Педагогаў дадатковай адукацыі Цэнтра дзіцячай творчасці Івацэвіч Аляксандра Іванавіча і Алу Мікалаеўну Мельянчук смела можна назваць дуэтам. Таму што іх агульная песня ліецца з тэатральнай сцэны, лунае пад купалам амфітэатра і плыве ўдалячынь пад гучныя апладысменты гледачоў і выхаванцаў. І немагчыма выдзеліць у гэтай песні асобныя галасы, бо гэта сапраўдны настаўніцкі дуэт. Падрабязнасці – у матэрыяле карэспандэнта “Настаўніцкай газеты”.
Агонь і паветра
Як пражыць жыццё з чалавекам, якога выбрала тваё сэрца, і ўмець пачуць кожнае адценне яго голасу? Як не змагацца за пальму першынства, калі муж і жонка — прафесіяналы ў адной справе? Як далучыць свой голас да голасу спадарожніка жыцця і cтварыць мілагучны дуэт, а не какафонію гукаў?
Гэтыя і шмат іншых пытанняў я задаю мужу і жонцы Мельянчукам, пакуль мы рыхтуемся да інтэрв’ю ва ўтульным памяшканні, дзе праводзяцца заняткі аб’яднання па інтарэсах у Цэнтры дзіцячай творчасці Івацэвіч. Тут са сцен, паліц, сталоў, столі на мяне глядзяць… клоўны. Так, я была гатова да тэатра і сцэны, бо завітала ў госці да кіраўнікоў тэатральнай і вакальнай студый, аднак у гэтай прасторы віруе дух цырка. Клоўн Чубчык — сцэнічнае ўвасабленне Алы Мельянчук, вобраз, які ідзе поплеч з настаўніцкім дуэтам усе іх імклівыя, напоўненыя творчасцю, тэатральным хараством і звонкімі дзіцячымі галасамі гады.
Ала Мікалаеўна — культарганізатар, педагог дадатковай адукацыі аб’яднання “Тэатр гульні” Цэнтра дзіцячай творчасці Івацэвіч, Аляксандр Іванавіч — акампаніятар, педагог дадатковай адукацыі вакальнай дзіцячай студыі “Бім-Бом” названага цэнтра. Яна вучыць хлопчыкаў і дзяўчынак сцэнічнаму майстэрству, спрыяе таму, каб яны адкрывалі ў сабе талент вядучага і масавіка-забаўніка. Ён дапамагае выхаванцам у асваенні сучаснага песеннага рэпертуару, адкрывае івацэвіцкім дзецям шлях на шырокую музычную прастору. І, дарэчы, вельмі плённа, бо сярод яго выпускнікоў — спявачкі Вольга Плотнікава і Аліна Молаш. І калі Аляксандр Мельянчук — агонь, які запальвае зоркі, то Ала Мельянчук — паветра, без якога не можа гарэць гэты агонь.
Фанатычна да прафесіі
Педагогі шчыруюць поплеч з 1983 года, калі Ала Мікалаеўна пачала працаваць з танцавальным калектывам у тады яшчэ Доме піянераў, дзе працаваў будучы муж. Які ж танец без акампанементу? Рабочы дуэт у хуткім часе перарос у сямейны. Жонка развучвала танцы, муж іграў на баяне, разам вучыліся ўсяму новаму, напрыклад, ствараць фанаграмы. Гэта зараз усё можна зрабіць на камп’ютары, а ў канцы 80-х — пачатку 90-х музыку трэба было ствараць у прамым сэнсе ўручную. Часам Аляксандру Іванавічу даводзілася заседжвацца на працы да 2 гадзін ночы. І жонка не крыўдавала: разумела, што гэтая справа мужу даспадобы. Выхоўвалі сыночка-немаўля і стваралі аркестр — усё было пад сілу, бо заўжды былі каханне, разуменне і павага адно да аднаго. А яшчэ адчуванне, што родны чалавек абавязкова дапаможа, падкажа, падставіць плячо. Таму і перамагалі, займалі 1-я месцы на конкурсах і фестывалях.
— Мы не дзелім нашых выхаванцаў у аб’яднаннях, працуем з усімі, — адзначае Ала Мельянчук. — Я адказваю за артыстычнасць юных вакалістаў, а муж рыхтуе музычны матэрыял для маіх акцёраў. Я заўжды гавару, што нідзе ў горадзе няма лепшага музычнага матэрыялу, чым у Мельянчука. І гэта факт! Муж мае абсалютны слых і абсалютную любоў да музыкі. Упэўнена, што мы з мужам сышліся на фанатычнай любові да прафесіі. Я часта паўтараю: “Усё будзе добра. Таму што “дрэнна” мяне не задавольвае”. Мы не маем права на халтуру. Тое, што мы разам па жыцці і на працы, нам ніколькі не перашкаджае, гэта нас толькі абагачае. Дзякуючы нашаму дуэту, наша ўстанова мае наладжаную культурна-масавую работу.
Сямейнае шчасце
Ала Мікалаеўна прызнаецца, што яны з Аляксандрам Іванавічам працуюць дзеля дзяцей. Ужо даўно на пенсіі, але як ты кінеш выхаванцаў і справу ўсяго жыцця? Дарослыя выпускнікі педагагічнага дуэта Мельянчук злятаюцца на святло іх сямейнага ачага з розных куткоў зямнога шара, каб падзяліцца радасцю з настаўнікамі. У пачатку лістапада, на вялікія выхадныя, многія былыя акцёры і спевакі забягалі ў госці (у цэнтр і дадому).
— Работа займае большую частку нашага сумеснага жыцця, — гаворыць Ала Мельянчук, — таму што мы ўсё робім разам. Нават сварымся мы творча і заўжды знаходзім кампраміс. Кайфую ад работы, калі ўваходжу ў кураж, асабліва зараз, у маім узросце.
— Як удаецца жыць столькі гадоў з такой творчай, імпульсіўнай, энергічнай жанчынай? — пытаюся ў Аляксандра Іванавіча.
— Я яе добра разумею. Бывае, завядзецца, не падумаўшы, а потым супакойваецца. Мы за ўсе пражытыя гады ні разу сур’ёзна не пасварыліся, бо я не звяртаю ўвагі на ўсялякую лухту, — дзеліцца рэцэптам сямейнага шчасця Аляксандр Мельянчук.
Я гляджу на мужа і жонку і дзіўлюся, якія яны падобныя адно да аднаго — нібыта люстэрка, адлюстроўваюць свайго спадарожніка жыцця. І ў кожным позірку, кожным жэсце — клопат, падтрымка і вялікае каханне. Шчасце — калі ў мужа, жонкі нічога не баліць, калі ў сям’і сына лад, калі выхаванцы не забываюць. Лад у сям’і — калі муж і жонка глядзяць не адно на аднаго, а ў адным напрамку. Ала Мікалаеўна раз-пораз гэта падкрэслівае.
— Муж выдатна гатуе, а я — так сабе, — смяецца мая гераіня. — Прыдумляе нешта смачнае, я ж толькі прыгажосць на стале наводжу. Ён любіць рыбалку і часам збягае на Прыпяць, а я яго з лёгкім сэрцам адпускаю, бо разумею: яму гэта неабходна, каб перазагрузіцца. Я ж люблю падарожнічаць, хоць у суседні горад, каб напоўніцца новай энергіяй.
Як запаліць зорку
Аляксандра Іванавіча смела можна назваць гукавых спраў майстрам. Калісьці ў савецкія часы з ансамблем ён удзельнічаў у знакамітым конкурсе “Чырвоныя гваздзікі”. Вакальнае аб’яднанне “Бім-Бом” для Аляксандра Мельянчука — гэта і работа, і хобі, і справа жыцця. Работа, якая некалькі дзесяцігоддзяў назад пачыналася як акампаніраванне вакалісту на баяне, зараз падразумявае выдатнае валоданне камп’ютарнымі тэхналогіямі, паглыбленне ў аранжыроўкі і гукавыя эфекты.
Сёння ў педагога каля 15 выхаванцаў, у кожнага з іх — свой рэпертуар, стыль, манера выканання. Бываюць і зоркі. Спявачку Вольгу Плотнікаву і ўдзельніцу дзіцячага “Еўрабачання” Аліну Молаш мы ўжо згадвалі раней. Акрамя іх, Аляксандр Іванавіч пазнаёміў з вялікай сцэнай удзельніка праекта “Поющие города” Мікіту Мірзоева, акцёра тэатра і кіно Мікіту Клютко. Таленавітыя дзеці ёсць і зараз. Першакласнікі яшчэ чытаць толкам не ўмеюць, а развучваюць даўжэзныя тэксты. Так што чакаем ад Аляксандра Мельянчука і аб’яднання “Бім-Бом” новых, яшчэ ярчэйшых зорак.
Ала Мікалаеўна жа ўсё сваё жыццё любіць тэатр і нават паступала на тэатральнае аддзяленне. Аб’яднанне “Тэатр гульні” — гэта некалькі пакаленняў выпускнікоў, уласныя традыцыі і свой сімвал — клоўн Чубчык. Галоўнае слова ў гэтых сценах — адданасць, а дэвіз — “Служым роднаму Цэнтру дзіцячай творчасці!”. Сёння “Тэатр гульні” — гэта 18 дзяцей, абсалютна новы склад. Гэта значыць, зноў новы пачатак, зноў з нуля. І гэта кожны раз няпроста, як прызнаецца Ала Мельянчук.
— Я ганаруся сямейнасцю, кланавасцю, — расказвае Ала Мікалаеўна. — Мае выхаванцы прыводзяць да мяне ў аб’яднанне братоў і сясцёр. У гісторыі “Тэатра гульні” ёсць сем’і Падаляка, Каратцовых, Пегальскіх, Аўрусевіч, Кандратчык, Каляда. Я сустракаю гэтых дзяцей і разумею, што раблю патрэбную справу. Зараз мы працуем над падрыхтоўкай святочных сустрэч для дзяцей з абмежаванымі магчымасцямі, акцыяй “Нашы дзеці” і навагоднімі праграмамі.
— Якую параду вы можаце даць маладым настаўніцкім дуэтам? Як жыць у сям’і і не сапернічаць, не старацца быць галоўным? — напрыканцы сустрэчы пытаюся ў сямейнай пары педагогаў Мельянчук.
— Кахайце адно аднаго і любіце сваю прафесію, — адказвае Ала Мікалаеўна. — Разумейце асаблівасці работы мужа (жонкі), любіце вучэбныя прадметы адно аднаго. Вучыцеся чуць спадарожніка жыцця, улоўліваць адценні яго настрою. Падтрымлівайце вашага мужа (жонку). Думаю, што калі кахаеш чалавека, то будзеш хацець падтрымліваць, дапамагаць, слухаць, чуць і разумець. Рабіце адно аднаму кампліменты, заўважайце поспехі. І абавязкова адпачывайце сумесна, каб разам бачыць прыгожае і разам радавацца. Тады будзе шчасце і ўсё атрымаецца.
Наталля КАСТЭНКА
Фота з архіва настаўніцкага дуэта МЕЛЬЯНЧУК
