Назіраючы за сваімі падначаленымі бацькамі-выхавальнікамі, якія працуюць (хаця не гэтае слова патрэбна тут ужываць — хутчэй, аддаюць сэрца) у Відзаўскім дзіцячым доме сямейнага тыпу, кожны раз пытаюся ў сябе: а ці змагла б я так?
Сорамна неяк за сябе, але, хутчэй за ўсё, не змагла б, хоць ёсць багаты вопыт педагагічнай працы, ёсць матэрыяльныя ўмовы, здароўе… Тады чаго ж не хапае?
Адвечнае пытанне, на якое адказу не знойдзеш ні ў навуковых выданнях, ні ва ўласнай скарбонцы жыццёвага вопыту. Проста ў кагосьці сэрца куды большае, і любові ў ім таксама намнога больш.
Сустрэліся на маім жыццёвым шляху такія людзі, і, напэўна, не выпадкова, а каб і мяне зрабіць крыху больш добрай і спагадлівай. Гэта сям’я Таўпека. Таццяна і Віктар пераехалі на Браслаўшчыну некалькі гадоў назад са сталіцы. На дваіх маюць траіх уласных дзяцей, а тут — цэлая грамада маленькіх па ўзросце, але сталых па колькасці перажытага дзетак.
Цяплом і ўвагай не абдзелены ніхто. Прыемна назіраць, як літаральна за некалькі дзён адбываюцца змяненні: з пужлівых вачанят іскрацца праменьчыкі радасці, спакою, бестурботнасці. Халодныя льдзінкі недаверу паступова адтаюць праталінамі сапраўднага дзіцячага шчасця. Разам адзначаецца кожная падзея ў агульнай вялікай сям’і, разам вырашаюцца адны на ўсіх праблемы.
Таццяна Генадзьеўна — педагог па адукацыі, мае вопыт работы ў галіне, аднак на новым месцы ўсё па-іншаму. Няма двух аднолькавых лёсаў, няма і аднолькавых адказаў на пытанне, які ключык падабраць да маленькага сэрца. Ёсць толькі вялікая зямная, ці нават сусветная, любоў, пра якую варта пісаць кнігі і ад якой расцвітаюць пялёсткі дабра.
Людміла КАПТУР,
начальнік аддзела па адукацыі Браслаўскага раённага выканаўчага камітэта
