“На самай справе, многае залежыць ад бацькоў і іх імкненняў. Магчыма, мама і тата праз нас з Андрэем рэалізавалі тое, што ў іх не атрымалася па пэўных прычынах”, — так адказаў на наша пытанне пра крыніцу поспеху вядомы ў нашай краіне і за яе межамі спявак Аляксей ХЛЯСТОЎ.
— Аляксей, наколькі мне вядома, у музычную школу вас адвяла маці, Людміла Нікіфараўна.
— Так. Музычныя схільнасці выявіліся ў мяне вельмі рана. У тыя часы было прынята сябраваць сем’ямі і ездзіць адно да аднаго ў госці. Мы былі вельмі частымі гасцямі ў маёй стрыечнай сястры Алы па бацькавай лініі. Вось там я ўпершыню і дакрануўся да фартэпіяна. Спачатку, як і ўсе дзеці, іграў усёй рукой, а потым неяк абсалютна выпадкова падабраў тагачасны дзіцячы хіт “В траве сидел кузнечик”. І мая маці звярнула на гэта ўвагу… Мой старэйшы брат Андрэй на той час ужо адносіўся да спеваў вельмі сур’ёзна: пад гітару спяваў амаль увесь рэпертуар Аляксандра Разенбаўма і ў двары быў адным з завадатараў.
Дык вось, маці даведалася, што побач з намі ёсць школа № 150 з музычным ухілам. Але для таго каб туды трапіць, трэба было здаць уступны іспыт на наяўнасць адчування рытму, слыхавых і вакальных здольнасцей. З выпрабаваннем, калі трэба было паўтарыць прапанаваны рытмічны малюнак, праблем не было — дарэчы як і з усім іншым. Я прадэманстраваў не толькі вакальныя, але яшчэ і тэатральныя здольнасці, расчуліўшы камісію песняй пра Чабурашку. Я расплакаўся, бо мне сапраўды было шкада гэтага персанажа, у якога толькі адзін сябар, ды і той кракадзіл.
— Вы вучыліся па класе вакалу?
— Я паступіў у школу па класе фартэпіяна, але потым спрабаваў іграць на розных музычных інструментах. А спяваць стаў адразу — у школе было некалькі харавых калектываў.
— Хто з настаўнікаў музыкі запомніўся больш за іншых?
— Увогуле, скажу, што на настаўнікаў мне шанцавала. Першым настаўнікам фартэпіяна была Наталля Эдуардаўна Данілюк. Добра памятаю настаўніцу сальфеджыа Таццяну Аляксандраўну. Ёсць педагогі, якім ад Бога дадзена расказваць пра музыку — яны заварожвалі нас сваімі ведамі і здольнасцю так падаць матэрыял, што запаміналі ўсе. Адно скажу: настаўнікі былі ў нас класныя, і вучыцца было вельмі цікава.
Потым я стаў займацца ў вакальна-інструментальным ансамблі “Равеснік” раённага Дома піянераў (сённяшні Цэнтр пазашкольнай работы “Эўрыка” Фрунзенскага раёна). У той час мастацкім кіраўніком ансамбля быў Валерый Фёдаравіч Будзько, а музычным кіраўніком — Андрэй Паўлавіч Кісляк. Мы ўдзельнічалі шмат у якіх конкурсах і фестывалях. Адной з найбольш запамінальных паездак у складзе “Равесніка” і першымі ў маім жыцці замежнымі гастролямі быў удзел у польскім фестывалі.
У той час мы поўнасцю аддавалі сябе музыцы і атрымлівалі ад гэтага задавальненне.
— Я так разумею, музыка займала ўвесь час. Ці хапала часу на вучобу?
— О… Гэта быў рэальны завал. Музыцы тады я прысвячаў, мабыць, 20 гадзін у суткі. Гатовы быў нават не спаць, але іграць і спяваць. Тады ў “Равесніку” я быў клавішнікам і спрабаваў спяваць сольна, і я б ніколі не падумаў, што буду на адной сцэне стаяць з мэтрамі беларускай эстрады Анатолем Ярмоленкам і Аляксандрам Ціхановічам.
— Дарэчы, а хто вашы бацькі? Ці маюць яны музычную адукацыю?
— Мой бацька з Мінска. Будучы падлеткам, на Грушаўцы быў адным з найбольш паважаных хлопцаў, бо займаўся боксам і пад гітару спяваў блатныя песні. Маці з Гомельшчыны. Актыўна ўдзельнічала ў мастацкай самадзейнасці ў родным Жлобіне. Наша з Андрэем музычная адукацыя — гэта іх нерэалізаваныя мары.
— Такім чынам, на вас пацвярджаецца аксіёма, што бацькі імкнуцца ў дзецях рэалізаваць свае нерэалізаваныя мары?
— Выходзіць, што так. Але нават у мроях я не мог уявіць, што буду знаходзіцца на адной сцэне з Алай Пугачовай — тады шчасцем было хаця б ужывую яе ўбачыць. Тады ні мы, ні нашы бацькі нават марыць не маглі пра такі поспех.
— Ці памятаеце вы сваю першую настаўніцу?
— Канечне. Мая першая настаўніца, Ала Сямёнаўна Герасіменка, была вельмі строгая, якой і павінна быць настаўніца пачатковых класаў.
Мяжа паміж дзіцячым садком і пачатковай школай вельмі тонкая — толькі недзе ў другім класе мы зразумелі, што выраслі з “садаўскага” ўзросту і ўжо сталі дастаткова самастойнымі персанажамі. Але ўсё роўна “трымаліся за спадніцу” Алы Сямёнаўны. Яна была вельмі строгай, часам нават злавалася на нас, але мы ўсё ж былі дзецьмі. А як можна сур’ёзна злавацца на дзяцей?
— Ці дружны ў вас быў клас?
— Вельмі дружны. У нас было вельмі многа хлопцаў, і мы былі адзін за аднаго гарой. Мы былі “кічовыя” хлапчукі і ўвесь час за нешта змагаліся, праўда, за што, не заўсёды было зразумела. Напрыклад, наш фізік, якому не падабаліся нашы адпушчаныя да плячэй доўгія валасы (тады гэта было вельмі модна), у наш адрас увесь час гаварыў: “Я іх усіх абстрыгу!” Але, на наша шчасце, да гэтага не дайшло.
— Вядома, што школьныя гады не праходзяць без надзвычайных сітуацый і дыверсій з боку вучняў. Ці здаралася такое з вамі?
— Вы маеце на ўвазе снежкі і разбітыя вокны? Канечне, гэта было.
— А што найбольш запомнілася?
— Чамусьці самым лепшым спосабам пазбавіцца двоек нам здаваўся крадзеж класнага журнала. І што вы думаеце? Мы яго сцягнулі. Па тым часе гэты была страшэнная дыверсія і за ёй маглі пачацца жудасныя рэпрэсіі.
Журнал, канечне, мы вярнулі, а двойкі ўсё роўна прыйшлося выпраўляць. Бацькоў выклікалі ў школу для “разбору палётаў”, а нам зрабілі прачуханку перад усёй школай: так бы мовіць, пагразілі пальцам. Але гэта “пальцамгражэнне” было для нас настолькі ганебным, што я сказаў сабе, што такога больш ніколі не паўторыцца. І я трымаю дадзенае некалі сабе слова, стараюся быць сумленным перад самім сабой.
— А школьнае каханне было?
— Я вельмі добра памятаю, што была вельмі яркая дзіцячая закаханасць у двары… А ў школе… А вы як думаеце? Няхай гэта застанецца таямніцай…
— Амаль адразу пасля школы, у 1996 годзе, вы паехалі працаваць за мяжу. Што вам дала работа ў Бахрэйне?
— Гэта доўгая гісторыя. Тыя, хто памятае 90-я, пагодзяцца, што яны не былі надта хлебасольнымі.
Не паступіўшы ў інстытут культуры (адбіліся прабелы ў агульнаадукацыйных прадметах), у той час я не мог рэалізаваць сябе і як артыст: у мяне проста не было навыкаў, я не ведаў, з чаго пачынаць і як гэта рабіць. Як, дарэчы, і зараз, тады кожны быў сам за сябе. Адно што тады ў мяне не было ніякага вопыту, але я ведаў: трэба зарабіць грошай, прыехаць назад, купляць сабе песні, напрацоўваць добры рабочы матэрыял і на гэтым ужо зарабляць. Зарабіць пачатковы капітал для рэалізацыі маіх амбіцыйных планаў можна было толькі за мяжой.
Тут падвярнуўся выпадак — і я паехаў. Безумоўна, было вельмі складана — я амаль не ведаў англійскай мовы. Гэта зараз у мяне добрая размоўная англійская мова: сёння я гляджу амерыканскія і англійскія шоу ў арыгінале, каб падтрымліваць у тонусе тыя часткі мозгу, што адказваюць за валоданне мовай. Зносіны з англамоўнымі людзьмі — таксама вялікая школа.
— Праблемы былі з-за таго, што ў школе дрэнна вучылі англійскую мову?
— У нашай школе выкладалі французскую мову, але я неяк не пранікнуўся ёю. Ужо ў свядомым узросце, прыехаўшы ў Францыю, я шкадаваў, што не ведаю французскай мовы. Сёння ў мяне ўзнікла цяга да замежных моў. Можа, праз некаторы час гэта стане маім хобі…
— Такім чынам, у Бахрэйн вы паехалі па “доўгі рубель”?
— Тады гэты была сапраўды работа на грошы. Я пераспяваў увесь вядомы на той час сусветны рэпертуар і многія папулярныя арабскія песні.
Арабскі нотны стан значна адрозніваецца ад еўрапейскага, шмат што ў арабскай музыцы рэжа слых нашаму слухачу. Але, пражыўшы значны час у той культуры, я зразумеў, у тым ліку і праз музыку, чаму кажуць, што ва ўсходніх людзей гарачая кроў. Сёння арабскія песні запальваюць мяне таксама. Словамі гэтага не перадасі…
Жыццё і праца за мяжой далі вялікі вопыт зносін з людзьмі: як правільна весці перамовы, як быць гнуткім і выхаваным у адносінах з субяседнікам, не звяртаць увагу на адрозненні ў сацыяльным і маёмасным стане. Набыты вопыт дапамагае і тут. Я навучыўся адрозніваць у людзях ілжывасць і сумленнасць. У нашым бізнесе вельмі многа хлусні, таму трэба ўвесь час “адсейваць” людзей, якія табе не патрэбны, тых, хто хлусіць табе. Акрамя таго, я лічу сваімі калегамі толькі тых, хто сумленна дабіваецца поспеху ў прафесіі.
— Ці многа такіх людзей на сцэне?
— На жаль, нямнога, і я бязмежна шчаслівы, што яны лічаць мяне сваім сябрам. Для мяне гэта вялікі гонар.
— Вы рэалізаваны і запатрабаваны на Беларусі, але пры гэтым спрабавалі сябе ў шэрагу расійскіх праектаў. Навошта?
— Любы вялікі праект — гэта школа. На жаль, мне проста не пашанцавала. Напрыклад, на “Сакрэце поспеху” адгаворка была абсалютна смешная. Трапіўшы ў катэгорыю старэй за 25 год, я меў праблемы са знешнім выглядам. Рэжысёр неяк падышла да мяне і сказала: “Мы цябе вельмі любім, але па нашых мерках ты выглядаеш на 20—22 гады. Гледачы проста не павераць, што табе больш як 25 год…” Але я веру ў лёс. Калі так склалася, значыць, я патрэбны Радзіме. І я адчуваю сябе патрэбным сваёй краіне.
— Як сказаў Юлій Цэзар, лепш быць першым у вёсцы, чым другім у Рыме…
— Не, гэта не пра мяне. Я сапраўдны патрыёт. У мяне было многа магчымасцей з’ехаць, напрыклад, ва Украіну ці Расію. Але я жыву і працую тут і спадзяюся, што яшчэ адыграю сваю ролю.
— Вы былі першым беларускім удзельнікам міжнароднага фестывалю маладых выканаўцаў папулярнай музыкі “Новая хваля-2005” у Юрмале. Што даў гэты ўдзел?
— Юрмала дала сур’ёзную загартоўку. На той момант мне трэба было рухацца па прыступках. І нават дыплом лаўрэата конкурсу адыграў у маім жыцці значную ролю. У той час, як і зараз, я быў запатрабаваны. І трэба было выкарыстоўваць усе магчымасці, каб стаць яшчэ лепшым.
Я заўсёды імкнуўся быць першым і імкнуся да гэтага зараз. І ніколі не перастану ўдасканальваць сябе. Сёння на сцэне можа выжыць толькі той праект, што запатрабаваны галоўнымі заказчыкамі — гледачамі.
— Што вам пакуль што не ўдалося рэалізаваць у сабе, і што вы будзеце імкнуцца рэалізаваць у сыне?
— Я хачу, каб мой сынок стаў паспяховым у той справе, якую сам вызначыць. Безумоўна, мы дадзім яму музычную адукацыю, бо людзі, якія дакраналіся да музыкі, дабрэйшыя. Нават калі ён будзе будаўніком ці фінансавым дырэктарам — любую справу ён будзе рабіць творча. Для нас гэта важна.
— Наколькі вашы планы падзяляе ваша жонка Алена, і ці ўплывае яна на іх?
— Мая жонка заўсёды побач са мной — я сапраўды адчуваю яе падтрымку. І дарэчы, менавіта яна аказала ўплыў на тое, што я застаўся на Беларусі. Аднойчы яна сказала: “Лёша, трэба працаваць тут, таму што гэта наша краіна!”
— Раней вы часта выступалі са старэйшым братам Андрэем. Чаму вы зараз разам не выходзіце на сцэну?
— Сапраўды, быў час, калі наш дуэт быў вельмі папулярны. Гэта быў, як кажуць, фармат. На той момант гэта адыграла значную ролю ў пабудове прафесійнай кар’еры. А ў 2003 годзе я ўжо адчуваў сябе цэласнай асобай, якая павінна была выйсці на музычны рынак сольна, цэласна і глабальна.
— Ці пусціце сына на прафесійную сцэну?
— Калі будзе неабходна, я аддам усё, каб ён стаў самым-самым паспяховым артыстам у краіне.
— Які Аляксей Хлястоў тата?
— Вельмі люблю песціць сына, але я рэальна строгі бацька, імкнуся быць справядлівым. Мне вельмі прыемна адчуваць, што я бацька. На жаль, сын мяне вельмі рэдка бачыць, бо я пастаянна ў раз’ездах і не маю магчымасці прысвячаць сям’і шмат часу. Жонка да гэтага ставіцца з разуменнем. Першыя некалькі год яна суправаджала мяне, а цяпер захоўвае сямейнае цяпло, займаецца хатнімі справамі. І гэта сапраўдны тыл, вельмі важны для мужчыны. Моцны мужчына без моцнага тылу — не моцны мужчына.
— Які быў самы складаны час у вашым жыцці?
— Я лічу сябе прадстаўніком пакалення, што жыло на стыку трох эпох: Савецкага Саюза, яго развалу і жорсткага капіталізму. Я зачапіў усе гэтыя тры эпохі. Самы жудасны час — бандыцкія 90-я, калі нам даводзілася спяваць на “карпаратывах” і кожны дзень перажываць за свой далейшы лёс. Гэта сапраўды было страшна.
— Вялікі дзякуй за размову. Хай вам спрыяе ўдача ў кар’еры і спадарожнічае сямейнае шчасце.
Уладзімір ФАЛАЛЕЕЎ.
