. А далей — па класічным варыянце: яна не прайшла, а прайшла я. Усё адбылося неяк вельмі лёгка. Я ўвогуле зразумела адно: калі ты ставішся да нейкай справы лёгка, яна лепш атрымліваецца.
— У тэатральна-мастацкі інстытут пайшлі ўжо свядома?
— Я збіралася паступаць у тэхналагічны на інжынера па азеляненні, а да гэтага год працавала ў Інстытуце эксперыментальнай батанікі Акадэміі навук сакратаром-машыністкай.
Але адзін мой знаёмы збіў мяне з панталыку — параіў паступаць у тэатральны. Я асабліва не надала гэтаму значэння, але аднойчы абсалютна выпадковы чалавек (я з ім ехала ў тралейбусе) запрасіў мяне на дыпломны спектакль у тэатральны інстытут. І я прыйшла: ішла па калідоры, разважала, разглядала партрэты на сценах. Мяне вельмі ўразіла атмасфера, якая там панавала, і я паспрабавала. Дзякуючы маім школьным педагогам, запас вывучаных вершаў у мяне быў вялікі, мне было лёгка.
На экзамене Зінаіда Іванаўна Браварская, у якой я потым вучылася на курсе, мне задала вельмі жорсткі эцюд: “Уяві сабе, што ты купіла латарэйны білет, а ў цябе вельмі хварэе мама. Ты забылася пра яго, а тут купіла газету і, правяраючы білет, зразумела, што выйграла тую суму грошай, за якую можна вылечыць маці. Ты бяжыш з гэтай навіной да яе, каб сказаць, што ўсё будзе добра, а маці памерла… Дзейнічай!” Мне трэба было паказаць гэта без адзінага слова: як я адчыняю дзверы, як заходжу… Я не памятаю, што са мной адбывалася, але я рыдала так, што экзаменатары адпойвалі мяне вадой.
Тое самае, дарэчы, было і на здымках “Зімародка”. Мне трэба было ў кадры заплакаць, і мяне націралі цыбуляй, а я ўсё ніяк не магла ўцяміць, чаму ад усіх цыбуляй пахне. А я смяюся — і ўсё тут! Але ад вялікага да смешнага — адзін крок. І я заплакала. Плакала так, што ўжо ўсё знялі, 
сказалі “Стоп, камера!”, а я не магла спыніцца. Вось такая я: плакаць — дык наўзрыд, смяяцца — дык ва ўсе трыццаць два.
Я вельмі ўдзячна Зінаідзе Іванаўне за школу. Я была вяртлявая дзяўчынка з русымі валасамі. Неяк яна мне сказала: “Прыгожых, светлых, лірычных гераінь ты яшчэ наіграешся, а вось пастарайся праз сваю прывабную знешнасць “цягнуць нутро”. На 3 курсе яна дала мне ўрывак з п’есы “Васа Жалязнова”. Васу іграла Гогалева, Пашэнная, а тут я! Але я справілася.
Відаць, я прыкрывалася сваёй адкрытасцю і наіўнасцю, каб блізка да сябе на падпускаць, не даваць сябе параніць. Відаць, далася ў знакі дзіцячая псіхалагічная траўма. Калі я здымалася ў “Зімародку”, мая лепшая сяброўка стала сябраваць з іншай дзяўчынкай. Тады я прапанавала ёй: “Я не хачу сябраваць утрох. Або я, або яна”. І яна выбрала яе. Я сядзела каля пад’езда і горка плакала. І тады маці мне сказала: “Так бывае, што твой першы сябар — твой першы вораг”. Часам блізкія сябры казалі, што я ствараю дваякае ўражанне — ці вельмі адкрытага, мяккага чалавека, ці загартаванага, які прайшоў, як кажуць, і Крым, і Рым.
— Як паўплывала сямейнае выхаванне на вашу асобу?
— Я нікому не рабіла зла. У мяне вельмі добрыя бацькі. Яны мяне выхавалі так, што многае, што яны ў мяне ўлажылі, нават перашкаджала мне ў прафесіі. Я баялася смела дзейнічаць, баялася сябе прапаноўваць. Толькі зараз, калі стала больш свабоднай, магу сабе гэта дазволіць.
Калі ўступала ў партыю і мне ўручалі партыйны білет, ад хвалявання камяк падкаціў да горла. Нават на сходах ад хвалявання я магла расплакацца, і знаёмыя часта падсмейваліся: “Вось, Нарбекава зноў плакаць будзе”. А мяне ад шчырасці захліствалі эмоцыі, якія выклікалі раздражнёнасць і нявер’е ў іншых.
— Як вы ацэньваеце ваша мінулае? Ці не бывае за нешта сорамна?
— Сённяшняе маё жыццё ўпэўнівае мяне ў тым, што мае бацькі зрабілі ўсё правільна, выхаваўшы мяне такую, якая я ёсць. Я ніколі ні ад чаго не адмоўлюся: ні ад камсамола, дзе я была лідарам, ні ад уступлення ў партыю — да гэтага часу ў мяне захоўваецца партыйны білет. Для мяне гэта было жыццём, і я лічыла гэта правільным. Так, было па-рознаму, але я ведаю, што менавіта было сапраўдным, — я ў гэтым вырасла.
Я ўсяго дабілася сваёй сумленнасцю і прыстойнасцю, нікому не пераходзіла дарогу, і гэта было па праўдзе. І якія б легенды пра мяне ні складалі, я ведаю, што буду адказваць толькі перад Богам за ўсё, што я зрабіла ў прафесіі. Мне вельмі пашанцавала з прафесіяй і з тымі людзьмі, якія мне сустракаліся на шляху. Я шчаслівы чалавек, бо не здрадзіла ні сабе ў прафесіі, ні прафесіі ў сабе. І сваёй дачцэ я заўсёды кажу: будзь сумленнай — гэта няпросты, кампрамісны шлях, але ён адзіны правільны.
— Вы публічны чалавек?
— Я не публічны чалавек, а вось прафесія мая публічная. Часам хочацца застацца адной, каб цябе ніхто не чапаў — адпачыць і расслабіцца. Відаць, я нецікавая для журналістаў жоўтай прэсы (смяецца): мяне нельга застукаць у нецвярозым стане, бо я амаль не п’ю (ад спіртнога пачынаю пакрывацца чырвонымі плямамі, якія адразу ўсё выдаюць) — у людных месцах рэдка магу сабе такое дазволіць.
Ніколі не выстаўляю напаказ свае выступленні, якія тычацца праваслаўных выстаў і дзейнасці дабрачыннага хрысціянскага камітэта “Вера. Надзея. Любоў”, з якім я супрацоўнічаю.
Аднойчы выпадкова мяне запрасілі паглядзець хакей. Тое, што адбывалася на арэне, мяне вельмі захапіла, і рэагавала я на гэта вельмі эмацыянальна. Потым аказалася, што я трапіла ў аб’ектыў 
тэлекамеры, і сябры запытваліся: “Гэта піяр-ход такі?” “Які піяр? — адказвала я. — Проста прыйшла пахварэць за каманду”.
Некалькі дзён таму у Мінск-Арэне праходзіў навагодні карнавал, і мне пашчасціла на ім пабываць. Было весела і цікава — вось такія выхады ў свет мне падабаюцца.
— У якім вобразе вы былі на карнавале?
— Дачка была ў Італіі і прывезла мне цудоўную маску — вялізныя залатыя вочы і чырвонае страусавае пяро. Канечне, вячэрняя сукенка і шаль…
— Што для вас больш важнае: рэакцыя залы ці пахвала рэжысёра?
— Мы вельмі часта няўважлівыя адно да аднаго: ён нічога не просіць, у яго ўсё добра, здымаецца ў кіно, заняты ў спектаклях. Што яму яшчэ трэба? А любому акцёру, нават самаму медыйнаму, часта патрэбна, як гэта ні парадаксальна, проста добрае слова, элементарная пахвала. Усе памылкова лічаць, што, калі на сцэну выходзіць знакаміты акцёр, кожная дробязь у яго будзе выканана беззаганна. Але гэта не так! Нават тыя самыя медыйныя асобы кажуць, што кожны раз выходзяць на сцэну і ў кадр як першы раз.
І калі табе давярае рэжысёр, гэта вялікае шчасце. У фільме “Адваротны бок месяца” я працую з цудоўным рэжысёрам Аляксандрам Катом. Ён разумее, пра што здымае кіно, у яго кожны кадр выбудаваны ў галаве. І ў такім выпадку ты павінен толькі ведаць тэкст, разумець, каго ты іграеш, і даверыцца рэжысёру. І ён ціхенька ставіць табе прафесійную задачу: “Яна страціла мужа. Яны даўно рассталіся. Сын пытае: “Мама, чаму ты не казала, што тата жывы?” — “Ты не запытваўся — я не казала…” А ў гэты час гэты чалавек памірае ў суседняй палаце. Тут не трэба нічога іграць, вы проста седзіце як два блізкія, але далёкія чалавекі, і што паміж вамі адбываецца, незразумела”.
Павінны быць моманты, калі ты можаш плакаць па-сапраўднаму, суперажываючы героям. І тут ужо не важна, мастацкі гэта фільм ці тэлепраграма “Чакай мяне”. Як такое сыграць? Проста ўспомніць нешта святое і сапраўднае.
— Ці адсочваеце вы, што пра вас пішуць у інтэрнэце?
— Многія акцёры (ды і не толькі яны) занадта многа часу аддаюць маніторынгу таго, што пра іх пішуць, у прыватнасці, у інтэрнэце. Я чалавек старой фармацыі. Сярод майго пакалення ёсць людзі, якія актыўна карыстаюцца інтэрнэтам, бо гэта частка іх работы. Але я да іх не адношуся. Маё шчасце ў тым, што я занята іншай прафесіяй.
Да свайго сораму ці шчасця — не ведаю (і я не адна такая), але я толькі зараз пачынаю асвойваць камп’ютар. Купіла ў студзені і вось амаль ужо цэлы год яго вывучаю. Адзінае, чаму я пакуль што навучылася, — гэта атрымліваць электронную пошту. Здымаюся ў апошнія гады дастаткова многа, і ўжо сорамна абцяжарваць рэжысёраў перадаваць мне друкаваны варыянт сцэнарыяў — зараз мне іх дасылаюць па электроннай пошце. Дачка ўсё настроіла, а я толькі на кнопкі націскаю. Неяк быў выпадак, калі прынтар перастаў працаваць, дык мне прыйшлося, як школьніцы, з манітора перапісваць свой тэкст (смяецца). Так што на наступны год у мяне ёсць устаноўка асвоіць інтэрнэт.
— Ведаю, што вы займаецеся асветніцкай дзейнасцю і выкладаеце. Як вам удаецца гэта спалучаць?
— Педагогіка заўсёды ішла побач са мной, як і мая вера, перацякаючы адно ў адно. Я патаемна пахрысцілася ў 22 гады ў Лагойску, вельмі многа ездзіла па святых месцах. Мне давялося сустракацца ў Жыровіцкім манастыры з архімандрытам Мітрафанам. Гэта быў вельмі мудры чалавек, які прайшоў вайну. Ён мне казаў: “Чым бы вы ні займаліся, калі вы несяце дабро — гэта добрая прафесія”. У 90-я гады я адмаўлялася ад роляў, дзе трэба было іграць “чарнуху”, бо гэта ніяк не суадносілася з маёй існасцю.
Мне хаваць няма чаго. Я пражыла большую частку жыцця, і мае роздумы не дзеля таго, каб пакрасавацца, а дзеля таго, каб нехта, прачытаўшы іх, задумаўся. Колькі разоў са мной было так, што, пагаварыўшы з чалавекам, я знаходзіла адказы на тыя пытанні, якія мяне турбавалі. І я б вельмі хацела, каб тыя, хто размаўляе са мной, адчувалі тое ж самае.
Часта сяброўкі кажуць мне, што ў інтэрв’ю я занадта правільная. “Так, — кажу я, — я бываю яршыстай, але гэта лепшы бок маёй асобы”. Я люблю жыццё і стараюся дзяліцца тым лепшым, што ў ім было. Навошта гаварыць пра дрэннае? Калі мы шмат гаворым пра негатыўнае, мы яго і прыцягваем.
Нейкі час з Андрэем Душачкіным я вяла на радыё праграму “Шлях да ісціны”. Рыхтуючыся да праграмы, я атрымала вельмі многа патрэбнай мне інфармацыі і зразумела, што, калі здарыцца так, што адыду ад сваёй прафесіі, я не застануся без работы. Бо я добрая вучаніца і, калі нечым займаюся, павінна гэта зрабіць як мага лепш — на паўдарозе спыніцца не магу. Мяне запрасілі на багаслоўскі факультэт выкладаць тэхніку маўлення, і цяпер я магу дапамагчы людзям выправіць свае маўленчыя недахопы. Гадзін нямнога, але гэта стала неад’емнай часткай маёй прафесіі.
— Як у вашай сям’і святкаваўся Новы год?
— У маёй бабулі Лідзіі Піліпаўны (па матчынай лініі) чацвёра дзяцей. Мы ўсе збіраліся ў яе за вялікім сталом. Ніколі не забуду цудоўны пах вялікіх булак з карыцай, якія яна пякла (бабуля вельмі добра гатавала і шыла).
Заўсёды была вельмі прыгожая вялікая ёлка, на якой сядзелі маленькія птушачкі (былі ў той час такія нямецкія ёлачныя цацкі на прышчэпках), віселі кітайскія цацкі, шкляныя пацеркі.
Мы сядзелі за сталом і спявалі. Дзядзя Шура іграў на акардэоне, а Сільва, яго сабака, была галоўнай запявалай ва ўсёй гэтай кампаніі. У мяне многія запытваюцца, адкуль я ведаю столькі песень 60—70-х гадоў? Яно ж усё было на слыху і засталося ў памяці з тых часоў.
Ну канечне, як без мандарынаў і смачных цукерак? А яшчэ — чаканне нечага чароўнага. І напярэдадні Новага года і Каляд я б хацела пажадаць, каб, нягледзячы на ўзрост, мы заўсёды чакалі цудаў. Не брыльянтавага пярсцёнка ці норкавага манто, а маленькага падарунка, які стане зоркай, што зможа натхніць на добрыя справы на наступны год.
— Дзякуй вялікі! З надыходзячымі вас святамі! Шчасця, дабра і новых роляў.
Гутарыў Уладзімір ФАЛАЛЕЕЎ.
Фота з асабістага архіва Ірыны НАРБЕКАВАЙ.
