Настаўнік фізічнай культуры і здароўя Дабрынскай сярэдняй школы Ельскага раёна Ігар Захараў робіць усё магчымае, каб матываваць і настроіць на перамогі сельскіх школьнікаў. Падрабязнасці – у матэрыяле карэспандэнта “Настаўніцкай газеты”.
За сваю працяглую кар’еру Ігар Захараў выхаваў нямала тытулаваных спартсменаў, сярод якіх 2 майстры спорту па лыжных гонках і 4 кандыдаты ў майстры спорту па біятлоне. Таксама яго выхаванцы перамагаюць на раённых, абласных, рэспубліканскіх спартакіядах па лыжных гонках, на першынстве Гомельскай вобласці па лёгкаатлетычным кросе, становяцца лепшымі на абласных спаборніцтвах мнагаборства “Абаронца Айчыны” і іншых буйных стартах. Калі спытаць у школьнікаў, да каго яны прыйдуць па параду ці дапамогу, каб вырашыць рознагалоссі з аднагодкамі ці падзяліцца добрымі навінамі, то яны без усялякіх сумненняў адкажуць, што да Ігара Анатольевіча.
Педагогу неверагодным чынам удаецца спалучаць у сабе лідара і духоўнага настаўніка. Ён чуе і разумее сваіх вучняў, аб’ядноўвае іх. Захоплены, вопытны, адданы справе педагог удзячны сваім настаўнікам і трэнерам, якія калісьці і яму дапамаглі палюбіць спорт. Дарэчы, у дзяцінстве ён актыўна займаўся веславаннем і дасягнуў сур’ёзных поспехаў. Спартыўныя перамогі матывавалі яго стаць правадніком у спорт для іншых дзяцей.
— Пачаў займацца веславаннем у 5 класе ў Калінкавічах, потым працягнуў у Мазыры, — расказвае настаўнік. — У маім дзяцінстве было модна трэніравацца на байдарках і каноэ, славілася і спартыўная школа. Дзякуючы спорту, я пазнаёміўся і пасябраваў з алімпійскім чэмпіёнам Раманам Петрушэнкам. У мяне было яркае, насычанае жыццё: займаўся ў басейне, удзельнічаў у спаборніцтвах, ездзіў у паходы і на спартыўныя зборы. З часам вырашыў паступіць у тады яшчэ Мазырскі педуніверсітэт імя Н.К.Крупскай. Па размеркаванні трапіў у Ельскі раён, і за час адпрацоўкі мае выхаванцы сталі дасягаць спартыўных вяршынь. Таму я вырашыў застацца працаваць у сельскай школе. Прызнацца, не планую нічога мяняць, мне даспадобы вучыць сельскіх дзяцей і выхоўваць у іх любоў да здаровага ладу жыцця. Які б шлях вучань ні выбраў пасля школы, спорт дапаможа прайсці яго лягчэй і больш паспяхова.
Аб сваім прафесійным выбары герой публікацыі ні разу не пашкадаваў. І сёння, як і многія гады, пераконвае вучняў, што заняткі фізкультурай садзейнічаюць як умацаванню здароўя, так і ўсебаковаму фізічнаму развіццю. Навучэнцы спяшаюцца на ўрокі фізкультуры, на якіх можна паспаборнічаць з аднагодкамі ці, напрыклад, паспрабаваць абысці на ролерах настаўніка. Ігар Анатольевіч вучыць дзяцей верыць у сябе і свае сілы.
— Ніколі не стаўлю сябе вышэй за вучня. Вядома, дзесьці можна быць і строгім з дзецьмі, дзесьці добрым, але заўсёды стараюся ў першую чаргу быць ім лепшым таварышам, настаўнікам і трэнерам, — працягвае аповед Ігар Анатольевіч. — Мне падабаецца працаваць з дзецьмі, матываваць іх на дастойныя вынікі, з малых гадоў выхоўваць у іх стойкасць духу, характар і імкненне ўпэўнена ісці да мэты. І вучні пачынаюць разумець: калі самааддана займацца спортам, можна дасягнуць высокіх вынікаў. Вельмі радуе, што для дзяцей адкрываюцца шырокія магчымасці, шлях да спартыўных перамог. Да таго ж спорт, як кажуць, і ў жыцці дапамагае. Дзеці становяцца больш арганізаванымі, развіваюць лідарскія навыкі, што ў будучыні дазваляе ім заставацца прадукцыйнымі на рабоце. Фізічная актыўнасць дапамагае пазбягаць выгарання, павышае самаацэнку, робіць чалавека больш канкурэнтным у прафесійным і асабістым плане.
Педагог дзеліцца, што яго навучэнцы актыўна правялі час у летнім аздараўленчым лагеры. Ён расказвае пра велападарожжа са старшакласнікамі, падчас якога ўдалося пераадолець 1000 кіламетраў.
— Раней з дзецьмі хадзілі ў паходы, і вось трэці год запар з навучэнцамі 9 і 11 класаў адпраўляемся ў велатур, падчас якога наведваем знакавыя і гістарычныя мясціны нашай слаўнай Беларусі, — адзначае настаўнік. — Гэтым летам за 8 дзён нам удалося пераадолець маршрут праз Калінкавіцкі раён з наведваннем мемарыяльнага комплексу ў памяць аб ахвярах лагераў смерці — канцлагер “Азарычы”. Далей паехалі ў мемарыяльны комплекс “Ала” (былі там упершыню і вельмі ўразіліся), музейны комплекс “Чырвоны Бераг”, мемарыяльны комплекс “Трасцянец”, гісторыка-культурны комплекс “Лінія Сталіна”, мемарыяльны комплекс “Хатынь”.
Любаваліся акваторыяй возера Нарач, падрабязней даведаліся пра адзін з самых высокіх храмаў Беларусі — касцёл Святой Тройцы ў вёсцы Гервяты. Былі і ў Гальшанскім, і ў Лідскім замках, у Свята-Успенскім Жыровіцкім манастыры, Белавежскай пушчы і Брэсцкай крэпасці. Раней прыязджалі ў Нясвіжскі і Мірскі замкі. Больш за ўсё нам спадабалася ў Белавежскай пушчы, было добрае надвор’е, можна было пакруціць педалі і атрымаць асалоду ад маляўнічай прыгажосці гэтага цудоўнага, запаветнага месца, ад цішыні і разнастайнасці прыроды. Уразіліся, пабываўшы на Вілейскім вадасховішчы — самым буйным штучным вадаёме Беларусі.
Напярэдадні прафесійнага свята — Дня настаўніка — скарбонка асабістых дасягненняў і ўзнагарод папоўнілася, бадай, самай важнай: Ігару Захараву ва ўрачыстай абстаноўцы ўручылі нагрудны знак Міністэрства адукацыі Беларусі “Выдатнік адукацыі”. Педагог адзначыў, што падчас урачыстасці пачуў шмат добрых слоў ад калег і прысутных:
— Прызнацца, прыемна атрымаць такую ўзнагароду, адчуваю пачуццё гордасці, нават расхваляваўся. Для мяне такая высокая ацэнка стала пацвярджэннем таго, што я ўсё раблю правільна. Не перастаю адчуваць адказнасць у сваёй штодзённай рабоце з дзецьмі. Упэўнены, што кожны настаўнік працягваецца ў сваіх вучнях, а таму і надалей будзем працаваць на вынік.
Алена КАСЬЯН-ПАЎЛЯНКОВА
Фота з архіва Ігара ЗАХАРАВА
