Аляксандра Захарык: “Музыка павінна гучаць ужывую”

Сёння ў гасцях праекта “Мая школа” спявачка, якая некалькі разоў прадстаўляла Беларусь на прэстыжных музычных спаборніцтвах. У сваім аўтарскім матэрыяле яна спалучае пяшчоту і пачуццёвасць соўла, узрыў і харызму фанка, даступнасць і лёгкасць поп-музыкі. Знаёмцеся: Аляксандра Захарык.

— Аляксандра, ці лічыце вы сябе вядомым чалавекам?

— Я не сказала б, што вядомы чалавек. У маім, у першую чаргу музычным, акружэнні мяне добра ведаюць.

У 2009 і 2016 гадах я выходзіла ў фінал нацыянальнага адбору на “Еўрабачанне”. У 2016 годзе прадстаўляла Беларусь на конкурсе “Новая хваля”. У прынцыпе, шмат дзе я мільгаю (смяецца). Але многія з тых, хто глядзіць тэлевізар і сочыць за расійскім тэлепраектам “Голас”, даведаліся пра мяне менавіта дзякуючы гэтаму.

— Ці мелі вашы бацькі нейкія адносіны да мастацтва?

— Маці была дачкой ваеннага, таму яны шмат перая­зджалі. Яна танцавала і на аматарскім узроўні займалася балетам. Таксама я вельмі добра запомніла матуліны калыханкі. Яна вельмі чыста інтанавала, але ніколі не ўдзяляла ўвагі развіццю гэтых сваіх здольнасцей, каб стаць спявачкай. У таты ўвогуле няма ні голасу, ні слыху. Па адукацыі яны абое — інжынеры і, па вялікім рахунку, не былі звязаны з музыкай. І дома не гучала музыка, якая выхоўвала б мяне як музыканта.

Аднак у мяне быў прадзядуля, які меў пеўчы талент. Расказвалі, што, калі ён спяваў, лопаліся бакалы. Наколькі гэта праўда, не ведаю. Сярод родных у мяне хапае харызматычных асоб, якія захапляліся народнай творчасцю.

Вялікі дзякуй маці, якая ў 4 гады адвяла мяне ў падрыхтоўчую групу вакальнай студыі пры Доме афіцэраў, дзе мне пачалі развіваць музычны слых, а ў 6 гадоў мяне ўзялі ў студыю, дзе я стала асвойваць музычную грамату. Пра музычную школу гаворкі не было: я туды не хадзіла б адназначна. У студыі было лягчэй, на заняткі па сальфеджыа, напрыклад, можна было не хадзіць.

Я была вельмі няўседлівая. Мама была як салдат, а я як вайна. Матуля расказвала: аднойчы я не захацела ісці на музычныя заняткі. Жылі мы каля станцыі метро “Пушкінская”, і шлях ішоў праз поле, заваленае снегам (зараз там пабудаваны Лядовы палац і гандлёвы цэнтр). Я лягла на спіну і сказала, што нікуды не пайду. У яе не было іншага выйсця, як узяць мяне за капюшон і цягнуць па снезе.

Я пастаянна прыдумвала, што ў мяне баліць жывот, і так накручвала сябе, што ў мяне сапраўды ён пачынаў балець. Ці то я баялася свайго педагога Наталлю Юр’еўну, якая асабліва не цырымонілася са мной, ці то праяўляла такім чынам свой характар…

Атрымаўшы пасведчанне аб заканчэнні студыі, два гады нават не падыходзіла да фартэпіяна, а потым нанова нара­дзілася любоў да музыкі і ўзнікла патрэба іграць.

— Дзе прайшлі школьныя гады?

— Першыя 9 класаў я вучылася ў сталічнай 149-й інфармацыйна-эканамічнай гімназіі (сёння гэта гімназія № 27 Мінска). А пасля 9 класа паступіла на філалагічны напрамак у Ліцэй БДУ.

— Якім школьным прадметам аддавалі перавагу?

— Мая сястра — кандыдат філалагічных навук. Так атрымалася, што яна вучылася ў той самай школе і сядзела за той жа партай, што і я.

Мама заўсёды была ўпэўнена, што мой канёк — дакладныя навукі: матэматыка і фізіка. У 7 класе ці то з-за таго, што я часта ездзіла на конкурсы, ці то з-за ўжо глыбокага захаплення музыкай поспехі па дакладных навуках сталі пагаршацца, і яны рэзка сталі не маімі.

Я адназначна гуманітарый, заўсёды любіла мовы (англійскую, рускую і беларускую), літаратуру і сусветную гісторыю. Адной з маіх мар было трапіць у Лондан (і нядаўна мара ажыццявілася — я ўжывую ўбачыла Таўэрскі мост). Прадстаўляла школу на алімпіядах і навукова-практычных канферэнцыях па хіміі, рускай і беларускай мовах, гісторыі. Не ведаю, як на ўсё гэта хапала часу (смяецца). Памятаю, што ў 9 класе паспяхова прайшла раённы этап на канферэнцыі па беларускай мове і прадстаўляла раён на гарадскіх спаборніцтвах.

Вучыцца было лёгка і цікава: я магла, прапусціўшы некалькі дзён, прыйсці на кантрольную, напісаць яе на “дзясятку” і яшчэ дапамагчы ўсім аднакласнікам. Праблем ні з чым не ўзнікала, акрамя алгебры. На самай справе я і там магла б паказваць добрыя вынікі, але недахопы ў ведах у сярэдніх класах не далі магчымасці мець поспехі і тут.

— Звычайна выдатнікі вызначаюцца прыкладнымі паводзінамі. Як было у вас?

— У школе я была крыху хуліганістай, нягледзячы на тое, што з’яўлялася выдатніцай. І як многія дзяўчаты, у падлеткавым узросце любіла прыцягваць да сябе ўвагу. Была вельмі гаваркая — мяне было не спыніць у гэтым.

Неяк настаўнік на ўроку па АБЖ (а быў ён вельмі малады і ўедлівы) зрабіў заўвагу за мае паводзіны. Я з ім не пагадзілася і агрызнулася (зараз нават сорамна гэта ўспамі­наць, але, наколькі памятаю, бывала, і педагогі дазвалялі сабе лішняе). Скончылася ўсё тым, што ён мне, выдатніцы, уляпіў “нуль” у журнал. Я была абурана і вырашыла ісці за класным кіраўніком, але выйсці з-за парты не магла, бо ўрок праходзіў у маленькім класе, дзе мы сядзелі па трое — і я, як на бяду, пасярэдзіне. І доўга не думаючы, пайшла з класа проста па партах (смяецца).

— Хто параіў паступаць у Ліцэй БДУ?

— Маё рашэнне паступаць у Ліцэй БДУ было абсалютна нечаканым. На мяне ўсе глядзелі вялікімі вачамі і казалі: “Ці ведаеш ты, што там конкурс — 15 чалавек на месца?” — “Не ведаю”, — упэўнена адказвала я, але пачала старанна рыхтавацца да экзаменаў і паўтара месяца амаль не хадзіла ў школу. У гэтым плане мая маці была “міравой” жанчынай: я магла раніцай прачнуцца і сказаць, што не хачу сёння ісці ў школу. Яна ведала: нават калі я застануся дома, то сама­стойна вывучу ўсё тое, што павінны былі праходзіць на працягу дня, і выканаю дамашнія заданні.

У ліцэй паступала, па-першае, таму, што падабалася філалогія, а па-другое, у школе пачалі “душыць” з-за поспехаў у музычнай кар’еры. Адыграла ролю і зайздрасць, у тым ліку, як ні дзіўна, з боку педагогаў. Памятаю, калі даведалася, што залічана ў ліцэй, вельмі радавалася і нават плакала ад шчасця.

Калі я паступіла, мой школьны класны кіраўнік, настаўніца матэматыкі, перад усім класам запытала ў мяне: “Саша, а скажы: без блату рэальна паступіць?” — “Што вы маеце на ўвазе? Я ж сама паступіла!” — адказала я. Было вельмі крыўдна: людзі самі сабе нешта навыдумлялі і распускалі плёткі. Але што было самым цікавым — дачка гэтай настаўніцы на наступны год таксама паступіла ў Ліцэй БДУ.

— Ці падтрымліваеце зараз сувязі з аднакласнікамі?

— Практычна ніякіх сувязей няма. Мая лепшая сяброўка Хрысціна — гэта адзі­ны чалавек з майго класа, з кім мы падтрымліваем цесныя сувязі. З многімі аднакласнікамі засталіся добрыя адносіны, але мы не сустракаемся. Я не трымаю зла на сваіх былых аднакласнікаў, бо зносіны паміж падлеткамі вельмі складаныя: часам праяўляецца зайздрасць да чужых поспехаў, часам — рэўнасць. Бывала, адносіны псаваліся з падачы дарослых, калі за адны і тыя ж вынікі на ўроку мяне маглі пахваліць, а кагосці, хто выканаў заданне яшчэ лепш, пакі­нуць па-за ўвагай.

— Калі ў вас праявілася творчая існасць?

— З ранняга ўзросту я была творчым дзіцем, вельмі сарамлівай дзяўчынкай, якая чысценька трапляла ў ноты. У першым класе наш педагог музыкі і спеваў Наталля Зігмундаўна Скапец арганізавала конкурс самадзейнасці, знайшоўшы спонсараў і праявіўшы арганізатарскі талент. У конкурсе ўдзель­нічала, акрамя мяне, яшчэ адна дзяўчынка Саша — кожны клас прадстаўляў адзін выканаўца. Тады я першы раз выйшла на сцэну, была вельмі заціснутая — было над чым працаваць. Саша, якая вучылася ў паралельным класе, была больш разняволенай і эфектнай ужо тады, і лагічна, што яна выйграла конкурс, а Наталля Зігмундаўна скіравала ўвагу на развіццё юнай артысткі, якая была нібы створана для сцэны. Я ні кроплі не пакрыўдзілася, у мяне такі характар: умею прайгра­ваць, а калі нават упаду — паднімуся і пайду далей. Уласна кажучы, не было на што крыўдзіцца, усё справядліва і аб’ектыўна. Ды і для мяне тая падзея не галоўная, хапала і іншых заняткаў.

У пачатковай школе пры падтрымцы нашай першай настаўніцы Святланы Віктараўны Капытко ў рамках класа я стала маленькай зорачкай. Мы цікава бавілі час. На ўсе святы ладзілі ранішнікі, у якіх прымалі самы актыўны ўдзел: развучвалі песні і вершы, ігралі ў невялікіх пастаноўках, у якіх я ў большасці выпадкаў была Бабай Ягой (смяецца). Канечне, былі і іншыя нядрэнныя ролі: Лісічкі, Восені і інш. Настаўніца такім чынам уводзіла нас у арт-прастору. Усё было вельмі сур’ёзна: у актавай зале, з гледачамі і, безумоўна, апладысментамі. І ў рамках класа я атрымала творчую свабоду, сябры і настаўніца падтрымлівалі мае творчыя ідэі і задумы.

З цягам часу зразумела, што ніхто за мяне нічога не зробіць і я павінна ўсяго дабівацца сама. Пачала запісвацца ў гурткі творчага профілю. З падачы Наталлі Зігмундаўны трапіла ў дзіцячы музычны тэатр “Рэвю”, якому на той момант было толькі два гады. Мне вельмі спадабалася. Важным было тое, што на працягу тыдня заняткі праходзілі некалькі разоў: вакал, харэаграфія, акцёрскае майстэрства, рэпетыцыі перад нядзельнымі спектаклямі, якія мы паказвалі. Гэта было ўсебаковае развіццё, якое, на маю думку, вельмі важнае для любой дзяўчынкі, чым бы яна потым ні займалася.

Калі я вучылася ў 6 класе, Наталля Зігмундаўна, адчуўшы ў сабе сілы, адкрыла адукацыйна-прадзюсарскі цэнтр, дзякуючы якому зараз актыўна займаецца развіццём таленавітых дзяцей і іх прадзюсіраваннем. Менавіта ў той час я ўпершыню ўдзельнічала ў раённым конкурсе патрыятычнай песні з кампазіцыяй “Дзіцячыя вочы”, якую напісала Наталля Скапец (напэўна, гэта была таксама яе першая песня). Я атрымала трэцюю прэмію, але чамусьці ва ўзроставай групе ад 16 да 20 гадоў: відаць, таму што выглядала старэйшай за свой узрост. Але мне было прыемна атрымаць трэцюю прэмію сярод людзей, якія ўжо па ўзрос­це нядрэнна валодаюць голасам.

З таго часу пачаліся актыўныя ўдзелы ў конкурсах і фестывалях, у маім рэпертуары стаў з’яўляцца аўтарскі матэрыял (песні для мяне пісала Алена Віктараўна Атрашкевіч і мой педагог). Усё развівалася вельмі імкліва, і неўзабаве ў 14 гадоў я сама пачала пісаць песні. Потым быў удзе­л у адборы на дзіцячае “Еўрабачанне” ў 2004 годзе, потым далей…

Такім чынам, мой шлях у музыку пачаўся менавіта ў школе, і я вельмі ўдзячна сваёй настаўніцы Н.З.Скапец за гэты штуршок, які шмат у чым вызначыў мой лёс.

— Хто, акрамя Наталлі Зігмундаўны, дапамагаў вам ва ўзыходжанні да перамог?

— Памятаю, неяк Наталля Зігмундаўна павезла мяне ў Маладзечна да Алены Атрашкевіч. Тая праслухала мяне, і праз некаторы час у маім рэпертуары з’явілася некалькі яе песень. Потым, калі мне было 15, у Адэсе пасля конкурсу, дзе я заняла першае месца, Алена Віктараўна прызналася: “Калі я першы раз пачула, як ты спяваеш, ніяк не магла зразумець, што такое ў табе знайшла Наталля…”

Я да гэтага часу застаюся чалавекам, які рэфлексуе і не да канца ў сабе ўпэўнены. У творчых людзей часта такое стаўленне да сябе: ты пастаянна нечым незадаволены і хочаш нешта палепшыць. І гэта добра з пункту погляду матывацыі і росту.

— Ці адразу вырашылі пайсці па музычнай сцяжынцы?

— Заканчваючы ліцэй, разглядала два варыянты: ці рамана-германская філалогія, ці журналістыка. А мама мне і кажа: “Ты што, Шэкспіра сабралася ў арыгінале чытаць? Ты ж спяваць хочаш! Ідзі ва ўніверсітэт культуры”. З вопыту сяброў ведаю, што часта бывае наадварот: шмат хто з іх паступіў па жаданні бацькоў, а потым закінуў навучанне, яны раз’ехаліся ў розныя краіны і сталі займацца тым, пра што марылі з самага пачатку.

Я ліквідавала недахопы ў ведах па шэрагу музычных дысцыплін, якія былі патрэбны для паступлення ва ўніверсітэт культуры, але не пакідала думкі пра магчымасць пайсці на рамана-германскую філалогію. Усё ж, як ні кажыце, паступаць пасля Ліцэя БДУ ва ўніверсітэт культуры было крыху дзіўна. Менавіта таму ЦТ па англійскай мове здавала на той выпадак, калі раптам перадумаю. Але ўсё склалася вельмі добра: у Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт культуры і мастацтваў я паступіла з вялізным адрывам. Мне нават на экзамене па вакале былі вымушаны занізіць адзнаку, каб крыху паменшыць адрыў ад астатніх абітурыентаў, бо ў мяне былі вельмі добрыя вынікі ЦТ (руская мова — 90 балаў, гісторыя — 88).

— Ці атрымлівалі задавальненне ад навучання ва ўніверсітэце?

— Мне вельмі пашанцавала з педагогамі. Увогуле, лічу, што студэнцкі ўзрост — гэта час, калі чалавек ужо ведае, што яму патрэбна і якія веды ён хоча набыць. У гэтым плане мне імпануе еўрапейская сістэма вышэйшай адукацыі, калі ты сам маеш магчымасць выбіраць дысцыпліны для вывучэння. Там за табой ніхто не сочыць. Як свядомы чалавек ты выбі­раеш тое, што лічыш неабходным, што дазволіць табе развівацца і чым будзеш зарабляць на жыццё, а пасля асвойваеш гэта самастойна і з выкладчыкамі.

На жаль, у той час, калі ў мяне было надзвычайнае жаданне займацца творчасцю і развівацца ў гэтым кірунку (для гэтага былі ўсе ўмовы: цэлы курс інструменталістаў і вакалістаў), я была вымушана вывучаць паліталогію і сацыялогію. Безумоўна, вышэйшая адукацыя прадугледжвае і такія веды, але, як мне здаецца, гэта павінна быць не ў такім аб’ёме і не з такімі патрабаваннямі. Я магу памыляцца, але разумею, што ў той час усё гэта адцягвала маю ўвагу ад творчасці і таго, у чым я хацела стаць прафесіяналам. Мяне здзіўляла, што для вакалістаў было неабавязковым валоданне музычным інструментам. На працягу пяці гадоў навучання ў нас амаль не было заняткаў па фартэпіяна (я ніколі ні на каго, акрамя сябе, не разлічвала, таму нават зараз самастойна працягваю ўдасканальваць навыкі ігры на фартэпіяна). Наколькі я ведаю, з прыходам на факультэт Ірыны Дарафеевай шмат што змянілася да лепшага. У мае студэнцкія часы інструменталісты здавалі творчыя экзамены ў маленькім класе перад камісіяй з чатырох чалавек. Але ж гэта будучыя артысты! А сёння падчас экзаменаў актыўна выкарыстоўваецца сцэна тэатра эстрады.

У мяне быў цудоўны педагог па вакале салістка ансамбля “Камерата” Таццяна Мікалаеўна Дробышава, якая стварыла вакальны ансамбль “Універсум”. Мы спявалі вельмі складаныя партытуры, развівалі гарманічны слых, актыўна гастралявалі. На занятках па ансамблі мы атрымлівалі кайф і маглі сядзець там гадзінамі. Гэта было лепшым, чым любая медытацыя.

Сцэнічнае маўленне ў нас выкладала Дзіна Георгіеўна Тыцюк — чалавек, які аддаваў нам усю сябе, пачынаючы ведамі і заканчваючы мудрасцю, акружаючы матчыным клопатам і любоўю кожнага студэнта. Да гэтага часу тэлефануем ёй, прыязджаем у госці. І такія павага і ўдзяч­насць, на мой погляд, дорага каштуюць для любога педагога.

Тое, што я хацела атрымаць, ва ўніверсітэце атрымала. Вельмі люблю працаваць з жывым аркестрам ці ў акустычным фармаце і не люблю мінусавыя фана­грамы. Музыка павінна стварацца музыкантамі і гу­чаць ужывую, а “пластмасавы” мінус — гэта непавага да гледача. Таму з універсітэцкіх часоў я пачала практыкаваць выступленні з маімі аднакурснікамі-музыкантамі, а на дзяржэкзамене на сцэне тэатра эстрады было 16 чалавек.

— Чым займаліся б, калі б не склалася з кар’ерай спявачкі?

— Калі б я не стала займацца музычнай кар’ерай, магла б стаць нядрэнным арганізатарам мерапрыем­стваў. Для мяне задавальненне, напрыклад, перад запісам праграмы сабраць рэпетыцыю, з усімі дамовіцца і скаардынаваць усё па часе.

— Што далі веды з філалагічнай галіны?

— Сапраўды, я чытала намнога больш, чым многія іншыя, і гэта адклалася там, дзе трэба. Таму, відаць, я магу добра гаварыць, захапляюся творчасцю паэтаў сярэбранага веку. Да таго ж пішу тэксты да сваіх музычных кампазіцый. Люблю ўсялякія алегорыі і метафары, добра разумею, што такое асананс і алітэрацыя і з задавальненнем выкарыстоўваю ў сваіх тэкстах.

— Вы казалі, што любіце вучыцца. Што асвоілі праз самаадукацыю?

— На жаль, ва ўніверсітэце не было курса джазавай гармоніі, і гэтую галіну я да гэтага часу асвойваю самастойна: акорды, якія больш складаныя за тыя, што выкарыстоўвае асноўная маса вакалістаў у акампанеменце. Іграю інструментальныя джазавыя стандарты. Імкнуся развівацца ў гэтым напрамку.

— Якая з перамог для вас найбольш значная?

— Удзел у любым конкурсе — гэта не столькі імкненне да перамогі, колькі магчымасць самаўдасканалення. Маёй перамогай будзе выпуск уласнага альбома. Сама не раз была ў складзе журы, слухала таленавітых дзяцей, і часта немагчыма сярод адораных вылучыць аднаго ці некалькіх. Заўсёды стараюся данесці ім, што любы конкурс — гэта суб’ектыўнае меркаванне некалькіх людзей і што іх рашэнне не з’яўляецца прысудам.

Вельмі шмат даў удзел у “Новай хвалі”. Туды імкнуцца ўсе вакалісты. Але гэта не проста вакальны конкурс, а конкурс тыпажоў. Тут важныя не столькі вакальныя здольнасці (што ніхто не адмаўляе), колькі тое, якая ты асоба. Усе ўдзельнікі павінны быць кардынальна рознымі, цікавымі і відовішчнымі. Некалькі разоў спрабавала трапіць туды, але не дацягвала ўзроўнем — адмаўлялі пасля праслухоўвання студыйных запісаў. І калі я неяк спытала чаму, мне адказалі, што запісы вельмі слабыя. Але мяне гэта не спыніла. Значыць, наступныя запісы бу­дуць больш моцныя. У складзе дуэта “Вецер у галаве” з Яўгенам Герасімовічам нас запрасілі ў Маскву на праслухоўванне. Але з запрошаных беларусаў журы больш спадабаліся хлопцы з групы Litesound. Праз некалькі гадоў я, улічыўшы заўвагі, усё зрабіла так, што ў 2016 го­дзе нарэшце прадстаўляла Беларусь на “Новай хвалі”.

Я атрымала вялікае задавальненне ад зносін з таленавітымі і прафесійнымі людзьмі, у тым ліку з рэжысёрам Аляксандрам Рэўзіным. За тры тыдні мы засвоілі столькі карыснай інфармацыі, што нават жартавалі, маўляў, за гэты час скончылі ўніверсітэт. Я не сустракала яшчэ ў сваім жыцці чалавека, які мог бы так даступна і дакладна растлумачыць некаторыя прафесійныя рэчы. Пасля “Новай хвалі” я вярнулася зусім іншым артыстам, таму не была расчаравана, не атрымаўшы прызавога месца, бо атрымала вялікі вопыт. Гэта і быў самы галоўны прыз.

— Тое, што вы спяваеце, па большай частцы не ўпісваецца ў радыйны і тэлевізійны фармат і не прыносіць шмат грошай.

— На жаль, у вялікай ступені вы маеце рацыю.

У мяне немаленькі дыяпазон, але я люблю больш спакойны вакал, мне па душы шчы­расць, пачуццёвасць, інтымнасць, блізкасць з гледачом. І я вельмі хачу, каб мяне ведалі менавіта як Сашу Захарык, якая выконвае сваю аўтарскую музыку, а не як чарговую выканаўцу чужых хітоў.

Сёння, на жаль, прыходзіцца зарабляць менавіта кавер-выканальніцтвам, бо аўтарскі матэрыял у нас не цэніцца. Аднак ужо з’яўляюцца людзі, якія жадаюць чуць арыгінальную музыку. Неяк з групай “Яблычны чай” (Аpple Tea) мы на выхадныя ездзілі ў Берлін і спрабавалі сябе ў якасці вулічных музыкантаў. Зразумела, каб звярнуць на сябе ўвагу, выконвалі каверы, а паміж імі — арыгінальны музычны кантэнт. Калі людзі куплялі нашы дыскі і звярталіся да нас, каб запрасіць на свае мерапрыемствы, першым пытаннем у 90% выпадкаў было: “Ці іграеце вы аўтарскую музыку?”. Зразумела, навошта ім запрашаць таго, хто спявае песні Эда Шырана, калі яны могуць запрасіць самога Эда Шырана.

— Ці ёсць у вас свая аўдыторыя?

— Так. Мне вельмі прыемна, калі некаторыя людзі ве­даюць мае песні і падпяваюць мне. Але, на жаль, аўтарскай музыкай у нас шмат грошай не заробіш. Відаць, да гэтага я яшчэ не дарасла, таму падчас работы ў барах і клубах пры­ходзіцца спяваць каверы. Спадзяюся, настане час, калі я змагу працаваць толькі з аўтарскім музычным матэрыялам.

Зараз працую з групай “Яблычны чай” і з гітарыстам Міхаілам Філіпеняй, з якім у нас вялікая акустычная праграма.

— Ці спрабавалі сябе ў якасці педагога?

— У маім дыпломе адна з кваліфікацый — “педагог па вакале”. Быў вопыт такой работы ў Цэнтры дадатковай адукацыі “Золак” — яшчэ ў студэнцтве. Мне вельмі падабалася. Дзеці былі таленавітыя. Я прыйшла, можна сказаць, на ўсё гатовае: была пазбаўлена неабходнасці глабальнага выпраўлення і навучання з нуля. Займалася з дзецьмі менавіта музыкай, іх развіццём і ўдасканаленнем тэхнікі. І гэта мяне згубіла, бо патрабавала шмат сіл і энергіі, бо, калі ты аддаеш сябе такой рабоце, прыходзіш дадому як выціснуты лімон. Мне тады было 20 гадоў, і я разумела, што на сябе і сваю творчасць сіл ужо няма. Спачатку мяне і размеркавалі ў “Золак”, але неўзабаве наладзілася супрацоўніцтва з групай “Яблычны чай”, і яны прапанавалі мне пераразмеркавацца да іх. Прапанова трапіць у джазавы калектыў з гісторыяй і імем была вельмі цікавай.

З гэтым быў звязаны смешны выпадак. Калі я прыйшла да прарэктара падпісваць дакументы, ён, каб пераканаць мяне, сказаў: “Аляксандра, ну навошта вам гэты “Яблычны джэм”?” (смяецца).

Нягледзячы на тое, што мяне пужалі складанасцю працэдуры пераразмеркавання, усё адбылося даволі лёгка. Трапіўшы ў творчы калектыў, я зразумела, што змагу займацца сабой на 100%. Акрамя таго, гэта была іншая — мая — стыхія.

— Чым займаецеся сёння?

— Учора да 12 гадзін ночы я клала дываналін (смяецца). Ніколі ў жыцці гэтага не рабіла, але зараз раблю рамонт у пакойчыку, які буду арандаваць.

Памятаючы свой вопыт выкладання і разумеючы, што гэта энергазатратная праца, я доўгі час адмаўлялася ад вучняў, якія прасіліся да мяне, і “раздавала” іх сябрам-педагогам. У адзін момант сквапнасць і жаданне зноў папрацаваць у якасці педагога ўзялі сваё (смяецца) — я зразумела, што адмаўляюся і ад грошай. Вырашыла працаваць з вучнямі два разы на тыдзень. Але, канечне, памяшканне рыхтую не толькі для гэтага. Проста абсталёўваю сваю рабочую прастору, бо працаваць дома, нават пісаць песні, нязручна, занадта многа адцягваючых фактараў: чайнік, канапа, халадзільнік і іншае.

Гэты пакойчык будзе часткай музычнай прасторы, праз сцяну будзе знаходзіцца студыя гуказапісу. Вельмі чакаю, калі мы адкрыемся.

— Аляксандра, падзяліцеся сакрэтам: з чаго ра­стуць песні?

— Найперш з эмоцый. Прычым не факт, што, калі ты сумуеш, табе ў галаву не прыйдзе вясёлая песня. Не ведаю, чаму так адбываецца, але ў маім жыцці былі вельмі цяжкія моманты, у час якіх нараджаліся светлыя песні пра тое, як навокал усё цудоўна. Часам на напісанне песень натхняюць людзі ці надвор’е, часам трэба нават выціснуць з сябе натхненне, каб нара­дзілася нешта цікавае. Да таго ж кожная песня з’яўляецца па-рознаму: адна можа напісацца вельмі хутка, а над іншай магу працаваць працяглы час. Увогуле, я імкнуся глядзець на свет шырока расплюшчанымі вачамі і з гэтага чэрпаць натхненне.

Гутарыў Уладзімір ФАЛАЛЕЕЎ.
Фота з архіва Аляксандры ЗАХАРЫК.