44 гады Аляксей Пятровіч Клімовіч непарыўна звязаны с прафесійна-тэхнічнай адукацыяй. Аддаўшы гэтай справе большую частку свайго жыцця, ён прайшоў ступені ад майстра да дырэктара.
Ёсць меркаванне, што таленавітыя людзі прыходзяць у сваю прафесію насуперак усяму, быццам яшчэ да нараджэння недзе было запраграмавана іх прызначэнне ў гэтым свеце. Мабыць, Аляксей Пятровіч менавіта з такіх людзей.
Скончыўшы сярэднюю школу ў 60-х гадах мінулага стагоддзя, А.П.Клімовіч накіраваўся ў Гродзенскі педагагічны інстытут, каб атрымаць прафесію настаўніка. Але яму не пашанцавала прайсці па конкурсе — гэта быў час, калі ў педагогіку ішло шмат юнакоў і дзяўчат, а вышэйшым установам патрэбна было выбіраць лепшых з лепшых. Прыйшлося вярнуцца назад на Палессе, у родны Жыткавіцкі раён. Юнак уладкаваўся працаваць у сельскае спажыўтаварыства, і ў няпоўныя 17 гадоў яго нават прызначылі намеснікам старшыні. Здавалася б, усё вызначана. Але мары пра настаўніцтва не пакідалі маладога чалавека, і хутка ён стаў студэнтам Гомельскага дзяржуніверсітэта.
Першым месцам працы маладога настаўніка была адна са школ Калінінграда, дзе на працягу года, да службы ў арміі, ён набіраўся вопыту выкладання прадмета, наладжваў адносіны з дзецьмі. А з 1972 года лёс назаўсёды прывязаў Аляксея Пятровіча да прафтэха.
Пачынаў майстарам і выкладчыкам хіміі ў ГПТВ-78 металістаў (цяпер Гомельскі тэхналагічны ліцэй). Праз пяць гадоў прызначылі на пасаду намесніка дырэктара ў ГПТВ-126, якое зараз вядома як каледж народных мастацкіх промыслаў. Тут за сем гадоў працы Аляксей Клімовіч атрымаў сваю першую высокую ўзнагароду — нагрудны знак “Выдатнік прафтэхадукацыі БССР”. У маладым кіраўніку разгледзелі таленавітага педагога, які ў роўнай ступені выдатна можа як ладзіць з навучэнцамі, так і вырашаць гаспадарчыя пытанні ва ўстанове. І ў хуткім часе Аляксей Пятровіч Клімовіч быў назначаны на пасаду дарэктара ГПТВ-20. У цяперашні час гэта добра вядомы сваімі поспехамі і выпускнікамі каледж бытавога абслугоўвання. Сёння поспех каледжа будуецца на трывалым фундаменце, закладзеным Аляксеем Пятровічам. Больш як дваццаць гадоў аддаў ён гэтай установе. Пры яго кіраўніцтве вучылішча атрымала званне “Вучылішча высокай культуры”, а па выніках конкурсу вучнёўскіх і студэнцкіх інтэрнатаў інтэрнат гомельскай установы прафтэхадукацыі ўвайшоў у 30 лепшых інтэрнатаў такой вялізнай дзяржавы, як Савецкі Саюз.
За дасягнутыя поспехі ў навучанні і выхаванні будучых работнікаў службы быту А.П.Клімовіч быў узнагароджаны ганаровым знакам “За заслугі ў развіцці сістэмы прафтэхадукацыі” і паўторна нагрудным знакам “Выдатнік адукацыі Рэспублікі Беларусь”.
У чым поспех заслужанага прафтэхаўца? Мне здаецца, ва ўменні цаніць людзей, з якімі працуеш.
— Я заўсёды ў сваёй рабоце абапіраўся на майстроў вытворчага навучання, — гаворыць Аляксей Пятровіч. — У прафтэхнічнай адукацыі майстар — цэнтральная фігура, бо галоўная задача прафтэха — падрыхтаваць кваліфікаванага рабочага, які прыйдзе на вытворчасць з веданнем справы і багажом навыкаў.
А яшчэ былы дырэктар упэўнены, што поспех любой навучальнай установы — ад дзіцячага садка да ўніверсітэта — складаецца з адданых сваёй справе педагогаў. На яго думку, важным з’яўляецца і раўнавага, якую забяспечваюць вопытныя выкладчыкі і моладзь: павінна, каб адны дзяліліся вопытам, вучылі, накіроўвалі, а другія пераймалі і прыслухоўваліся.
— Вельмі рад таму, што ў нашай краіне захавалі сістэму прафтэхадукацыі, — шчыра прызнаецца выдатнік адукацыі. — Гэта той пласт, без якога нельга абысціся. Спадзяюся, што яна будзе ўдасканальвацца і паступова выходзіць на новы ўзровень.
Сёння А.П.Клімовіч мог бы быць на заслужаным адпачынку, але, як ён сам кажа, не адпускае яго прафтэх, таму і зараз Аляксей Пятровіч застаецца ў гэтым асяроддзі, дапамагае малодшым калегам.
Наталля ЛУТЧАНКА.
Фота аўтара.