У яслях-садзе № 127 Гомеля прыдумалі цікавы праект, які вучыць дзяцей шанаваць свае карані. І не апошняя роля ў ім адведзена бабулям.
Напярэдадні візіту сюды вось якую характарыстыку дала гэтай установе галоўны спецыяліст аддзела дашкольнай, агульнай сярэдняй, спецыяльнай і прафесійнай адукацыі галоўнага ўпраўлення адукацыі Гомельскага абласнога выканаўчага камітэта Вольга Аляксандраўна Дулуб:
— Яслі-сад № 127 адчыніў свае дзверы для выхаванцаў даўно, але тут увесь час развіваюцца, не стаяць на месцы. Трэба аддаць належнае кіраўніку, які разам з супрацоўнікамі няспынна шукае новыя тэхналогіі. Нездарма многія бацькі кажуць: нам патрэбен толькі 127-ы сад. Гэта лепшае пацвярджэнне якасці працы ўсяго калектыву.
— Асабліва нас уражваюць бабулі, — прагучаў далей інтрыгуючы анонс арыгінальнай формы работы з сем’ямі.
…Не дзіва, што, пераступіўшы парог садка, мы адразу ж вырашылі даведацца падрабязнасці.
— Аднойчы прыйшло вось якое разуменне: бабулі нашых хлопчыкаў і дзяўчынак хочуць прымаць удзел у выхаванні ўнукаў, але мы іх ніяк не задзейнічаем. Так склалася, што больш шчыльны кантакт наладжаны з бацькамі. Тым не менш у прадстаўнікоў старэйшага пакалення шмат крэатыўных ідэй. І мы прыйшлі да высновы: сітуацыю трэба выпраўляць. Як вынік — стварылі клуб “Бабулі могуць”, які з верасня 2021 года кожны месяц праводзіць свае пасяджэнні ў нашай установе, — расказвае загадчыца ясляў-сада № 127 Наталля Мікалаеўна Острыкава. — На першую такую сустрэчу ўдзельніцы прынеслі чорна-белыя фотаздымкі і расказвалі ўнукам гісторыю сваёй сям’і.
Доўга разважаць над тым, чым займацца на чарговым пасяджэнні, не прыходзілася. Цікавых тэм хапае. Нават простая цацка можа стаць падставай для размовы, асабліва калі яе набылі 30 ці 40 гадоў назад. Потым надышла чарга чэленджа — бабулі дзяліліся ўспамінамі, хто дзе пабываў з унукамі. Адпаведна, наступным лагічным крокам стала прапанова распрацаваць інтэрактыўную гульню “Падарожжа па Беларусі з бабуляй”. Дамовіліся — зрабілі. І ўжо нават апрабавалі. Пазнавальная віктарына ў віртуальнай прасторы для дзвюх каманд “Бусел” і “Васілёк” прайшла на ўра.
— Узаемадзеянне з сям’ёй, калі сувязным звяном выступаюць прадстаўнікі старэйшых пакаленняў, — гэта вельмі слушная ідэя, — лічыць Вольга Аляксандраўна Дулуб. — Нягледзячы на тое, што сучасныя дзеці вельмі актыўныя, фармат цёплых сямейных вячорак ім прыйшоўся даспадобы. Спакон веку менавіта бабулі і дзядулі перадавалі нашчадкам вопыт, назапашаны стагоддзямі, бераглі памяць роду. Быў перыяд, калі мы страцілі гэтую сувязь, але настаў час яе аднаўляць.
Так за размовай мы падышлі да невялікага куточка і апынуліся… у сапраўднай сялянскай хаце. Ложак, засланы белым пакрывалам, аздобленым карункамі, гліняныя гарлачыкі, тканы дыван, вышываныя карціны.
— Карціны — наша асаблівая гордасць. Гэта сямейныя рэліквіі нашых бабуль, якія іх атрымалі ў пасаг ад сваіх бабуль, — з задавальненнем адзначае Наталля Мікалаеўна, а праз паўзу дадае: — Вы ніколі не здагадаецеся, што было раней у гэтым памяшканні… Ліфтавая. Па праекце яна павінна была выкарыстоўвацца для пад’ёму прадуктаў харчавання. Планы такія былі падчас будоўлі ў 1979 годзе, але яны так і не здзейсніліся. Нарэшце, мы знайшлі прызначэнне пустуючай зоне — зрабілі міні-музей, які знаёміць дзетак з традыцыямі беларускага народа.
Адметная рыса гэтага дзіцячага сада — імкненне задзейнічаць кожны куточак, каб стварыць цікавую прастору, якая спадабаецца выхаванцам. І будзе карыснай не толькі для іх, але і для бацькоў.
Дарэчы, адметная рыса гэтага дзіцячага сада — імкненне задзейнічаць кожны куточак, каб стварыць цікавую прастору, якая спадабаецца выхаванцам. І будзе карыснай не толькі для іх, але і для бацькоў. Падчас экскурсіі ў нас была магчымасць завітаць і ў своеасаблівы цэнтр бяспекі, і ў другі невялічкі музей, прысвечаны харчаванню. Як прыдаць арыгінальнае аблічча яшчэ аднаму месцу, падказалі зноў-такі бабулі.
— На першым паверсе побач з лесвіцай нашы энтузіясткі сталага ўзросту ўбачылі пустуючую нішу, і ў іх адразу ж узнікла ідэя творчага праекта. Яны прапанавалі зрабіць вязаны акварыум. Месяц руплівай працы — і вось што ў нас атрымалася, — расказвае Наталля Острыкава, паказваючы незвычайны арт-аб’ект.
Плеценыя крабы і васьміногі, марская зорка і разнастайныя рыбкі, водарасці і каралы. Мы пагадзіліся, што агульныя намаганні былі недарэмныя — усё выглядае вельмі эфектна.
Напэўна, тут валодаюць нейкім сакрэтам, як здзяйсняць усе мары выхаванцаў і педагогаў. А магчыма, ім дапамагае мясцовы талісман — залатая рыбка, якая жыве ў акварыуме на першым паверсе побач з уваходам. Малыя і іх бацькі загадваюць тут жаданні. І як расказалі нам па сакрэце хлопчыкі і дзяўчынкі, яны абавязкова збываюцца. Развітваючыся з гасціннымі гаспадарамі, мы не прамінулі паспытаць свайго шчасця. Хутка абавязкова праверым.
Святлана ЛОЦМАНАВА.
Фота аўтара і дзіцячага сада.
