Ішоў 1943 год. Чэрвень выдаўся вельмі гарачым. Рэха вайны даходзіла да нашай глухой вёсачкі Пескаўцы, што на Гродзеншчыне. У наваколлі вёскі былі тры ваенныя аэрадромы: Лідскі, Шчучынскі і Жалудоцкі. Нам, дзецям вайны, было цікава назіраць за палётамі самалётаў. Часта мы былі сведкамі паветраных баёў. Адзін той летні дзень запомніўся на ўсё жыццё. І праз 70 гадоў я часта ўздрыгваю ў сне, бачу страшныя твары фашыстаў.
А здарылася вось што. З братам Антонам мы гулялі ў двары каля хаты з сабакам Бурусем. Мне было тады 4 гады, а брату 9. Непадалёк нашай хаты быў вялікі выган, дзе пасвіліся каровы вяскоўцаў. На гэтым выгане спыніліся немцы. Паставілі машыны з разгорнутымі антэнамі сувязі. І вось адтуль да нас у двор нечакана заехалі на матацыкле трое салдат. Адзін з іх гучна закрычаў: “Кіндэр, васэр!” Антон зразумеў, што немцам патрэбна вада. (За тры гады нямецкай акупацыі дзеці навучыліся разумець па-нямецку. Часта чуліся польская, руская і нямецкая мовы.)
У нашым двары быў глыбокі калодзеж з чыстай сцюдзёнай вадой. Немцы распрануліся да пояса, павесілі свае мундзіры на плот, пілоткі паклалі на зруб калодзежа. Брат выцягнуў вядро вады і выліў у карыта, што стаяла побач. Салдаты прымусілі яго вымыць карыта і напоўніць свежай вадой. Антону цяжка было насіць ваду, і адзін з немцаў таксама стаў насіць вёдры з вадой. Немцы гучна рагаталі і аблівалі адзін аднаго вадой. Нечакана пад’ехаў яшчэ адзін матацыкл, і адтуль закрычалі: “Алярм!” Немцы кінуліся спешна апранацца, і адзін з іх не мог знайсці сваю пілотку. Мы здагадаліся, што яна ўпала ў густую пякучую крапіву, што расла вакол калодзежа. Немец дастаў пісталет і пачаў крычаць на нас: “Кіндэр, кляйн швайне!” Мы з братам упалі на калені і паспрабавалі растлумачыць, што не бралі пілотку. А сабака стаў на заднія лапы, быццам таксама прасіў літасці. Немец накіраваў у наш бок пісталет і выстраліў. Куля праляцела міма. Сабака завішчэў і папоўз на жываце ў крапіву. Мы здранцвелі ў чаканні наступнага выстралу. Але раптам убачылі, што Бурусь выпаўзае з крапівы з пілоткай у зубах. Ён выратаваў нас ад гібелі. Немцы ўзялі пілотку і з рогатам паехалі.
Мы доўга абдымалі і цалавалі Буруся, які выратаваў нам жыццё. З таго часу сабака стаў для нашай сям’і найлепшым сябрам.
Станіслаў СКОРБ,
педагог, ветэран Узброеных Сіл СССР, ветэран працы.
