Маё захапленне Кітаем, яго своеасаблівай культурай і шматвяковымі традыцыямі было прадыктавана хутчэй воляй серца, чым розуму. “Чаму менавіта Кітай?” — спытаеце вы. А хіба можна не зацікавіцца адной з самых старажытных цывілізацый свету?
На імгненне акунуўшыся ў халаднаватую засень такой інтрыгуючай культуры, адчуўшы вецер гісторыі гэтай краіны, ужо немагчыма забыць салодкі смак чайнай цырымоніі або пекінскай оперы. Цяпер можна толькі растварыцца ў гэтым самабытным, на што не падобным свеце.
Мяне пакарыла чароўнае гучанне баньху і янцынь, якія не параўнаць па вытанчанасці і прастаце ні з якімі іншымі інструментамі; традыцыйны жывапіс гохуа, што ўсхвалявана перадае эмацыянальны стан ландшафту, часта ўпрыгожаны вершам да карціны. А сіметрычныя будынкі, якія ўражваюць гармоніяй, быццам складаюць з прыродай адно цэлае. Або класічны тэатр Сіцюй, які злучыў у сабе спевы, танец, сцэнічную прамову і рух, а таксама элементы цырка і баявых майстэрстваў. Цудоўная кухня ўражвае разнастайнасцю і гульнёй смаку. Самабытная філасофія канфуцыянства і даасізму — увасабленне мудрасці стагоддзяў. Кітай — прабацька баявых майстэрстваў, першаадкрывальнік паперы і компаса — утвораны на месцы наймагутнейшай імперыі, безумоўна, ён скалыхне душу кожнага знатака прыгожага. А Вялікая Кітайская сцяна, Свята вясны і гараскоп даўно ўжо сталі сімваламі Кітая. І, вядома, нельга не згадаць кітайскую каліграфію.
Жаданне вывучыць кітайскую мову ў мяне ўзнікла некалькі гадоў назад і стала лагічным вынікам захаплення самой краінай. Праз прызму мовы пачынаеш лепш разумець народ, які гаворыць на гэтай мове, яго менталітэт, становішся бліжэй да вытокаў, якія парадзілі вялікую цывілізацыю, адчуваеш сябе часцінкай гэтага бясконцага цэлага. На мой погляд, мова — гэта ключ да бяздоннай скарбніцы гісторыі культуры, унутранай чароўнасці любой краіны. Акрамя таго, зараз вывучаць кітайскую мову прэстыжна, перспектыўна. Гэта ўпэўнены крок у будучыню. Але для мяне кітайская мова — гэта ў першую чаргу знаёмства з іншым светам, магчымасць падарожнічаць па прыгожай краіне і свабодна мець зносіны з яе жыхарамі.
Пазнанне нечага новага — гэта заўсёды цікава і ў некаторай ступені хвалююча, быццам чытанне захапляльнай кнігі, канцоўку якой ты павінен напісаць сам. Так, калі я даведалася, што ва ўніверсітэце імя Францыска Скарыны адкрыты кабінет Канфуцыя, дзе можна вывучаць кітайскую мову, то адразу ж пачала яго наведваць. І не шкадую, што ступіла на гэты шлях пазнання.
Наведаць Кітай даўно было маёй запаветнай марай. І як цудоўна было б для мяне адкрыць свой Кітай! А цуд у рэшце рэшт абавязкова адбудзецца, калі шчыра верыць у яго і прыкладаць для гэтага ўсе намаганні. Такім чынам, сёлета я здзейсніла цудоўную паездку ў летнік Даляньскага тэхналагічнага ўніверсітэта.
Удасканальванне ведаў па кітайскай мове, знаёмства з традыцыямі, культурай і гісторыяй кітайскай цывілізацыі, экскурсіі, уражанні ад якіх пакідалі пяшчотны след у сэрцы, — менавіта ад гэтага я два тыдні атрымлівала асалоду. Да абеду праходзілі цікавыя заняткі па мове, на якіх мы вывучалі новыя іерогліфы, чыталі розныя тэксты і выконвалі практычныя заданні для замацавання пройдзенага матэрыялу. Заняткі праводзілі носьбіты мовы, што дазваляла цалкам растварыцца ў навучанні і не баяцца моўнага бар’ера. Урокі былі па-сапраўднаму цікавыя, напоўненыя шчырай любоўю выкладчыкаў і павагай да сваёй краіны.
На самым высокім узроўні праводзіліся заняткі па кітайскай культуры. Так, на ўроку кітайскай традыцыйнай музыкі мы маглі не толькі пачуць розныя абрадавыя песні, даведацца пра чатыры групы роляў у кітайскай оперы і шэсцьсот відаў музычных інструментаў, але і атрымаць асалоду ад цудоўных гукаў гучжэна. Сапраўдны майстар сваёй справы праводзіў урокі па тайцзіцюань з веерам, дзе мы асвойвалі асноўныя гарманічныя рухі. Больш за ўсё мне запомніліся ўрокі гохуа і каліграфіі, на якіх пасля азнаямленчай лекцыі мы самі стваралі творы ў гэтых тэхніках.
Вядома, не абышлося і без яркіх, незабыўных экскурсій. Ва ўтульным партовым Даляні я пабывала на Сінхайскай плошчы — самай вялікай у свеце, захаплялася вежамі Порта-Артура і пейзажамі батанічнага саду, нават убачыла чароўны кавалачак Еўропы — кітайскую Венецыю. Удалося таксама паназіраць у заапарку за пандай — сімвалам Кітая. А яшчэ я бясконца рада таму, што змагла наведаць “тры жамчужыны Пекіна” — Вялікую Кітайскую сцяну, Забаронены палац і Алімпійскую вёску.
Дзякуючы паездцы ў Кітай, я пазнаёмілася з гасціннымі жыхарамі гэтай краіны і знайшла многа сяброў, удасканаліла мову, даведалася шмат новага пра культуру і традыцыі краіны. Паездка натхніла мяне на далейшае стараннае вывучэнне кітайскай мовы. Гэта мая першая прыступка, якая ў будучыні дазволіць працягнуць навучанне ў адным з універсітэтаў Кітая, каб потым стаць дастойным Настаўнікам, здольным вырасціць парастак любові да цудоўнай мовы гэтай краіны.
Ангеліна АКСЁНЧЫКАВА,
студэнтка 2 курса філалагічнага факультэта ГДУ імя Францыска Скарыны.
