Юлія ЛЯШКО: “Мне падабаецца ў кулісах”

- 17:48Моя школа

Спадзяюся, усе нашы чытачы знаёмы з кінастужкамі “Сяброўка восень”, “Рыфмуецца з каханнем”, “Пяшчотная зіма”, у якіх узняты праблемы звычайных чалавечых адносін. Кожны з гэтых фільмаў па-свойму непаўторны, але іх аб’ядноўвае адно: сцэнарыі для іх стварыў адзін чалавек — вядомы кінажурналіст, адметны сцэнарыст, пісьменніца, літаратурны рэдактар часопіса “На экранах” Юлія Ляшко.

Юлія, вы паспяховы сцэнарыст, а не шкада, што вы заўсёды за кулісамі?
— Мне падабаецца ў кулісах. Я — спецыяліст, вядомы ў вузкіх колах. Калі б мне тут было некамфортна, я выбрала б іншую прафесію. Журналісту больш цікава расказваць пра некага іншага, чым пра сябе. Калі я толькі пачала сцэнарную дзейнасць і калегі-журналісты прыходзілі і прасілі нешта расказаць, я спачатку нават саромелася даваць інтэрв’ю, а потым нічога, прызвычаілася.

— Вы нарадзіліся за межамі Беларусі, але карані вашы ўсё ж тут?
— Так, нарадзілася я на Урале. Мой бацька, Альберт Мікалаевіч, кадравы ваенны, афіцэр-ракетчык, праходзіў службу ў маленькім закрытым ваенным гарадку сярод тайгі. Ён называўся Вуліца Зялёная. А самым бліжэйшым горадам да нас быў Ніжні Тагіл. Нам, дзецям ваенных, унушалі, што на адпачынку, на канікулах нельга расказваць, дзе мы жывём, колькі дамоў у нашым гарадку, бо па колькасці дамоў можна было вылічыць колькасць сем’яў і колькасць афіцэраў, па колькасці афіцэраў — колькасць пляцовак і г.д. Такі быў час… Гарадок быў маленькі і школа маленькая, і ў класе дзяцей бало мала. У выніку, дзякуючы амаль індывідуальнай падрыхтоўцы, я атрымала добрую сярэднюю адукацыю.
Маёй першай настаўніцай была Валянціна Канстанцінаў на Каралёва. Гэта звычайная настаўніца звычайнай школы, як і многія іншыя, якія ў мяне выкладалі потым. Справа ў тым, што большасць з іх былі афіцэрскія жонкі. Мы ўсе жылі побач і ўспрымалі настаўніц як суседак і матчыных сябровак — не было ў нас асаблівага піетэту перад імі. Мы ўсе былі адной вялікай сям’ёй.
Потым бацьку перавялі на іншую пляцоўку ў суседні ваенны гарадок, да якога можна было даехаць за 40 хвілін. І там у школе была настаўніца, якая ўпершыню звярнула на мяне ўвагу. Дарэчы, чытаць я пачала з 4 гадоў (і так, чытаючы з фанарыкам пад коўдрай, сапсавала сабе зрок). Прыязджаючы да дзеда (а ён у мяне быў палкоўнікам) у Краснае, што пад Маладзечнам, я з дрыжыкамі “прысмоктвалася” да вялізнай дзедавай бібліятэкі. Добра памятаю, як дзядуля, як сапраўдны артыст, па ролях чытаў мне гогалеўскага “Вія”.
І вось у той школе № 25 настаўніца рускай мовы і літаратуры Марыя Іванаўна Дзёміна ўпершыню выдзеліла мяне і сказала, што я вельмі добра пішу, што ў мяне незвычайны падыход да тэмы, да пачатку сачынення. Яна пачала мяне хваліць і падтрымліваць мае творчыя пошукі. І я раптам зразумела, што нечым адрозніваюся ад іншых. Але гэта ўсё роўна не мела вырашальнага значэння для выбару прафесіі.
Калі бацька дэмабілізаваўся, мы вярнуліся на яго радзіму ў Мінск, і апошнія два школьныя гады я вучылася ў 137-й мінскай школе. Тут мяне зноў чакала адкрыццё: па прычыне нашай лакальнасці і агульнасці (калі мы жылі ў ваенным гарадку) нас ніхто і ніколі не называў на “вы”. А тут… і на “вы” называюць, і выклікаюць на ўроках рэдка (куды ж пры 36 вучнях у класе!). Тут, як кажуць, мне і пакаціла: назапашаныя веды і сфарміраваная звычка вучыцца дапамаглі мне вучыцца лёгка. І, мабыць, па-гэтаму, а можа таму, што ў гэты ж час з’явілася першае каханне (дарэчы, безадказнае) і навучанне ў школе прайшло таксама мімаходзь (скажу чэсна, у мяне зараз увагі да школы больш, бо мой сын пайшоў у першы клас).

— Што вы найбольш цанілі ў сваіх настаўніках?
— Я заўсёды з павагай ставілася да настаўнікаў, якія былі незвычайнымі, калі хочаце, арыгінальнымі людзьмі. Бо настаўнік павінен не проста даць інфармацыю па прадмеце, а пакінуць след у душы дзіцяці. Зараз я зноў ацаніла важнасць прафесіі педагога, бо мой сын пайшоў у першы клас. Мне здаецца, нам вельмі пашанцавала з першай настаўніцай — Святланай Францаўнай Карповіч. Я не шукала супершколу, мы пайшлі ў найбліжэйшую — сярэднюю школу № 53 (вопытныя сяброўкі, маці школьнікаў, далі мне параду: каб дзіця не ўзненавідзела школу з першых крокаў, яна, як мінімум, павінна быць побач!).
Нам з сынам і ў дзіцячым садку пашанцавала: у нас былі цудоўныя… не, не проста выхавальнікі — педагогі! І я, пераехаўшы ў іншую кватэру, вазіла дзіця за некалькі прыпынкаў у садок, бо там знайшла сапраўдных педагогаў.
Нашы настаўнікі павінны быць педагогамі! Недзе ў патрэбны час падтрымаць і пахваліць, недзе, адышоўшы ад прынцыпаў, нават завысіць адзнаку (як жа заззяла сонца ў вокнах, калі табе авансам паставілі высокую, хоць і не зусім заслужаную, але такую неабходную табе адзнаку!) — і ўсё атрымаецца!..

— Каму з настаўнікаў вы найбольш удзячны і чаму?
— На жаль, мы становімся ўдзячнымі, калі вырастаем, — дзеці па большасці няўдзячныя. Таму больш асэнсаванае пачуццё ўдзячнасці ў мяне менавіта да ўніверсітэцкіх педагогаў — калі я была ўжо сфарміравана як асоба.
Мой шлях на факультэт журналістыкі праходзіў праз дзве няўдалыя спробы паступлення на юрфак. Мая маці, Валянціна Васільеўна, па адукацыі юрыст, і мне заўсёды падабалася яе прафесія. Гэта зараз я разумею, што пра яе прафесію нічога не ведала, што падабаўся мне больш імідж юрыста. Так, напрыклад, маці выкарыстоўвала шэраг выразаў тыпу “дысцыплінаваны розум юрыста”, якія мне вельмі падабаліся (у юрыста сапраўды дысцыпліна — гэта звычка і вытворчая неабходнасць, бо трэба вельмі многа і ўпарадкавана запамінаць). Я і цяпер адчуваю, што тая вывучка ёй многа дала. Маці ўжо ў сталым узросце, а яе розум, дзякуй богу, працуе па выпрацаваных ёй прынцыпах.
Дык вось, два гады я білася ў сцяну, паступаючы на юрфак. А аднойчы трапіла да дзядзькі на работу — у рэдакцыю газеты “Советская Белоруссия”. Канечне, мяне найперш уразіў антураж: адчуванне рабочай атмасферы, рабочага рытму, працэсу, у якім кожны заняты сваёй справай. Усё было, як у кіно. Я ў думках “упісала” сябе ў гэтую атмасферу і сама сабе ў ёй спадабалася. Пасля я вырашыла: пайду на журфак. Для гэтага былі патрэбны публікацыі, і ў хуткім часе яны ў мяне з’явіліся, творчыя ж навыкі засталіся.
Спачатку было субяседаванне. У аўдыторыі сядзеў невялікі (чалавек шэсць) арэапаг, які юным нахабнікам задаваў разнастайныя пытанні. Я была дзяўчына не самаўпэўненая, але ў сабе ўпэненая (тым больш што ў мяне за плячыма былі два гады працоўнага стажу; не паступіўшы на юрфак, я пайшла працаваць у арганізацыю, назву якой нават выгаварыць цяжка, — “Беллесбумснабсбыт” аператарам ЭВМ: пасады былі, а ЭВМ яшчэ не было, таму мы проста займаліся падрыхтоўчай папяровай работай).
На субяседаванні, вядома, задалі пытанне, аб чым бы я хацела пісаць? Не сумняваючыся, я адказала, што пра кіно. Нейкая цётачка ў мяне запыталася, што мне падабаецца. Ну я і адказала. На што тая цётачка хутка паставіла мяне на месца, сказаўшы, што мне гэта падабацца не можа. А я, не лезучы за словам у кішэню, уступіла з ёй у невялікую дыскусію. Потым я даведалася, што гэта была вядомы кінакрытык прафесар Е.Л.Бондарава, і спрачацца з ёй пра кіно было вельмі недальнабачна.

— Ці паўплывала тая спрэчка на далейшыя адносіны з Ефрасінняй Леанідаўнай?
— Што вы! Яна ўсё маё студэнцкае жыццё была маім добрым анёлам. Яна была вельмі спакойная, у нечым суровая жанчына, пазбаўленая знешніх сантыментаў. У яе не было любімчыкаў, але яна любіла тых, хто любіў кіно, а я любіла кіно… Яна была маім Настаўнікам, вяла мяне па жыцці. Менавіта дзякуючы ёй я на чацвёртым курсе стала працаваць у газеце “Кінатыдзень Мінска”.
Неяк на агульнафакультэцкім сходзе яна вымавіла бліскучую фразу: “Што ж гэта за студэнты такія? Стыпендыю не атрымалі і адразу ідуць з дубальтоўкай дзіцячы сад па начах ахоўваць. Мы ж журналісты. Пішыце. Вы ж гэтым больш заробіце!”. Я тады была, здаецца, на другім курсе, і падумала: сапраўды, можна ж пісаць — і пачала пісаць.
Ефрасіння Леанідаўна кіравала ўсімі маімі курсавымі работамі і дыпломам. Не скажу, што яна мяне хваліла — даставалася мне таксама нядрэнна. А на чацвёртым курсе я стала, як чэхаўскі Ванька Жукаў, дзёргаць Бондараву за рукаў і прасіць уладкаваць мяне на “Беларусьфільм” хоць “хлапушкай”. На што яна дала катэгарычны адказ: “Дурніца, ты на журфаку пяць гадоў будзеш вучыцца, каб “хлапушкай” працаваць?” і ўладкавала мяне ў “Кінатыдзень”.
Потым ужо я стала працаваць у часопісе “На экранах”, пісаць пра кіно і для кіно. Ефрасіння Леанідаўна яшчэ застала маю першую кнігу і першыя фільмы па маіх сцэнарыях…
Апафеозам нашых адносін стала падзея, якая адбылася падчас прэзентацыі ў рамках ММКФ “Лістапад” яе кнігі “Ад сэрца да сэрца”, прысвечанай кінарэжысёру Віктару Цімафеевічу Тураву. Мы, журналісты, у большасці яе былыя студэнты, выстраіліся з кніжкамі па аўтографы. І ў маёй кнізе Ефрасіння Леанідаўна напісала: “За тое, што ты мяне здзівіла”. Магчыма, яна ад мяне нават не чакала такой закаханасці ў кіно (цімала чым моладзь захапляецца!). Я вельмі ганаруся, што мне ўдалося яе здзівіць, і спадзяюся, што яна не шкадавала, што так шчодра дзялілася са мной сваёй захопленасцю, сваімі ведамі, сваім часам.
…Канечне, вялікім настаўнікам быў прафесар Барыс Васільевіч Стральцоў, які вучыў самім фактам свайго існавання. Ён быў настолькі яскравай, незвычайнай і культавай фігурай… І галоўнае — ён быў заўсёды канцэптуальна добрым (Бондарава ж магла быць і жорсткай, і бескампраміснай). Тое, як ён расказваў пра сваю работу, як ён пісаў, было незвычайна.
На другім курсе я праходзіла практыку ў той самай “Советской Белоруссии”, якая мяне калісьці так уразіла, у аддзеле культуры, якім загадваў Раман Аляксеевіч Ярохін — ужо тады пажылы чалавек, ветэран вайны. Гэта быў бліскучы журналіст! І цяпер успамінаю яго добрым словам. Ён даў мне адзін урок, які, можа, сам і не заўважыў, але я буду насіць у сэрцы ўсё жыццё. Неяк я, вярнуўшыся з чарговай камандзіроўкі — з Капыля, прынесла свой здабытак Раману Аляксеевічу. Ён прачытаў, зняў свае вялізныя рагавыя акуляры, паглядзеў на мяне і, крыху спыніўшыся, запытаўся: “Ці кахалі вы калі-небудзь?”. А мне было 19 гадоў, і я доўга з гэтага смяялася, зразумеўшы, што напісала заметку, нібы сухар. Для сябе я вызначыла своеасаблівы тэст “па Ярохіну”: напісаўшы чарговы матэрыял, перачытвала і сама ў сябе пыталася: “А ці кахала я калі-небудзь?”. Вельмі многаму мяне навучыла Людміла Іванаўна Перагудава, галоўны рэдактар часопіса “На экранах”, у якім я працую, — у першую чаргу добрым адносінам да людзей.
…Кожны, хто чалавеку сустракаецца на жыццёвым шляху, — яго настаўнік, кожны па-рознаму. І жыццё, хочаш ты гэтага ці не, прымушае вучыцца.

— Ну з любоўю да кіно ўсё зразумела, а як вы пачалі пісаць кінасцэнарыі?
— Як я стала сцэнарыстам? Гісторыя, папраўдзе, крыху смешная, але і абсалютна рэальная.
З Людмілай Іванаўнай Перагудавай мы разам працуем ужо 26 гадоў — з газеты “Кінатыдзень Мінска”, куды я прыйшла яшчэ студэнткай. Доўгі час яна ўваходзіць у мастацкі савет кінастудыі “Беларусьфільм”. Яна рэгулярна чытала сцэнарыі, што выносіліся на абмеркаванне. Канечне, і ў мяне была магчымасць на іх кінуць вокам. А паколькі пачуццё гумару нарадзілася раней за мяне (ды і ўвогуле я вельмі іранічны чалавек), бывала, што я кпіла з недарэчных сцэнарыяў, калі яны моцна аддавалі графаманствам. Калі Міністэрства культуры, “Беларусьфільм” і Саюз кінематаграфістаў аб’явілі першы конкурс сцэнарыяў (гэта было больш за 12 гадоў назад), Людміла Іванаўна мяне на “слабо”, маўляў, крытыкаваць мы ўсе можам, а  напісаць? І я з самаўпэўненасцю (і нават некаторым нахабствам) сказала ёй: “Можа, я не выйграю, але нешта я там атрымаю”.
Часу было мала, і я пісала дзень і ноч. Камп’ютара свайго я тады не мела, таму прыходзілася ўсё пісаць па вечарах, застаючыся на рабоце. Сяброў у мяне многа, а сярод іх многа вельмі цікавых людзей, таму стварыць “пэчворк” з розных лёсаў (каб усім было цікава гэта чытаць і, магчыма, глядзець) мне было няцяжка. Калі Людміла Іванаўна прасіла паказаць, што атрымліваецца (пісаць сцэнарый меладрамы прапанавала менавіта яна), я адмаўляла, не жадаючы паказваць няпоўную работу. Калі работа была скончана і да тэрміну здачы заставаўся адзін дзень, я ўсё ж дала Людміле Іванаўне прачытаць свой твор. І (гэта было жахліва!) яна сказала: “Гэта вельмі добра, але гэта не сцэнарый — гэта аповесць!”. Канечне, я стала адмаўляцца аддаваць тэкст на конкурс, але тут ужо Людміла Іванаўна сцвердзіла: “Я ўпэўнена: нешта ваша работа там атрымае!”. І мы паспрачаліся на… глазураваны сырок!
Па выніках конкурсу мне далі дыплом у катэгорыі “Надзея” з фармулёўкай “за літаратурны матэрыял”. Але лёс павярнуўся так, што фільмы па тых сцэнарыях, што занялі прызавыя месцы (першае месца ўвогуле не прысуджалася), не былі зняты, а ў распрацоўку быў узяты мой сціплы “літаратурны матэрыял”: ім зацікавілася Санкт-Пецярбургская студыя “Пазітыў”. Канечне, мне прыйшлося дапрацаваць яго да сцэнарыя. Нягледзячы на тое, што гэта быў мой першы вопыт, ён быў вельмі паспяховы не толькі ў творчым плане, а меў нават камерцыйны поспех.

— “І тут Астапа панесла…”
— Ого як “панесла”… Я зараз вельмі шкадую ўсіх, хто прыходзіць у кіно, бо гэта тое, ад чаго, адзін раз паспытаўшы, ужо не адмовішся.
На здачы фільма “Сяброўка восень” мы сядзелі побач з тэлежурналістам Сяргеем Кацьерам. І ён мне, дрыжачым ад холаду і нервавання голасам, сказаў: “Юлька, глядзі: ты вось гэта ўсё навыдумляла, а яны ходзяць, гавораць, смяюцца, яны жывыя…” Сапраўды, ты можаш стварыць цэлы свет, які потым можна будзе ўбачыць.

— Ці сустракаліся на вашым творчым шляху нядобразычліўцы?
— У жыцці, як і ў кожнага, сустракаліся. А ў творчасці мне шанцавала на добрых людзей. Відаць, першая ўдача ад першай спробы ўсяліла ўпэўненасць у сваіх сілах і стварыла пэўную станоўчую рэпутацыю.
Памятаю, як на адной з сустрэч на вельмі высокім узроўні я выказала думку, што лёс сцэнарыя павінен вырашаць не рэдакцыйны савет кінастудыі, а група прадзюсараў, якія, чытаючы сцэнарый, могуць прадбачыць лёс фільма. А з рэдактурай кінастудыі час ад часу ўзнікалі непаразуменні, якія вырашаліся не заўсёды на карысць сцэнарыстаў. Мяне можна не любіць, я ад гэтага не пакутую. Але да майго твора трэба ставіцца аб’ектыўна. У гэтым плане крыху паказальным стаў лёс спартыўнай меладрамы, сцэнарый якой мы стварылі з Л.І.Перагудавай.
Тады мы былі вельмі захоплены біятлонам: прыгожы, на самай справе драматычны спорт. Мы знайшлі кансультанта — алімпійскую чэмпіёнку па біятлоне Святлану Парамыгіну марылі, што галоўную ролю выканае Вера Палякова — не толькі цікавая актрыса, але і вельмі прыгожая жанчына, і спявачка, і спартсменка: яна выкладае ў БДАМ сцэнічны бой і фехтаванне… Мы прапісвалі лірыку і чалавечыя адносіны, а С.В.Парамыгіна зварочвала на біятлон і папраўляла, што можа быць, а што не. І са скрыпам прайшоўшы рэдакцыйны савет, — на той час калектыў маладых дзяўчат з умоўна прыдатным асабістым укладам у беларускі кінематограф — нас “перадалі” на экспертны савет Міністэрства культуры, у які ўваходзяць людзі аб’ектыўныя і асабіста не зацікаўленыя. І (што б вы думалі?), наш сцэнарый праходзіць на такое “ўра”, мы нават не чакалі. Шкада, але фільм па ім так і не знялі. Але самае смешнае ў гэтай гісторыі, што прапісаная сітуацыя медальным раскладзе абсалютна супала з рэальным медалёвым раскладам алімпійскіх гульняў у Ванкуверы!.. І потым хто быў знаёмы са сцэнарыем, жартам пыталіся, чаму ж мы больш медалёў нашым біятланістам не напрарочылі?

— І часта ў вас бываюць такія прароцтвы?
— Мне многія гавораць, што мае фільмы прыносяць жаночае шчасце тым, хто ў іх удзельнічае. Ганна Астраханцава, якая сыграла ў фільме “Сяброўка восень” галоўную ролю, пасля фільма нарадзіла доўгачаканае другое дзіця. Пасля фільма “Рыфмуецца з каханнем” такое ж жаночае шчасце набыла Ганна Кавальчук, пасля фільма “Пяшчотная зіма” — я і рэжысёр фільма Ганна Пармас. І на новым праекце “Ой, мамачкі!”, які зараз здымаюць “Беларусьфільм” і расійская студыя “ТрогірПрадакшн”, таксама ёсць “пацярпеўшыя”… Можа, гэта і простае супадзенне, але я гэтым вельмі ганаруся.

— Якое з вашых дзецішчаў вам найбольш дарагое: тое, што мела большы поспех, ці тое, што цяжэй давалася?
— Тое, што мы робім зараз. “Ой, мамачкі!” — гэта мой пяты праект: мы зрабілі яго таксама разам з Л.І.Перагудавай. І я ад праекта да праекта мяняюся, станаўлюся, калі хочаце, больш разумнай. Мяне вельмі ўразіла маё позняе мацярынства, мне вельмі пашанцавала і з медыкамі, якія мяне вялі, і з жанчынамі, з якімі я разам ляжала ў бальніцы.
Вельмі цяжка даваліся сцэнарый і кніга “Рыфмуецца з каханнем”. Сёння я разумею, што калі б у той час я была маці, то ўзялася б за такую тэму: вельмі балюча. Адкрыўшы пэўныя пласты, я проста спужалася. Затое з фільмам звязана адна цудоўная гісторыя. Адна са сцэн фільма павінна была здымацца ў казіно. Здымачная група ніяк не магла адшукаць памяшканне, б адпавядала тэхнічным патрабаванням. Калі такое казіно знайшлі, гаспадар катэгарычна адмовіўся прадаставіць яго здымак. І рэжысёр фільма, Аляксандр Васільевіч Яфрэмаў, прапанаваў гаспадару казіно прачытаць невялічкі кавалачак сцэнарыя фільма. На наступны дзень ён патэлефанаваў Яфрэмаву і сказаў: “Я прачытаў гэты кавалачак, потым сцэнарый да канца, а потым яго пачатак. Дайце нам які-небудзь рэальны рахунак, на які б мы маглі пералічыць грошы на дапамогу канкрэтнаму, рэальнаму дзіцяці”. Такім чынам, гэты фільм рабіў дабро яшчэ на стадыі яго вытворчасці.

— А якая вы маці?
— Толькі і баюся, каб не пералюбіць свайго сына. Не скажу, што я геніяльны педагог: мне яшчэ рана рабіць нейкія высновы, але я спадзяюся, што ў выхаванні любоў — гэта ўжо нямала. Любіць дзіця павінны бацькі, а ў настаўніка да вучня павінны быць спакойныя, аб’ектыўныя, дружалюбныя адносіны.

— Ці прымяняеце прынцыпы выхавання сваіх бацькоў пры выхаванні сына?
— Бацька-афіцэр адыгрываў у маім выхаванні эпізадычную ролю, а вось маці, якая знаходзілася ў палоне акалічнасцей (афіцэрскім жонкам проста не было дзе працаваць, і яны ўдзялялі шмат увагі нам, дзецям), бачыла вайну (яна нарадзілася ў 1941 годзе) і была многага пазбаўлена, выхоўвала мяне так, каб я ні ў чым не адчувала нястачы: я атрымлівала ўсё, што хацела. Нехта скажа, што так нельга выхоўваць дзяцей, а я з гэта вынесла зусім іншыя ўрокі. Напрыклад, у мяне зусім адсутнічае пачуццё зайздрасці (кажуць, што гэта не зусім добра, трэба каму-небудзь зайздросціць, гэта ж вышэйшая ступень захаплення!) і я не даражу нейкімі матэрыяльнымі дабротамі. Я навучылася цаніць зусім іншае. І сыну свайму стараюся перадаць такія ж каштоўнасці: берагчы трэба родных і блізкіх, а страту зламанай цацкі мы як-небудзь перажывём.
Я вельмі доўга ішла да мацярынства. Пражыўшы дастаткова цікавае і шчаслівае жыццё, мне трэба было перажыць драму, каб нешта зразумець і змяніцца. Зараз у мяне ёсць сын, які вельмі змяніў мяне…

— Відаць, з гэтага пачаўся новы віток творчасці?
— Магчыма, так. Бо я і пісаць стала інакш.

— Наколькі вядома, вашы літаратурныя творы таксама станавіліся асновай для кіно?
— Сваю любімую аповесць “Тадж-Махал” я напісала, каб узняць настрой сваёй сяброўцы дзяцінства Марыне, якая зараз жыве ў Санкт-Пецярбургу. Я пісала ёй па маленькай глаўцы і адсылала па электроннай пошце. Вось тады “народная слава” ўпершыню кранула мяне сваім крылом: гэтую апо весць чакала не толькі мая сяброўка, але і ўсе яе супрацоўніцы…
Мне не было часу пісаць сцэнарый, таму я перадала расійскім кінематаграфістам правы на экранізацыю “Тадж-Махала” і толькі паправіла ў сцэнарыі дыялогі. Здарылася так, што я была ў дэкрэтным водпуску, а на двух паверхах “Беларусьфільма” здымалі дзве мае карціны: на трэцім — “Рыфмуецца з каханнем”, а на другім Лейла Недараслева здымала “Святло маё” (рус. — “Свет мой”, іншая назва — “Терминальные состояния”) па маёй аповесці “Тадж-Махал”. Цудоўны быў час!

— А ўсё ж які занятак для вас самы прыемны?
— Увогуле, я люблю пісаць кнігі і сцэнарыі, у якіх можна прызнацца ў любові дарагім табе людзям. Жыццё ж такое кароткае!

Гутарыў Уладзімір ФАЛАЛЕЕЎ.
Фота з асабістага архіва Юліі ЛЯШКО.