Сфарміраваць у вучняў выразную грамадзянскую пазіцыю і свядомую любоў да Радзімы — у гэтым бачыць сваю галоўную задачу кіраўнік па ваенна-патрыятычным выхаванні сярэдняй школы № 2 Чавус Ігар Ільюшчанка. Падрабязнасці – у матэрыяле карэспандэнта “Настаўніцкай газеты”.
— Патрыятызм — гэта не толькі любоў да роднай зямлі. Гэта таксама гордасць за свой народ і краіну, павага да яе гісторыі. А яшчэ — канкрэтныя справы, накіраваныя на тое, каб Радзіма была квітнеючай, мірнай і спакойнай. Такія перакананні рознымі спосабамі імкнуся данесці да вучняў, — адзначыў Ігар Анатольевіч.
Упор у выхаванні моладзі педагог робіць на асабісты прыклад. Ён стараецца быць для школьнікаў арыенцірам у праяўленні мужнасці, справядлівасці, адказнасці. На занятках часта расказвае дзецям рэальныя гісторыі з уласнай біяграфіі. А жыццёвы шлях у Ігара Ільюшчанкі быў няпросты: ён удзельнік вайны ў Афганістане, два гады служыў у разведвальнай роце, прайшоў праз дзясяткі баявых аперацый, узнагароджаны медалём “За адвагу”.
— Нягледзячы на ўсе складанасці, з арміяй у мяне звязана шмат добрых успамінаў. Там я набыў шэраг важных якасцей, знайшоў сапраўдных таварышаў. Зараз у маладых людзей стаўленне да вайсковай службы не заўсёды пазітыўнае. Пераконваю юнакоў у адваротным, настройваю іх на тое, што мужчына абавязкова павінен атрымаць армейскі вопыт, — паведаміў Ігар Анатольевіч.
Выхаванне хлопчыкаў будучымі абаронцамі Айчыны для Ігара Ільюшчанкі — адзін з асноўных педагагічных прыярытэтаў. Дапрызыўнай падрыхтоўцы навучэнцаў ён удзяляе асаблівую ўвагу: курыруе аб’яднанне па інтарэсах “Юны патрыёт”, вучыць падлеткаў рукапашнаму бою, уменню хадзіць строем і абыходзіцца са зброяй.
— Акрамя фізічнага, для мяне важнае і маральнае развіццё вучняў. Заняткі з навучэнцамі не абмяжоўваюцца толькі класам або спартыўнай залай. Разам мы праводзім мноства мерапрыемстваў: ладзім тэматычныя гутаркі, выязджаем на экскурсіі. Асаблівы акцэнт раблю на далучэнні дзяцей да захавання памяці аб подзвігу нашых дзядоў і прадзедаў у гады Вялікай Айчыннай вайны. Вядзём шэфства над ветэранамі, вывучаем гісторыю, добраўпарадкоўваем мемарыялы, — расказаў Ігар Анатольевіч.
Выхаваўчую работу Ігар Ільюшчанка выбудоўвае ва ўзаемадзеянні з бацькамі навучэнцаў. Педагог перакананы: сям’я адыгрывае вялікую ролю ў станаўленні асобы дзіцяці, таму цеснае супрацоўніцтва — неабходнасць.
— З сем’ямі вучняў знаходжуся ў пастаянным канструктыўным дыялогу. Разам з бацькамі мы павінны размаўляць з дзецьмі на адной мове, даносіць да іх адзіныя ісціны. Інакш выхаваць у дзецях грамадзянскасць і патрыятызм наўрад ці атрымаецца, — лічыць Ігар Анатольевіч.
Па яго меркаванні, знакавым крокам у выхаваўчай рабоце стала адкрыццё ваенна-патрыятычных клубаў. Гэтыя фарміраванні істотна дапамагаюць выхоўваць актыўную, ініцыятыўную моладзь.
— У нашай школе ўжо другі год функцыянуе ваенна-патрыятычны клуб “Абаронца”. Як кіраўнік заўважаю: у юнакоў мяняюцца погляды на армію. На свой грамадзянскі абавязак хлопцы глядзяць адказна, а некаторыя сур’ёзна задумваюцца аб магчымасці рэалізаваць сябе на ваеннай службе, у сілавых структурах. Думаю, на мысленне падлеткаў вельмі паўплывалі рэгулярныя выезды на ваенна-палявыя зборы і ў ваенныя часці. Навучэнцы жылі ў палатках, на свае вочы бачылі побыт салдат, выконвалі патрабаванні распарадку. Усё гэта выдатна гартуе перад вайсковай службай, — расказаў Ігар Ільюшчанка.
Пакуль у шэрагах “Абаронцы” 20 школьнікаў, але Ігар Анатольевіч упэўнены, што іх стане больш. Бо цікавасць у навучэнцаў ёсць, прычым у клуб імкнуцца ўступіць як хлопчыкі, так і дзяўчынкі.
— Вядома, не ўсе хлопцы пойдуць служыць. Аднак кожны стане прыстойным грамадзянінам, гатовым працаваць на карысць роднай краіны. А калі ўзнікне патрэба — устане на абарону дзяржавы. У гэтым і ёсць ключавая значнасць ваенна-патрыятычнага выхавання, — заўважыў Ігар Ільюшчанка.
Выпрацаваныя Ігарам Анатольевічам падыходы прыносяць чаканыя вынікі. Пад яго кіраўніцтвам дзеці паспяхова выступаюць на спартыўных турнірах, спаборніцтвах па дапрызыўнай падрыхтоўцы. Многія выбіраюць ваенную службу за аснову прафесіі, становяцца афіцэрамі.
— Поспехі навучэнцаў вельмі радуюць. Прыемны і давер дзяцей. Калі іду па вуліцах райцэнтра, з усіх бакоў чую прывітанні. Дзеці часта звяртаюцца да мяне з просьбамі ці па параду. Не забываюць і выпускнікі, шчыра дзякуюць за настаўленні. Іх удзячнасць і тое, што ўсе вучні сталі дастойнымі людзьмі, шаную як узнагароду. Бо гэта на справе даказвае: мае педагагічныя намаганні не былі дарэмнымі, — падкрэсліў педагог.
Ганна СІНЬКЕВІЧ
Фота аўтара
