Педагог Гродзенскага дзяржаўнага каледжа мастацтваў Вольга Скробук атрымала званне “Выкладчык года”.Узнагароду абласнога конкурсу імя А.І.Дубко “Творчыя дасягненні ў сферы культуры і мастацтва” за 2020 год ёй уручыў старшыня Гродзенскага аблвыканкама Уладзімір Каранік у студзені падчас урачыстай цырымоніі. Творчая спецыяльнасць харэографа дазволіла Вользе Браніславаўне стаць намінантам прэстыжнай прэміі ў галіне мастацтва. Аднак яе педагагічны талент, адданасць працы ў каледжы і душэўная еднасць з любімымі навучэнцамі ўпэўніваюць у тым, што галоўнае ў прызнанні заслуг на абласным узроўні – яе талент і дасягненні як выкладчыка.
Пра сваіх дзяцей, як з любоўю называе педагог навучэнцаў, сумесны творчы пошук і перамогі на конкурсах, пра падтрымку і дапамогу калег Вольга Скробук расказала ў інтэрв’ю карэспандэнту “НГ”.
— Якім быў ваш шлях у прафесію?
— У каледжы мастацтваў я вяду харэаграфічныя дысцыпліны, выкладаю беларускі, народны танец, сцэнічную практыку, кампазіцыю і пастаноўку танца. Таксама з’яўляюся куратарам групы 4 выпускнога курса. Працую ў каледжы з 2001 года, у свой час таксама скончыла яго, тады яшчэ вучылішча мастацтваў, а затым Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт культуры. Была мара вярнуцца ў каледж, але яна не адразу спраўдзілася. Чатыры гады працавала ў сярэдняй школе № 21, цяпер гэта гімназія № 5 Гродна, але ніводнага дня аб гэтым не пашкадавала, таму што там сапраўды добры калектыў, выдатная база, выпускнікі паступаюць у наш каледж.
— Што для вас значыць перамога на абласным конкурсе імя А.І. Дубко?
— Узнагарода стала для мяне нечаканасцю, эмоцыі перапаўняюць. Вельмі ўдзячная калектыву. Гэта заслуга ўсіх: навучэнцаў, выкладчыкаў-калег, якія заўсёды падстаўлялі плячо ў любой сітуацыі, адміністрацыі. Ніхто ніколі не адмаўляў у дапамозе. Мае мама і сын падтрымлівалі мяне ва ўсіх пачынаннях. Бацькі навучэнцаў таксама малайцы, заўсёды дапамагаюць з паездкамі на конкурсы. Я ўдзячная за ўзнагароду, але гэта заслуга вялікай колькасці людзей.
— Раскажыце пра сваіх дзяцей, іх дасягненні.
— Так, гэта мае дзеці, я іх вельмі люблю, мая 386-я група. Навучэнцы да нас прыходзяць не “з вуліцы”, яны ўжо маюць аснову, як, напрыклад, выпускнікі гродзенскай гімназіі № 5. Паступаюць у каледж таксама дзеці з Гродзенскай, Брэсцкай і Мінскай абласцей. Самае галоўнае, яны правільна матываваны ў галіне харэаграфіі. Аснову ім далі ў калектывах, а мы за 4 гады ў каледжы развіваем іх здольнасці далей.
Мой вучань Данііл Фібік, выпускнік гімназіі № 5 Гродна, нядаўна таксама быў намінаваны на абласную прэмію імя А.І.Дубко для асабліва адораных навучэнцаў і студэнтаў. Ён вельмі актыўны, за ўсе 4 гады наш удзел у розных конкурсах быў яго ініцыятывай. Ён сам знаходзіць конкурсы, а я ўжо звязваюся з арганізатарамі.
У групе ў мяне 6 юнакоў і 13 дзяўчат, прыемна з імі працаваць, яны малайцы. Паўтаруся, яны правільна матываваны, мэтанакіравана сюды прыйшлі, атрымліваюць прафесію, і ім гэта падабаецца. Далей хтосьці плануе працягваць вучыцца, хтосьці — танцаваць у калектывах, але ўсе мараць застацца ў сваёй прафесіі. Чацвёрты год мы з’яўляемся лепшай групай па ўсіх паказчыках.
Два гады запар у рамках фестывалю мастацтваў “Славянскі базар” прымалі ўдзел у танцавальным праекце DreamDanceFest і станавіліся лаўрэатамі I ступені. Мы старанна рыхтаваліся, касцюмы дапамагала шыць мама Яны Верабей Алена Аляксандраўна. З апошніх дасягненняў — удзел у шматжанравым конкурсе-фестывалі RoskvitBY у Магілёве, дзе мы заваявалі гран-пры і 7 дыпломаў I ступені.
Перамогі ў конкурсах — гэта заслуга і маіх калег, якія працуюць з навучэнцамі. Калі я вяду народны танец (беларускі), кампазіцыю, то Юлія Сяргееўна Пузач дае ім базу — класічны танец. Працуе з навучэнцамі і выдатны выкладчык Людміла Іванаўна Магас, у свой час і я ў яе вучылася, а таксама вельмі творчы чалавек канцэртмайстар Валерый Якаўлевіч Лукашэнка. Усе мы — педагогі і дзеці — як адно цэлае.
— Сучасную моладзь сёння хутчэй убачыш з гаджэтамі, і тут народны танец… Наколькі гэта ім блізка, ці захапляе?
— Упэўнена, што захапляе, і ўсё гэта дзякуючы базе. Яны прыходзяць з калектываў, дзе іх рыхтавалі з дзяцінства, ужо з разуменнем таго, чым яны хочуць займацца. У каледжы навучэнцы атрымліваюць не толькі народную, але і бальную, сучасную харэаграфію. І ўсё ж я бачу, што яны жывуць народным танцам. І мне ў свой час мой першы настаўнік па народнай харэаграфіі Людміла Магас прывіла гэтую любоў.
Я ўдзячна школам мастацтваў, калектывам, з якіх прыходзяць дзеці. А мы ўжо на добрай аснове стараемся далей іх развіваць у гэтым кірунку. Заўсёды падтрымліваю ініцыятыву дзяцей, калі ім хочацца працаваць у сучасным кірунку. Калі ласка. Для гэтага ў нас ёсць такая дысцыпліна, як кампазіцыя пастаноўкі танца. Там ёсць свае правілы, методыка, але кожны навучэнец можа праявіць сваё творчае мысленне, показаць, як ён бачыць той ці іншы музычны матэрыял. На гэтай аснове і ставім танцы — гэта можа быць і сучасная, і народная, і бальная харэаграфія.
— Навучэнцы могуць праявіць сваю фантазію, ініцыятыва ад іх зыходзіць?
— Вядома, і я заўсёды іх падтрымліваю. Тады ў выніку відаць, што ў нашых выхаванцаў не адзін почырк, а розны. Выкладчык вучыць, накіроўвае, падказвае, дае магчымасць ім самім раскрыцца. Гэта даецца камусьці лягчэй, камусьці цяжэй. Яны малайцы, творчыя людзі, адзін раней раскрываецца, другі пазней, але магчымасці ёсць ва ўсіх, было б толькі жаданне развівацца.
— Якія сёння навучэнцы каледжа, складана з імі працаваць?
— Мне з імі проста, спрабуем гаварыць на адной мове. Вядома, мы трымаем дыстанцыю “выкладчык — навучэнцы”. Але мне здаецца, што іх проста трэба любіць, яны гэта адчуваюць, не фальшывяць, разумеюць, як да іх ставішся, і давяраюць табе, часам нават расказваюць тое, чым і з бацькамі не падзеляцца. У мяне з імі даверлівыя адносіны.
— Ці магчыма вашу спецыяльнасць выкладаць дыстанцыйна?
— Для нас гэта праблема, мы з ёй сутыкнуліся ў маі — чэрвені, калі нас перавялі на дыстанцыйнае навучанне. І мае дзеці проста плакалі. Калі нікога не было, прыходзілі ў каледж, займаліся, таму што ім гэтага не хапала, як паветра. Апошні канцэрт быў 6 сакавіка, і толькі ў ліпені мы паехалі на “Славянскі базар”. Пасля выступлення прызнаваліся, як цудоўна, нарэшце, адчуць зносіны з гледачом. Усім гэтага не хапала. Калі восенню ў каледжы паўстала пытанне аб пераходзе на дыстанцыйнае навучанне, усе харэографы ў адзін голас сказалі: не. Мы гатовыя быць у масках, выконваць усе патрабаванні, але займацца ў каледжы. Гэта не пафас, мы гэтым жывём. І навучэнцы хочуць, каб заняткі праходзілі толькі ўжывую.
Наш лідар Данііл Фібік знаходзіць дыстанцыйныя конкурсы. Мы і ў лонданскім конкурсе ўдзельнічалі, і ў Канаду пасылалі свае нумары, у Маскву, Санкт-Пецярбург, конкурсаў 15 было за гэтыя паўгода. Заваявалі два гран-пры, у асноўным былі лаўрэатамі I ступені, некалькі разоў II ступені.
— Ці быў урок, які вам асабліва запомніўся?
— Гэта быў 2 курс, калі мы праходзілі танцы народаў Паволжа. Я паказала дзецям “Калмыцкі танец” Дзяржаўнага акадэмічнага ансамбля народнага танца імя Ігара Маісеева. І навучэнцы кажуць: а давайце мы яго паставім. Хвалявалася, ці справімся, але ўсё ж сталі працаваць. У выніку мы з ім выступалі на “Славянскім базары” і сталі лаўрэатамі I ступені, а таксама на многіх дыстанцыйных конкурсах. У дзяцей была мара ўзяць гран-пры. І калі мы нядаўна паехалі ў Магілёў на фестываль RoskvitBY, наша мара ажыццявілася, мы сталі лаўрэатамі I ступені, а з гэтым нумарам узялі гран-пры фестывалю. А ўсё пачалося са звычайнага ўрока.
Кожны ўрок асаблівы. Я прыходжу, паклон-прывітанне. Адразу гутарым, гляджу на іх настрой, імкнуся зразумець іх, бо кожны са сваім характарам, жаданнямі, спрабую адразу іх настроіць на працоўны лад. Мне з імі лёгка, нават не ўяўляю сябе ў іншай прафесіі. Вельмі рада, што я выкладчык. Я люблю дзяцей, яны адчуваюць гэта, напэўна, таму нам добра і лёгка разам.
— У вас творчая прафесія. Дзе чэрпаеце натхненне?
— Напэўна, ад саміх дзяцей, у першую чаргу ад іх. Яны такія розныя, галоўнае, іх не стрымліваць. Яны вельмі шмат даюць новага, важна гэта ўбачыць, раскрыць і падтрымаць.
— Што самае складанае ў педагагічнай практыцы?
— Паколькі мы рыхтуем выканаўцаў, то гэта выканальніцкае майстэрства — аснова ўсёй харэаграфіі. Таму і працуюць на курсе не адзін выкладчык, а некалькі. Яшчэ складана сабраць усіх на 1 курсе, бо прыходзяць дзеці з розных устаноў, усе асобы, іх трэба сабраць у адзін калектыў, выслухаць кожнага, зразумець. Спрабуем знайсці агульную мову, дапамагаем адзін аднаму. Трэба проста гаварыць з імі, тады ўсе праблемы вырашацца.
— З вашых выпускнікоў хтосьці стаў выкладчыкам?
— Вольга Юр’еўна Плотнікава вярнулася ў каледж як выкладчыца, у свой час яна вучылася ў мяне ў групе. Таксама мая выхаванка Вольга Анатольеўна Кароль сумяшчае работу артысткі заслужанага калектыву Рэспублікі Беларусь ансамбля танца, музыкі і песні “Белыя Росы” і выкладчыка ў каледжы. Многія паступаюць ва ўніверсітэт, танцуюць у прафесійных калектывах Беларусі і за межамі краіны. Выпускнікі знаходзяць сябе ў прафесіі, і гэта для выкладчыка вельмі важна.
— Ставіце перад сабой мэты куды рухацца далей?
— Мне проста падабаецца мая праца. Прыйдуць новыя дзеці, будуць нейкія новыя творчыя задачы. Як куратар, выкладчык, я павінна аб’яднаць, навучыць, даць аснову, а калі яшчэ атрымаецца дасягнуць нейкага ўзроўню, гэта будзе выдатна.
— Прафесія выкладчыка ўдзячная?
— Так. Я бачу ўсмешкі маіх вучняў, іх радасць, я размаўляю з іх бацькамі, яны таксама задаволены вынікамі. Мне здаецца, гэта і ёсць самая вялікая падзяка.
— Часам прыходзіцца чуць не надта добрыя словы пра сучаснае пакаленне. Якія нашы дзеці?
— Яны іншыя, больш свабодныя, але культура зносін усё роўна прысутнічае. Яны добра выхаваны, мне падабаецца іх стаўленне да жыцця, я заўсёды даю ім магчымасць выказацца. Вядома, ёсць заўвагі, нешта мы абмяркоўваем разам. Але ад таго, што іншыя, яны не горшыя. Мне лёгка з імі.
— Што маглі б параіць маладому педагогу, які прыйдзе ў вашу прафесію, на што варта адразу звярнуць увагу?
— Колькі працую, заўсёды прыслухоўвалася да меркавання калег, яны больш вопытныя і раяць шмат добрага. Гэта, вядома ж, Наталля Паўлаўна Парахневіч (наш лідар), Ніна Канстанцінаўна Залеўская, Тамара Аляксееўна Цвяткова, Наталля Генадзьеўна Ваяводская, Валянціна Валянцінаўна Гардон, Дзмітрый Сяргеевіч Куракулаў, Надзея Мікалаеўна Сёмкіна, Вольга Аляксандраўна Мілюціна, наш кіраўнік Ірына Аляксандраўна Махалёва. Шмат гадоў працавала з Тамарай Антонаўнай Окаракавай і Людмілай Якаўлеўнай Фадзінай. Яны заўсёды падказвалі, раілі, хвалілі, а гэта дарагога каштуе.
Параіла б прыслухоўвацца да калег і набірацца вопыту. Сёння я вельмі задаволена, што працую менавіта ў каледжы.
Ірына АНІКЕВІЧ.
Фота аўтара і прадастаўлена ўстановай адукацыі.