Хімічныя злучэнні, формулы, задачы — у захапляльную мову свайго прадмета настаўніца хіміі Нясвіжскай гімназіі Святлана Бядуля ўлюбіла многіх вучняў. Падрабязнасці – у матэрыяле карэспандэнта “Настаўніцкай газеты”.
Сёння большасць выпускнікоў Святланы Антонаўны — урачы. Толькі ў мінулым годзе ва ўстановы аховы здароўя Нясвіжскага раёна прыйшлі працаваць восем яе былых навучэнцаў.
— Прыемна, што мае выхаванцы падтрымліваюць зносіны паміж сабой, — прызнаецца настаўніца хіміі. — Вельмі радуюся і таму, што ўсе яны прыходзяць да нас на вечар сустрэчы выпускнікоў. Стараюся згуртаваць вучняў, каб яны ішлі па жыцці разам, падтрымлівалі адно аднаго. Мне вельмі падабаецца працаваць са школьнікамі, адчуваць іх непасрэднасць, цікаўнасць. А яшчэ прыемна, што дзякуючы любові да майго прадмета яны змаглі вызначыцца з будучай прафесіяй.
Сярод тых, хто паглыблена вывучаў хімію для паступлення ў Беларускі дзяржаўны медыцынскі ўніверсітэт, — былыя аднакласнікі, а сёння сямейная пара — урач-хірург і ўрач-афтальмолаг Нясвіжскай цэнтральнай раённай бальніцы Павел і Кацярына Слепчанка.
— Павел і Каця вучыліся ў адным класе па хіміка-біялагічным профілі і сядзелі адно за адным, — успамінае настаўніца хіміі. — Паша — навучэнец нашай гімназіі з 1 класа, а Каця прыйшла да нас вучыцца ў 10 класе з Гарадзейскай сярэдняй школы, каб паглыблена вывучаць хімію.
Турніры хімікаў, алімпіяды, дадатковыя заняткі па прадмеце — што б ні праводзілася ў школе, раёне ці вобласці, Кацярына і Павел заўсёды былі ў ліку першых удзельнікаў.
— Аб тым, што стане ўрачом, Паша Слепчанка сказаў мне, калі вучыўся ў 7 класе, — працягвае дзяліцца ўспамінамі С.Бядуля. — Нягледзячы на тое, што яго мама працуе настаўніцай у нашай гімназіі, ён цвёрда ведаў, з чым звяжа свой далейшы лёс. Хімія Паўлу давалася лёгка, таму ён мэтанакіравана ішоў па вызначаным шляху. Дарэчы, з класа, у якім вучыліся Каця і Паша, большасць дзяцей паступіла ў медыцынскі ўніверсітэт. Калі прыходжу ў паліклініку, паўсюль сустракаю сваіх былых вучняў.
Хіміка-біялагічны профіль самы складаны, таму выпадковыя вучні ў яго не прыходзяць — вучацца толькі тыя, хто дакладна ведае, што звяжа жыццё з медыцынай. Да таго ж менавіта ў хіміка-біялагічным профілі больш за ўсё медалістаў.
— Гледзячы на Пашу і Кацю, радуюся, што ў нас такія добрыя вучні, — прызнаецца Святлана Антонаўна. — Паша вельмі адказны, яго ў бальніцы вельмі хваляць. Ён нічога не пакідае без увагі, заўсёды падрабязна распытвае пацыента пра тое, што яго непакоіць. Каця таксама цудоўны спецыяліст, урач-афтальмолаг, якога ўсе любяць за адказнасць і ўвагу. Яна заўсёды праводзіць поўны спектр абследаванняў, каб дасканала разабрацца ў праблеме.
Слухаючы, як іх хваліць настаўніца, маладыя людзі сціпла ўсміхаюцца і гавораць, што вельмі ўдзячныя свайму педагогу за ўсё, што яна зрабіла для іх, што паказала, якая цікавая хімія. Успамінаючы школьныя гады, Павел Слепчанка дапаўняе Святлану Антонаўну і расказвае, што не толькі любоў да хіміі адыграла ключавую ролю ў выбары прафесіі.
— Тое, што стану ўрачом, я ведаў, яшчэ калі вучыўся ў 7 класе, — адзначае ўрач-хірург. — А яшчэ сваю ролю адыгралі словы мамы, якая сказала, што было б цудоўна, каб у сям’і быў урач. Такія довады на многіх не дзейнічаюць, але мне вельмі падабаліся біялогія і хімія, таму я пагадзіўся з мамай. Я прымаў удзел у алімпіядах па гэтых прадметах, падрабязна іх вывучаў.
На пытанне, чаму выбраў менавіта хірургію, П.Слепчанка адказаў, што гэта самы цікавы кірунак. Пасля таго як скончыў БДМУ, малады чалавек прайшоў інтэрнатуру ў Мінскай абласной клінічнай бальніцы, а пасля вярнуўся ў родны Нясвіж.
— Мне падабаецца ставіць дакладныя дыягназы, — прызнаецца ўрач-хірург. — Як спецыяліста мяне больш за ўсё радуе, калі стаўлю пацыенту папярэдні дыягназ, які потым пацвярджаецца. Зусім іншыя эмоцыі перажываю, калі праводзіцца аперацыя: трэба максімальна сканцэнтраваць увагу на пацыенце і зрабіць усё правільна і дакладна, каб дапамагчы яму.
Услед за ўрачом-хірургам прыехала ў Нясвіж і маладая ўрач-афтальмолаг Кацярына Слепчанка. Інтэрнатуру дзяўчына праходзіла ў Бараўлянах — у Мінскай абласной дзіцячай клінічнай бальніцы.
— Калі выбірала прафесію, дакладна ведала, што стану ўрачом, але не магла вызначыцца, якой спецыялізацыі аддаць перавагу, — расказвае пра сябе дзяўчына. — На 6 курсе вырашыла, што стану афтальмолагам — мяне вельмі прыцягвае і заварожвае гэты кірунак медыцыны.
На пытанне, што больш за ўсё падабаецца ў медыцыне і што ў ёй самае цяжкае, К.Слепчанка адказала, што вельмі любіць бачыць станоўчую дынаміку ў лячэнні пацыентаў, выводзіць іх у рэмісію.
— Радуе, калі пацыенты слухаюць і выконваюць назначэнні ўрача, калі бачу, што выпісаныя прэпараты дапамагаюць пазбавіцца паталогіі, — тлумачыць урач. — А самае цяжкае — знайсці падыход да тых, хто звяртаецца па дапамогу. Усе людзі вельмі розныя, таму з кожным даводзіцца размаўляць, падбіраючы пэўныя словы. Нехта разумее ўсё адразу, іншым трэба патлумачыць не адзін раз. Наша прафесія — гэта яшчэ і псіхалогія. Людзей трэба супакоіць, калі яны перажываюць, умела падабраць словы, каб данесці складанасць дыягназу. Закранаючы тэму дыягназаў, магу сказаць, што не люблю, калі людзі іх самі сабе ставяць, чытаючы інтэрнэт, а пасля пачынаюць лячыцца, што ў сваю чаргу ўскладняе дыягностыку. Кожны раз нагадваю: не трэба займацца самалячэннем, звярніцеся да ўрача — і вам дапамогуць!
Калі ў школьныя гады Павел і Каця абмяркоўвалі хімічныя задачы, то сёння іх асноўная тэма размоў — медыцына. Пара прызналася: яны не стамляюцца дзяліцца адно з адным вопытам, абмяркоўваць дыягназы і рэдкія выпадкі, з якімі сутыкаюцца на рабоце.
— Медыцына — гэта асноўная тэма нашых размоў дома, — у адзін голас гавораць муж і жонка. — Мы раімся адно з адным, дзелімся, з чым давялося сутыкнуцца, асабліва калі гэта адбываецца ўпершыню.
А яшчэ і Каця, і Паша любяць прыходзіць у гімназію, заходзіць у клас, дзе яны вучыліся, пасядзець за сваімі партамі. Для іх гэта прыемная настальгія.
— Вяртацца ў гімназію заўсёды радасна, бо тут нас рады бачыць у любы час, — падагульняе Павел Слепчака. — Мы любім пасядзець за сваімі партамі, паўспамінаць са Святланай Антонаўнай школьныя часы і нават пагаратаць падручнікі. Здаецца, што новага там можна ўбачыць? Але ўсё роўна цікава. Мы вельмі ўдзячныя нашым педагогам за тое, што матывавалі і вучылі, верылі ў нас. Сёння мы дакладна ведаем, што поспех вучня залежыць і ад яго самога, а не толькі ад настаўніка. Калі хочаш нечага дасягнуць — трэба старацца, імкнуцца да гэтага. Педагогі абавязкова дапамогуць, калі ўбачаць мэтанакіраванасць і жаданне вучня стаць лепшым.
Наталля САХНО
Фота Алега ІГНАТОВІЧА
