21 верасня Шалва Аманашвілі адкрыў першы фестываль “Настаўнік будучыні”. Фестываль арганізаваны Цэнтрам гуманнай педагогікі Беларусі пры падтрымцы Мінскага інстытута развіцця адукацыі і прафсаюза педагогаў сталіцы. Рабочай пляцоўкай мерапрыемства стаў сталічны інстытут развіцця адукацыі.
На фестываль зарэгістравалася каля 200 работнікаў адукацыі з усёй краіны, галоўнай матывацыяй для якіх стала пашырэнне ў сваёй практыцы прымянення гуманна-асобаснага падыходу ў адукацыйным працэсе. На працягу двух дзён праходзілі майстар-класы педагогаў з Расіі, Грузіі і Беларусі.
Усе ахвотныя маглі наведаць урокі матэматычнага ўяўлення, музыкі, пісьмова-маўленчай дзейнасці, пазнавальнага чытання, пазашкольнага развіцця. У раскладзе фестывалю былі і ўрокі жаноцкасці, мудрасці і мужчынскага выхавання. Пасля кожных заняткаў ладзіліся абмеркаванні з настаўнікамі.
Але цэнтральнай падзеяй фестывалю стала выступленне Шалвы Аманашвілі “Сутнасць настаўніка”.
Шалва Аманашвілі — грузінскі, савецкі, расійскі педагог-наватар, доктар псіхалагічных навук, акадэмік Расійскай акадэміі адукацыі, прафесар. Уладальнік шматлікіх званняў і ўзнагарод, у тым ліку “Рыцар дзяцінства”, “Настаўнік Вялікай Расіі”, лаўрэат прэміі Урада Расійскай Федэрацыі. Заснавальнік сістэмы гуманна-асобаснага падыходу да дзяцей у адукацыйным працэсе. Аўтар больш як 20 кніг, многія з якіх сталі класікай выхаваўча-педагагічнай літаратуры. Заснаваў больш за 200 цэнтраў і лабараторый гуманнай педагогікі ў Расіі, Украіне, Беларусі, Кіргізіі, Казахстане, Латвіі, Літве, Эстоніі. З’яўляецца навуковым кіраўніком шэрага эксперыментальных школ.
Падчас выступлення Шалвы Аляксандравіча гучалі наступныя яго думкі-меркаванні:
Школа працуе па прынцыпе прычын і вынікаў.
Увесь адукацыйны свет залежыць ад настаўніка.
Гуманная педагогіка заснавана на настаўніку, яго свядомасці і сэрцы.
Настаўнікамі не могуць быць бессардэчныя.
Не той настаўнік добры, які ведае праграму і правільна вучыць, а той, якога любяць дзеці.
Настаўніцкае шчасце — любоў дзяцей.
Настаўнік не можа мець нелюбімага вучня.
Дзіця для настаўніка — з’ява яго жыцця, да якога ставяцца з трапятаннем.
У кожнага дзіцяці свой шлях і вялікая сіла духу.
Настаўнік не можа навязваць дзіцяці свой шлях, свае погляды.
Дзеці бязмежныя ў сваіх здольнасцях, таму кожнаму патрэбен свой урок. У сувязі з гэтым настаўнік павінен рыхтаваць цэлую матрошку ўрокаў.
Усе дзеці хочуць развівацца.
Развіццё — гэта не веды, а адкрыццё тых здольнасцей, з дапамогай якіх мы атрымліваем веды.
Дзеці не ўмеюць вучыцца, таму спачатку іх трэба навучыць вучыцца.
Няма цяжкіх праграм, цяжкасці ў настаўніку, які не ведае, як развіваць дзіця.
Дзеці хочуць свабоды, а свабода — гэта выбар што вучыць і як вучыць.
Школа — гэта лесвіца для ўзыходжання дзіцяці.
Настаўнік — гэта душа, дарыльшчык свету.
Урок — гэта асаблівы лад жыцця дзіцяці.
Дзеці не рыхтуюцца да жыцця. Яны ўжо жывуць.
Гуманная педагогіка — працэс, які прыводзіць дзіця да самога сябе.
Вольга ДУБОЎСКАЯ.
Фота аўтара.
