Сярод педагагічных сем’яў сустракаюцца розныя настаўніцкія дуэты. Муж і жонка педагогі могуць быць спартыўнай камандай, тэатральна-музычнай групай і нават камандай альпіністаў. Сённяшнія мае героі,
папершае, пераможцы нядаўняга рэспубліканскага конкурсу “Я — прафсаюзная сям’я”, падругое, выкладчыкі БДУ, а патрэцяе, — своеасаблівыя часткі аднаго пазла, якія трымаюць адно аднаго і трымаюцца разам, каб паказаць свету сваю неверагодную карцінку. Падрабязнасці – у матэрыяле карэспандэнта “Настаўніцкай газеты”.
Каманда аднадумцаў
Я ўпершыню ўбачыла маладую педагагічную сям’ю Макарэвіч на конкурсе, які праводзіў Беларускі прафесійны саюз работнікаў адукацыі і навукі. Убачыла іх на сцэне і адразу зразумела: перад гледачамі выступаюць пераможцы, хаця іншыя канкурсанты былі таксама вельмі моцныя. У сям’і Улада і Валерыі Макарэвіч адразу адчувалася, што яны каманда, настроеная на поспех у любой справе. Што яны бачаць мэту і смела ідуць да яе. Што яны могуць раздзяліць абавязкі і гарманічна дапаўняюць адно аднаго ў кожны момант свайго жыцця.
Сям’я Макарэвіч — гэта пазл, дзе часцінкі, спалучаючыся, складаюць цудоўную карціну маладой шчаслівай сям’і.
Такой я ўбачыла іх сям’ю, а пасля ўпэўнілася ў сваіх высновах, пазнаёміўшыся з Уладам і Лерай бліжэй. У аўдыторыі эканамічнага факультэта БДУ мы гутарым пра каштоўнасць сям’і, шчасце бацькоўства, агульныя інтарэсы і, што не зусім чакана, пра штучны інтэлект — сферу прафесійных інтарэсаў маладога настаўніцкага дуэта.
Улад Аляксандравіч — старшы выкладчык кафедры лічбавай эканомікі эканамічнага факультэта БДУ, намеснік дэкана па прафарыентацыі.
— Мая сфера прафесійных інтарэсаў — выкарыстанне інфармацыйных тэхналогій у эканоміцы і ў адукацыі. Выкладаю дызайн, маркетынг, брэнд-менеджмент і кіраванне праектамі. Таксама займаюся праблемамі інфармацыйнай бяспекі, — расказвае Улад Макарэвіч. — ІТ у адукацыі — гэта выкарыстанне ў вучэбным працэсе сучасных тэхналогій для таго, каб яго палепшыць. На цяперашні момант займаюся работай са штучным інтэлектам і яго ўкараненнем у адукацыйны працэс. Лічу, што выкладчыку сёння важна быць актуальным і быць калі не крок наперадзе, то хаця б ісці поруч з сучаснымі тэхналогіямі, бо ўсё гэта вельмі хутка састаравае. Калі мы не абнаўляемся, то вельмі моцна страчваем не толькі на фоне тэхналогій, але і на фоне ўсяго свету, які развіваецца разам з гэтымі тэхналогіямі.
Ці можна абысціся сёння без штучнага інтэлекту? Па меркаванні Улада Аляксандравіча, можна, як можна абысціся без камп’ютара і пісаць рэфераты ад рукі. Але навошта? Штучны інтэлект — гэта інструмент, і варта яго выкарыстоўваць на карысць сабе.
— Мая задача, якую падзяляе ўся мая сям’я, — не ацэньваць штучны інтэлект, а навучыцца ім карыстацца, прымяняць яго ў сваёй прафесіі і дапамагчы студэнтам, навучэнцам, дзецям працаваць з ім так, каб яны выкарысталі ўсе магчымасці, якія дае штучны інтэлект. Дарэчы, жыццё нашай сям’і ён істотна палепшыў, нават калі гаварыць толькі пра прымяненне ў прафесійнай галіне. Штучны інтэлект выконвае мутарную, руцінную работу (у тым ліку работу з паперамі) і дае нам час больш займацца творчасцю. Важна разумець, што работу, выкананую штучным інтэлектам, трэба потым праверыць. Зараз вельмі цэніцца асабісты кантакт (нават нефармальны) з навучэнцамі, калі ты можаш быць разам з імі, а не над імі, тым чалавекам, які не проста дае веды, а паўнацэнна суправаджае іх на пэўным адрэзку іх жыцця. У сучасных студэнтаў ёсць запыт на асабістыя зносіны, і праз гэта, асабістыя ўзаемаадносіны, можна таксама выходзіць на агульны праект, прадукт, веды, — гаворыць выкладчык БДУ.
Асобны сусвет
Валерыя Макарэвіч — аспірантка эканамічнага факультэта БДУ, зараз знаходзіцца ў водпуску па доглядзе за дзіцем да 3 гадоў, таму выкладчыцкую дзейнасць на факультэце пакуль прыпыніла. Затое яна шмат дапамагае любімай свякрові Наталлі Маркаўне Макарэвіч, настаўніцы пачатковых класаў вышэйшай катэгорыі гімназіі № 30 Мінска імя Героя Савецкага Саюза Б.С.Акрэсціна, выдатніку адукацыі.
— Разам мы развіваем школьную адукацыю, — дзеліцца Валерыя Андрэеўна, — прыстасоўваем штучны інтэлект працаваць у пачатковай школе, дапамагаем настаўнікам спраўляцца з руціннай працай. Педагогі спрабуюць рабіць візуальныя матэрыялы для навучэнцаў. Напрыклад, Наталля Маркаўна ўдзельнічае ў конкурсе “Акадэмія ўрока”, і мы рыхтавалі для яе адкрыты ўрок — дапамагалі ёй візуалізаваць казку. З дапамогай партрэтаў герояў казкі, якія візуалізаваў штучны інтэлект, дзеці маглі ўбачыць іх і лепш запомніць. Плюс штучны інтэлект дапамагае авалодаць увагай пачаткоўцаў, таму што сучасных дзяцей ужо цяжка прывабіць звычайнымі прэзентацыямі. Гімназія № 30 з’яўляецца раённым рэсурсным цэнтрам па выкарыстанні інфармацыйных тэхналогій і членам асацыяцыі школ Расіі і Беларусі. Прымяненне ІТ і штучнага інтэлекту дапамагае арганізоўваць мерапрыемствы, дыстанцыйнае навучанне і сувязь з калегамі з розных рэгіёнаў і краін. Мы, выкладчыкі ўніверсітэта, вучым школьных настаўнікаў рабоце з сучаснымі інфармацыйнымі тэхналогіямі, штучным інтэлектам, праектамі, вучым весці сацыяльныя сеткі.
Сваю работу ў школе Валерыя Макарэвіч называе асобным сусветам. Напрыклад, традыцыйныя курсы падрыхтоўкі да школы сям’я Макарэвіч паспрабавала аформіць як добры якасны прадукт. Для гэтага зрабілі сацыяльныя сеткі, з педагогамі запісвалі вучэбныя відэаролікі для бацькоў і для дзяцей, рабілі рэкламу. І на гэтую дзейнасць атрымаўся класны водгук: на курсы прыйшло шмат дзяцей, у выніку ўдалося сабраць для школ 2 моцныя першыя класы з падрыхтаваных дзяцей, адзін з якіх зараз вядзе Наталля Маркаўна.
— Вось што бывае, калі да сучаснай адукацыі падключаеш маркетынг, улічваеш трэнды, вядзеш сацыяльныя сеткі. Ты збіраеш аўдыторыю адказных бацькоў і думаючых дзяцей, якія хочуць вучыцца і развівацца. Для нас гэта было своеасаблівым эксперыментам, які неабходна працягваць. Наталля Маркаўна і зараз вядзе сацыяльныя сеткі, стараецца быць актуальнай для бацькоў сваіх навучэнцаў і для сябе як педагога. І гэта класна! Калегі, якія бачаць яе поспехі, падцягваюцца да яе, абнаўляюць свае веды і хочуць адкрываць для сябе нешта новае, — працягвае Валерыя Андрэеўна.
Гісторыя стварэння сям’і
А пазнаёміліся Улад і Валерыя на адным з мерапрыемстваў БДУ яшчэ будучы студэнтамі. Самі людзі творчыя, яны былі сярод тых, хто ствараў Творчы саюз БДУ, менавіта там яны сталі больш кантактаваць і зразумелі, што ім камфортна адно з адным. Былі агульныя інтарэсы і заўсёды было пра што пагаварыць і з чаго пасмяяцца. Юнак і дзяўчына пачалі працаваць над агульнымі праектамі, ва Улада было шмат ідэй, але ён не ведаў, што іх можна рэальна ўвасобіць у жыццё. А Валерыя лёгкая на пад’ём у гэтым плане, падштурхоўвала будучага мужа наперад: “Давай паспрабуем”.
— Улад захапляўся графічным дызайнам і марыў стварыць творчае аб’яданне для маладых дызайнераў, — расказвае Валерыя Макарэвіч. — Я прапанавала яму стварыць такі праект. Мы распрацавалі неабходную дакументацыю, звярнуліся ва ўпраўленне па справах культуры са сваёй ідэяй — і ўсё атрымалася, прычым за два тыдні! Набраўшыся смеласці, мы звязваліся з круцейшымі дызайнерамі Беларусі і Расіі, прапаноўвалі ім супрацоўніцтва. Усё атрымалася! Так рэалізаваўся наш першы праект “Бітва дызайнераў”. Улад наогул чалавек ідэй. У яго са штучным інтэлектам свой уласны сусвет, муж умее з ім сябраваць. Мы рухаемся па жыцці, падтрымліваючы адно аднаго.
— Нашы зносіны ў рэшце рэшт выліліся ў маю прапанову рукі і сэрца на сцэне Палаца спорту падчас вялікага свята “Віват, БДУ!” для першакурснікаў, — падхоплівае Улад Макарэвіч. — Галоўны вынік нашага кахання — наша дачка Мэрыем, сонейка, якому 2,5 года. У ёй змяшаліся мы і нашы бацькі, дзядулі і бабулі. Яна любіць музыку, любіць пець, яна неверагодна кемлівая дзяўчынка, вучыць вершы, любіць выступаць на сцэне і ўвагу.
А яшчэ, па словах Валерыі Андрэеўны, дачка вельмі любіць лагічныя гульні. І маладыя бацькі стараюцца ўсё гэта ў ёй падтрымліваць і развіваць. На конкурсе “Я — прафсаюзная сям’я” было яе першае выступленне на сцэне, ад якога яна атрымала неверагодную асалоду. Гэта зразумела, бо яна з 3 месяцаў прысутнічае з бацькамі на мерапрыемствах.
Не спаборнічаць, а дапаўняць
Муж і жонка Макарэвіч — яркія асобы. Для традыцыйнай сям’і важна, каб адзін быў вядучым, а другі — вядомым. Няўжо Уладу і Валерыі не перашкаджае ў сям’і тое, што яны абое лідары?
— Я абсалютна не супраць, каб Лера была ў сям’і галоўнай у некаторых момантах, а нейкія сямейныя пытанні я давяраю выключна ёй, — падкрэслівае Улад Аляксандравіч. — Ёсць моманты, дзе адказнасць я спакойна бяру на сябе. Паколькі мы расцём як сям’я, я вучуся прымаць такія рашэнні як галоўны ў сям’і. Кожны з нас спецыялізуецца на сваім. У нас ідзе, што называецца, сінергія: мы аб’ядноўваем часцінкі таго, што ўмеем. Я не лезу ў тое, што Лера можа рабіць вельмі крута, напрыклад, яна піша тэксты, прадумвае работу з маркетынгам. Асабіста мне падабаецца творчы працэс, падабаецца генерыраваць ідэі, ствараць прадукты, а яшчэ суправаджаць усе ідэі, якія прыдумвае Лера: запісаць музыку і агучку, зрабіць відэаролік і сайт. Многія рэчы мы робім разам, і гэта бывае складаным, бо мы актыўна працуем, можам спрачацца наконт творчай рэалізацыі чаго-небудзь.
Па словах Валерыі Андрэеўны, як у творчых людзей у іх з мужам бываюць усплёскі, калі здараецца неразуменне. Але калі маладыя людзі стваралі сям’ю, яны дамовіліся, што будуць гаварыць пра ўсё, абмяркоўваць, а не замоўчваць праблемы, каб не здарыўся канфлікт, які можа прывесці да расставання.
Улад Макарэвіч упэўнены, што яны з жонкай вельмі падобныя. Улад і Валерыя шмат чаго разумеюць адно ў адным, прымаюць гэта і могуць адно аднаго падтрымліваць. Для настаўніцкага дуэта Макарэвіч гэта першачаргова важна.
Яны, як пазл, дапаўняюць адно аднаго, ствараючы карцінку сапраўднай маладой шчаслівай сям’і. І ў гэтым — іх сіла!
Наталля КАСТЭНКА
Фота з архіва сям’і МАКАРЭВІЧ
