Настаўніца рускай мовы і літаратуры Язненскай сярэдняй школы Міёрскага раёна Іна Пашковіч прывівае вучням сямейныя каштоўнасці на прыкладзе не толькі літаратурных герояў, але і ўласнага жыцця — іх з мужам гарманічнаму саюзу нядаўна споўнілася 35 гадоў. Падрабязнасці — у матэрыяле карэспандэнта “Настаўніцкай газеты”.
У адрозненне ад буйных гарадоў у вёсцы ўсе як на далоні — не схаваеш ні добрага, ні дрэннага. Сям’ю Пашковіч тут ведаюць як годны ўзор таго, як трэба выбудоўваць асабістыя адносіны і дружна ісці па жыцці.
У аграгарадку Язна Міёрскага раёна Пашковічы жывуць ужо амаль 30 гадоў. Іна Вітальеўна вучыць дзяцей, Уладзімір Пятровіч — лечыць мясцовых жыхароў, узначальвае язненскую ўстанову аховы здароўя.
— Мы абое родам з Глыбоцкага раёна, нашы вёскі знаходзіліся па суседстве. Былі аднакласнікамі, але пачалі сустракацца, калі сталі студэнтамі. Стварылі студэнцкую сям’ю, нарадзілі сына. Жыццё склалася так, што нашым домам стала Міёршчына, і мы палюбілі яе ўсім сэрцам, — заўважае Уладзімір Пятровіч.
Іна Вітальеўна расказвае, што ў педагогіку яна пайшла па прыкладзе роднага дзядзькі, хаця ад яе хутчэй чакалі, што працягне традыцыю некалькіх пакаленняў сям’і і звяжа сваё жыццё з чыгункай. Скончыла філалагічны факультэт Віцебскага дзяржаўнага педагагічнага інстытута (цяпер Віцебскі дзяржаўны ўніверсітэт імя П.М.Машэрава). Адзначае, што на працягу свайго педагагічнага жыцця ёй даводзілася весці розныя вучэбныя прадметы, але выкладанне рускай і беларускай мовы і літаратуры заўсёды было самым любімым. Канкрэтна сёння яна адкрывае навучэнцам прыгажосць свету рускага слова.
— На ўроках літаратуры мы нярэдка абмяркоўваем розныя аспекты тэмы сямейных узаемаадносін, якая раскрываецца ў многіх мастацкіх творах. Імкнуся даносіць да вучняў думкі аб важнасці сям’і, прывіваць ім традыцыйныя сямейныя каштоўнасці. І, вядома ж, той факт, што ў мяне ў самой добрая сям’я, надае маім словам больш аўтарытэту ў вачах навучэнцаў, — адзначае яна.
— Сям’я — гэта аснова ўсяго. Дзякуючы ёй, ты дакладна ведаеш адказ на спрадвечныя пытанні: “Хто мы?”, “Адкуль?”, Куды ідзём?”. Не забываеш мінулае і з цікавасцю глядзіш у будучыню. Узаемаразуменне, павага адно да аднаго, шчырасць ва ўсім — вось, на мой погляд, асноўныя складнікі сямейнага шчасця. А яшчэ дапамагае пачуццё гумару, — дзеліцца думкамі Іна Вітальеўна.
— Сям’я робіць чалавека больш моцным і матываваным, а жыццё — поўным і асэнсаваным. Галоўнае — берагчы тое добрае, што ёсць ва ўзаемаадносінах. І мець агульныя інтарэсы, каб разам было цікава ў любым узросце, — падкрэслівае Уладзімір Пятровіч.
Муж і жонка Пашковічы вельмі любяць народныя традыцыі, цудоўна гатуюць беларускія стравы, у тым ліку па старажытных рэцэптах. Іна Вітальеўна вядзе ў школе факультатыў “Шчаслівы беларусам звацца”, дапамагае вучням больш даведацца аб духоўнай і матэрыяльнай культуры нашай Радзімы, адчуць сябе сапраўднымі беларусамі і ганарыцца гэтым. З дапамогай калег яна стварыла ў школьным музеі экспазіцыю “Беларуская хатка”, дзе сабрана нямала рарытэтаў. Уладзімір Пятровіч — актыўны ўдзельнік мастацкай самадзейнасці ў Язненскім сельскім Доме культуры, саліст фальклорнага калектыву “Язынка”.
Без іх не абыходзіцца ні адно вясковае свята, добра ведаюць пару і ў раёне. Так, у верасні мінулага года ўдзельнічалі ў экалагічным свяце “Жураўлі і журавіны Міёрскага краю”. Прадстаўлялі хлеб, які ў сям’і выпякаецца па рэцэпце XVIII стагоддзя, скрыпень, які збіраюць і сушаць самі, традыцыйныя беларускія напіткі і іншую смакату.
З размахам любіць адзначаць сям’я і святы ў сваім доме. У іх шмат сваякоў і сяброў у розных кутках Беларусі. Калі за сталом збіраецца менш за 20 чалавек, жартуюць: “Лічы, нікога і не было”. Дарэчы, сябраваць Пашковічы ўмеюць шчыра, па-сапраўднаму, і людзі адказваюць ім тым жа. 12 гадоў назад у сям’і здарылася бяда — пажар знішчыў значную частку хаты. Убаку не застаўся ніхто з родных і блізкіх, і даволі хутка ўсё адбудавалі нанова.
Шмат гадоў муж і жонка Пашковічы з’яўляюцца прыхаджанамі Спаса-Праабражэнскай царквы, якой, дарэчы, у гэтым годзе споўніцца 125 гадоў. Удзельнічаюць у жыцці прыхода. Уладзімір Пятровіч спявае ў царкоўным хоры, Іна Вітальеўна дапамагае ўпрыгожваць храм да свят. Неаднаразова ўдзельнічалі ў арганізацыі фестываляў нядзельных праваслаўных школ “Язненскі звон”, на які з’язджаліся юныя прыхаджане з цэркваў Полацкай епархіі.
У такіх годных духоўна-маральных традыцыях выхавалі Пашковічы і свайго сына Ілью. Сёння ён разам з сям’ёй жыве ў Мар’інай Горцы. Ілья, як і бацька, выбраў медыцыну, працуе ўрачом агульнай практыкі. Яго жонка Іна — урач-анколаг. Іх сыну Канстанціну 3 гады. Маладая сям’я часта наведвае бацькоў, іх звязваюць самыя цёплыя адносіны.
Нядаўна Уладзімір Пятровіч і Іна Вітальеўна адсвяткавалі 35-годдзе свайго сямейнага саюза — так званае каралавае вяселле. Адзначалі сярод родных і сяброў. У свята быў свой дрэс-код — адзенне ў беларускім нацыянальным стылі. На памяць засталося шмат цудоўных каларытных здымкаў, якія сталі годным дапаўненнем сямейнага альбома. Дарэчы, такіх фотаальбомаў, дзе захаваны самыя розныя моманты іх сямейнага жыцця, ужо каля 30. Кожны аформлены з любоўю і крэатывам. Гэта — яшчэ адна сямейная традыцыя…
Аксана МЫЦЬКО
Фота з сямейнага архіва Пашковічаў
