Сёння працягваем цыкл публікацый у рамках сумеснага праекта “Настаўніцкай газеты” і Нацыянальнага цэнтра мастацкай творчасці дзяцей і моладзі “АРТ-вакацыі”: галерэя творцаў”. На гэты раз наш карэспандэнт выправіўся ў прыгожы заходнебеларускі горад Ліду, дакладней, у дзве тамтэйшыя ўстановы адукацыі — Лідскі дзяржаўны прафесійны ліцэй меліярацыйнага будаўніцтва і Лідскі каледж Гродзенскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Янкі Купалы, каб пазнаёміцца з іх творчымі калектывамі, пераможцамі і лаўрэатамі Рэспубліканскага фестывалю мастацкай творчасці навучэнцаў “АРТ-вакацыі”.
Прызнацца, яшчэ ніколі за час вядзення рубрыкі “АРТ-вакацыі”: галерэя творцаў” мне не было так цесна на газетным развароце. Мяркуйце самі: за дзень камандзіроўкі ў Ліду я сустрэўся і дастаткова падрабязна пагутарыў з двума дырэктарамі вышэйназваных устаноў адукацыі, адпаведна, з двума іх намеснікамі, з пяццю кіраўнікамі творчых калектываў і з тузінам, а можа быць, і большай колькасцю навучэнцаў. Усяго — з больш чым 20 рэспандэнтамі, кожнаму з якіх хацелася б даць слова і тут, на старонках газеты. А таму, яшчэ калі знімаў з дыктафона запісанае ў Лідзе, адчуваў, што нейкага разгорнутага паслядоўнага эсэ з усімі плаўнымі пераходамі і аўтарскімі акцэнтамі на гэты раз не атрымаецца з той простай прычыны, што мне не хопіць на гэта газетнай плошчы. Адчуваў: трэба шукаць менавіта нейкую схему, будаваць “соты”, а ў іх ужо, як мёд, уліваць пачутае ў як мага больш канцэнтраваным выглядзе. Можа, толькі тады ўдасца хоць збольшага данесці да чытача інфармацыю, здабытую ў Лідзе.
У выніку ўсіх ваганняў і шуканняў вынайшаў наступную схему. Спачатку кіраўнік калектыву расказвае пра сябе і пра свой прафесійны і жыццёвы бэкграўнд; потым па магчымасці апісвае нумар, з якім калектыў выступаў на “АРТ-вакацыях”; затым дзеліцца вопытам работы і асаблівасцямі сваёй методыкі; нарэшце, фармулюе сваё крэда. Побач, у асобным блоку, навучэнцы, удзельнікі мастацкага калектыву, у сваю чаргу расказваюць пра свой творчы вопыт, свайго кіраўніка і таксама фармулююць сваё крэда. Тут жа, таксама ў асобным блоку, пэўныя высновы падводзіць дырэктар установы адукацыі. І ўсё гэта па прынцыпе no comment, нярэдка — у лаканічным жанры “правілы жыцця”.
Адхіленні ад гэтай схемы, безумоўна, непазбежныя, але ў цэлым ніжэйзмешчаны тэкст будзе ёй падпарадкоўвацца.
Такім чынам, слухаем лідскія галасы такія, якія яны ёсць…
Лідскі дзяржаўны прафесійны ліцэй меліярацыйнага будаўніцтва: фальклорна-этнаграфічны ансамбль “Карані” творчага аб’яднання “Сузор’е”
Святлана Мікалаеўна ЛАПЯН, педагог-арганізатар ліцэя, мастацкі кіраўнік творчага аб’яднання “Сузор’е”:
* У маім выпадку можна гаварыць пра дынастыю музыкантаў. Калі я яшчэ была малодшакласніцай, нашай сям’і прапанавалі выступіць на нейкім конкурсе сямейным калектывам. (Мама тады працавала музычным кіраўніком у дзіцячым садку і паралельна дырыжыравала хорам у ліцэі; тата, супрацоўнік ліцэя, спяваў у 
тым хоры; так яны ў свой час і пазнаёміліся.) Праз пару гадоў яшчэ раз папрасілі выступіць, а на той час у мяне ўжо з’явілася сятрычка — нас стала ўжо чацвёра ў сямейным ансамблі. А яшчэ праз нейкі час у мяне з’явіўся брацік, і ён таксама стаў удзельнікам нашага калектыву. Так і нарадзіўся наш сямейны ансамбль “Сахонь” (гэта маё дзявочае прозвішча): я, сястра, брат, мама і тата. Званне народнага калектыву мы насілі 20 гадоў. Апошні раз абаранілі яго, калі ў мяне самой нарадзілася дачушка. Потым — яшчэ адна. Мае дочкі Каця і Даша сталі трэцім пакаленнем нашай дынастыі, бо яны са мной сёння вельмі часта выступаюць на сцэне ліцэя. Трэба анёлачак для нумара на конкурс “Песня пра маму”? Дзе ўзяць таго анёлачка? Канечне ж, у Святланы Мікалаеўны! Прывядуць таго анёлачка, прычэпяць яму крылцы, ён проста пастаіць побач з вакальнай групай навучэнцаў — і 1-е месца на конкурсе! Маіх дзяўчынак тут, у ліцэі, усе ведаюць, і яны ўсіх ведаюць. Дарэчы, тата мой з музыкай як такой зусім не звязаны, хоць і любіць выходзіць на сцэну. Мы ў сваім сямейным ансамблі жартуем так: мама — кіраўнік ансамбля, а тата — кіроўца. Гэта значыць, мама кіруе, а тата нас возіць на машыне па розных конкурсах. А куды яму дзецца?
* Я скончыла Лідскае музычнае вучылішча (сёння гэта каледж) па класе акадэмічнай харавой музыкі, але мне заўсёды было бліжэй народнае. І таму ў Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт культуры і мастацтваў я паступіла менавіта на аддзяленне народнай харавой музыкі. Гэта была неверагодна карысная для мяне школа ў плане пастаноўкі народнага голасу, ды і проста ведаў пра наш беларускі фальклор.
* У творчае аб’яднанне “Сузор’е”, якім я кірую, уваходзяць, акрамя ансамбля “Карані”, група “Патрыёты” (яе ўдзельнікі спяваюць песні патрыятычнай накіраванасці, прычым найчасцей — аўтарскія), агітбрыгада. А “Карані”, трэба прызнацца, не заўсёды былі менавіта “Каранямі”. Першыя нашы выступленні на “АРТ-вакацыях” нагадвалі салянку: асобна паказвалі народныя танцавальныя нумары, асобна — эстрадныя танцавальныя. Тады нашы куратары з абласнога ўпраўлення адукацыі, у прыватнасці Лілія Вацлаваўна Курылёнак, параіла мне зрабіць менавіта фальклорны калектыў, у які ўваходзілі б інструментальны, танцавальны і вакальны блокі. Мы пачалі спяваць і танцаваць беларускае. Але ўсё адно нечага не хапала. І тады, зноў жа з падказкі Ліліі Вацлаваўны, мы вырашылі зрабіць акцэнт на мясцовы фальклор. Разам з дзецьмі выяз-джалі ў фальклорныя экспедыцыі ў найбліжэйшыя вёскі (Крупава, Буды і інш.). Навучэнцам гэта было надзвычай цікава. Потым ужо кожны па сваёй ініцыятыве прывозіў з роднай вёскі нешта сваё: ці нейкі танец, ці цэлую песню, ці нават адно мясцовае слоўца ў вядомай песні. Так, паступова, мы цалкам перайшлі на мясцовы фальклор і былі ўжо сапраўднымі “Каранямі”, якія не на паверхні растуць, а ўсё глыбей і глыбей сягаюць…
Слова дырэктара
Сяргей Іванавіч БУДНІК, дырэктар Лідскага дзяржаўнага прафесійнага ліцэя меліярацыйнага будаўніцтва:
“У нас склаўся няправільны, некарэктны стэрэатып, маўляў, у сістэму прафтэхадукацыі прыходзяць дзеці, якія для далейшай вучобы ў школе не прыдаліся, а лепшыя застаюцца якраз у школе. Мне вельмі лёгка абвергнуць гэты стэрэатып, бо ў ліцэй я прыйшоў працаваць усяго тры гады назад якраз са школы і бачу тут сёння тых дзяцей, якіх бачыў раней у школе. Не буду называць прозвішча аднаго падлетка, але гэта проста неверагодна: у школе ён сапраўды быў сярод апошніх, калі і выводзілі яго перад школьнай лінейкай, дык толькі для таго, каб паўшчуваць ці за дрэнныя паводзіны, ці за пропускі, ці за неахайны выгляд. А тут я яму грамату ўручаю перад усімі дзецьмі. Ён апарат зварачны набыў. Дома ў мамы ўсё пераварыў. Вось жа знайшоў чалавек сябе! І зніклі ўсе яго ранейшыя нягоды.
А творчыя таленты нашых навучэнцаў — гэта наогул асобная размова. Я і сам быў надзвычай уражаны, калі ўпершыню прысутнічаў на прафарыентацыйным канцэрце нашых навучэнцаў. Бачыў рэакцыю абітурыентаў, якія прыйшлі на канцэрт. Здавалася б, ну што такога можна ўбачыць у ліцэі, калі столькі ўсяго вакол — і ў горадзе, і ў інтэрнэце, і па тэлебачанні? Гляджу, а школьнікі ў зале дасталі свае тэлефоны і здымаюць канцэрт нашых дзяцей…
Я сам паходжу з вялікай педагагічнай дынастыі. Мае прадзядуля, дзед, тата, мама, сястра, жонка, муж сястры — у маім родзе больш настаўнікаў, чым ненастаўнікаў. Невыпадкова наша дынастыя была выбрана ад Гродзенскай вобласці для ўдзелу ў першым з’ездзе педагагічных дынастый у 2009 годзе. Тады ў кожнай дынастыі мусіў быць нейкі свой жыццёвы слоган. Мне тады ўспомніліся словы мамы: “Дай мне розум і душэўны спакой прыняць тое, што я не ў сілах змяніць. Мужнасць — змяніць тое, што магу змяніць. І мудрасць — адрозніць адно ад другога”. Гэтыя словы як малітва — заўсёды на маім рабочым стале”.
* На апошнім Рэспубліканскім фестывалі мастацкай творчасці навучэнцаў “АРТ-вакацыі” мы паказалі два нумары: танец “Нажнічкі” і вакальна-інструментальны нумар “Сэрца мае”, у якім мы і танцавалі, і спявалі, і вадзілі карагод. І ўся зала з намі танцавала, у карагод мы ўцягнулі нават сяброў журы!
* Я ніколі нікога не прымушаю ўдзельнічаць у нашым калектыве. Звычайна пачынаецца ўсё з таго, што я проста ўключаю для навучэнцаў відэа з запісамі папярэдніх складаў ансамбля. Яны глядзяць, напрыклад, абрад юр’еўскі, які мы рабілі некалькі галоў назад, потым другі раз пераглядаюць, трэці. Абдумваюць усё гэта. Мая задача — своечасова запытацца: “А вы б хацелі зрабіць нешта падобнае?” Хто хоча, хто не хоча, а хто разважае так: “Ну, калі большасць хоча, дык і я хачу”. Яны адно за адным вельмі цягнуцца. Гэтакая калектыўная самасвядомасць. А хто катэгарычна не хоча, дык і не трэба. Знойдзе сябе ў нечым іншым.
Галасы навучэнцаў
Павел ВАДЭЙША: “У дзяцінстве, калі ездзіў да бабулі ў вёску Мінойты, я часта чуў, як яна напявала народныя песні, і мне гэта заўсёды вельмі падабалася. І таму без ніякіх ваганняў я далучыўся на першым курсе да ансамбля “Карані”. Думаю, што і пасля заканчэння ліцэя, калі буду працаваць меліяратарам на палях, калі буду варочаць нашу беларускую зямлю, фальклор са мной застанецца. Мы ж танцуем і спяваем не для таго, каб на працягу трох гадоў вучобы адсядзецца тут, у гэтым фальклоры, а потым выйсці адсюль і ўсё забыць адразу. Мы ў першую чаргу танцуем і спяваем для сябе, таму што нам гэта падабаецца”.
Дар’я ЖОЛУД: “Нашы беларускія песні і танцы — гэта тое наша роднае, што нас усіх яднае, робіць з нас адно цэлае, неаддзельнае ад нашай агульнай гісторыі. Мне наогул падабаецца ўсё наша больш, чым замежнае”.
Павел РАЎПУК: “Нашы продкі гэтым жылі, цяпер гэтым жывём мы. І мы бачым, што людзям падабаецца глядзець на нашы выступленні. Гонар тады праймае і за сябе, і за родную культуру”.
* Мы ў нашым ансамблі — адно цэлае, можна сказаць, адна вялікая сям’я. Мне дарагі кожны навучэнец. Некалі яны мяне вучылі ўключаць ноўтбук, заходзіць у сацыяльныя сеткі, спампоўваць з інтэрнэту песні і танцы… Яны пастаянна вучаць мяне сучаснасці, а я прывучаю іх да каранёў, да нашай гісторыі, нашай нацыянальнай культуры.
Лідскі каледж Гродзенскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Янкі Купалы: чатыры калектывы ў адной дзеі
Святлана Пятроўна КАЧАН, культарганізатар, мастацкі кіраўнік тэатра гістарычнага касцюма “Лідзейка”:
* Прэзентацыя нашага каледжа ў рамках Рэспубліканскага фестывалю мастацкай творчасці навучэнцаў “АРТ-вакацыі” ўяўляляла сабой адну вялікую кампазіцыю: спачатку выходзіў наш тэатр гістарычнага касцюма “Лідзейка” і дэманстраваў калекцыю стылізаванага гістарычнага адзення часоў князя Гедыміна, 
калі быў заснаваны наш горад. Дэфіле суправаджалася дэкламацыяй адпаведнага верша “Горад над Лідзейкаю”, які напісала начальнік выхаваўчага аддзела Алена Эдуардаўна Руцкая. Затым дэманстрацыя гістарычных касцюмаў плаўна перацякла ў наступны нумар — гісторыка-побытавы танец “Паланэз” у выкананні харэаграфічнай студыі “Паўлінка”, у сваю чаргу “Паланэз” перацёк у інструментальную кампазіцыю “Ойра-ойра!” у выкананні ансамбля народнай музыкі “Версалінка”. А заключным акордам стала песня “Будзь зоркай!” (эстрадная студыя “Жамчужынка”), якая як бы выводзіла моладзь з гісторыі і заклікала ў будучыню.
* А хіба можна зазірнуць у будучыню, не ведаючы сваёй гісторыі? Можна, але гэта будзе скажоны погляд. Трэба ведаць сваю гісторыю, свае карані.
* Творчасць — гэта маё жыццё. Я жыву тут, у гэтай актавай зале каледжа, дзе мы з вамі цяпер знаходзімся.
Ганна Валер’еўна БУЧЫНСКАЯ, кіраўнік харэаграфічнай студыі “Паўлінка”:
* Я скончыла факультэт эстэтычнай адукацыі Беларускага дзяржаўнага педагагічнага ўніверсітэта імя Максіма Танка. Адным з маіх выкладчыкаў быў незабыўны фронтмен этнатрыа “Троіца” Іван Кірчук — самы светлы ўспамін ад вучобы ва ўніверсітэце. Менавіта ад яго ў маіх пастаноўках імкненне да аўтэнтыкі, да таго, каб па магчымасці нічога не змяняць з таго, што калісьці было.
* У 2013 годзе на “АРТ-вакацыях” мы паставілі “Пчолку”. Гэта такі аўтэнтычны народны танец. У 2015 годзе — “Паланэз”, па ўсіх канонах і правілах, так, як танцавалі гэты танец у ХІХ і першай палове ХХ стагоддзя. У нас, у Лідзе, якая да 1939 года была пад Польшчай, вельмі добра ведаюць гэты танец. У наступным годзе маем намер паказаць абрад “Гуканне вясны”. Зноў пойдзем шляхам Кірчука.
* Я заўсёды пытаюся ў сваіх студэнтаў, што б самі яны хацелі станцаваць. Гэта шчасце, калі нашы жаданні супадаюць. А менавіта так яно і адбываецца часцей за ўсё.
Ядвіга Леанідаўна КАРЭЦКАЯ, кіраўнік ансамбля народнай музыкі “Версалінка”:
* За плячыма ў мяне сур’ёзная адукацыя: дзіцячая музычная школа, музычнае вучылішча, Беларуская дзяржаўная кансерваторыя (клас домры). Усё жыццё займалася інструментальнай музыкай. Іграла сола, іграла ў калектывах. Сын мой таксама музыкант, іг рае на духавых народных інструментах.
* Раней у каледжы быў вельмі вялікі аркестр — з кантрабасам, домрай, балалайкай, баянам. Усё было. Потым да нас стала менш паступаць дзяцей з музычнай адукацыяй, прыйшлося калектыву даць іншы — больш камерны — напрамак. Мы сталі выбіраць назву. Нешта прапаноўвала я, нешта — дзеці, але неяк не было цікавых варыянтаў. І тут мне ўспомнілася, што мой сын у свой час удзельнічаў у калектыве, які называўся “Версалінка”. І не стала я нічога больш прыдумляць. “Версалінка” — у гэтым слове ёсць нешта такое беларускае, восеньскае (ад “верасень”) і ў той жа час французскае (ад “Версаль”).
* Я доўга думала над тым, які нумар прадставіць на “АРТ-вакацыях”. Разумела: трэба было знайсці нешта нестандартнае, каб здзівіць і журы, і гледачоў. І каб не проста нумар быў, а шоу, рух нейкі. Спынілася на варыянце сярэдневяковай музыкі — кампазіцыі “Ойра-ойра!”. Гэта складаная шматпластавая кампазіцыя. Спачатку дзеці рытм выстукваюць на драўляных палках, потым дзве дзяўчынкі выходзяць і на дудачках іграюць, потым уключаюцца ўдарныя, дадаюцца выгукі, шумавыя эфекты… Такі вось паступовы накал ідзе: крэшчэнда, крэшчэнда, фарцісіма, фарцісіма… і заканчэнне ціхае. У рэспубліканскім конкурсе мы занялі з гэтым нумарам 1-е месца, а адзін з сяброў журы сказаў: “Мы аб’ездзілі ўсе ўстановы, але такога яшчэ нідзе не бачылі”.
* Тут, у каледжы, я кірую ансамблем, але я яшчэ і сама іграю ў аркестры народных інструментаў Лідскага музычнага каледжа. Мы шмат дзе канцэртуем, выступалі ў Францыі, Іспаніі, Бельгіі, Балгарыі, ва Украіне. І ўсюды, дзе мы ні бываем, я стараюся падгледзець, узяць для сябе нешта новае. Укараняю тады гэтае новае тут, у каледжы.
Слова дырэктара
Галіна Якаўлеўна БАРХЕРЫТ, дырэктар Лідскага каледжа Гродзенскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Янкі Купалы:
“Я лічу, залог нашага поспеху ў тым, што мы ніколі не спрачаемся, што больш важнае ў адукацыйным працэсе — вучоба ці выхаванне. Мы даўно прыйшлі да таго, што вучэбная дзейнасць і выхаваўчая дзейнасць павінны ісці паралельна, толькі тады можна дасягнуць нейкага станоўчага эфекту. Залог нашага поспеху яшчэ і ў тым, што ў каледжы створана развіццёвае адукацыйнае асяроддзе. І якраз нашы творчыя калектывы з’яўляюцца структурнымі элементамі гэтага адукацыйнага асяроддзя. Уся наша работа ў гэтым плане — гэта не нейкія разрозненыя мерапрыемствы, а менавіта сістэма. Мы можам гаварыць пра адкрытую выхаваўчую сістэму, таму што да гэтай работы прыцягваюцца не толькі супрацоўнікі каледжа, але і розныя ўстановы дадатковай адукацыі, дзяржаўныя органы. Мне вельмі пашанцавала з педагагічным калектывам. У плане выхаваўчай дзейнасці гэта найперш мой намеснік Наталля Леанідаўна Мікша, начальнік выхаваўчага аддзела Алена Эдуардаўна Руцкая… Яны заўсёды ў палёце, у іх заўсёды безліч нейкіх ідэй. Яны і ўсіх іншых умеюць настроіць на тое, што, толькі калі ўсе мы будзем гарэць, запаліцца шчаслівая зорка нашага каледжа. Але зноў жа ў аснове ўсёй гэтай работы сістэма, сістэма і яшчэ раз сістэма. Сістэма — ва ўсім”.
* Шчыра кажучы, яшчэ некалькі гадоў назад, калі дзеці чулі пра народны кірунак, то адразу крывіліся, маўляў, ой, нам бы ў эстраду, а што нам гэтае народнае… Нават у харэаграфію лягчэй было набраць дзяцей. Я не ведаю, што падзейнічала, можа быць, нашы поспехі на “АРТ-вакацыях”, а можа, сёлета я проста інакш паглядзела на першакурснікаў, можа іншым голасам загаварыла з імі, але ў верасні я так лёгка набрала ўдзельнікаў ансамбля. Цяпер у мяне ў калектыве ажно 35 чалавек (у мінулым годзе было 25). Прыйшлі нават тыя, каго я і не клікала. Яны ж адно аднаму ўсё расказваюць. Сказалі б сабраць 50 чалавек — і 50 сабрала б.
* Без лішняй сціпласці скажу: я люблю працаваць, я не шкадую сябе. І іншым кажу таксама, што нельга сябе шкадаваць. Калі шкадуеш сябе, то рызыкуеш стаць калекай і ў фізічным, і ў духоўным плане. Дэпрэсіі пачнуцца, няўдачы ва ўсім — у рабоце, у асабістым жыцці. А праца — гэта ўсё! Калі ты працуеш, то зробіш вельмі многа!
Таццяна Рыгораўана КАПАЧЭЛЬ, кіраўнік эстраднай студыі “Жамчужынка”:
* У свой час я скончыла дзіцячую музычную школу, музычнае вучылішча, музычна-педагагічны факультэт Мінскага педінстытута імя Максіма Горкага па класе баяна і акардэона. А голас мне Бог даў. Мяне ў нашым горадзе ведаюць найперш як спявачку.
* У структуры студыі эстраднай песні “Жамчужынка” ёсць салісты, дуэты, трыа “Ірыска”, квінтэт. Часта мы з дзецьмі разам спяваем на сцэне, як гэта было з дабрынінскай “Льецца музыка…”. Спяваем яе квінтэтам — чатыры навучэнцы і я пятая.
* Як педагог я дастаткова талерантны і лаяльны чалавек. Для мяне, безумоўна, важныя вакальныя даныя, але пры наборы дзяцей у студыю я стараюся не падкрэсліваць гэта. Проста прашу выканаць кавалачак якой-небудзь песні — і я тады адразу ўлоўліваю: якія абертоны, якая атэмброўка, якім дыяпазонам дзіця валодае… Я ўсё адчуваю адразу. І часам бяру дзяцей з нацяжкай, са спадзяваннем, што яны яшчэ праявяць сябе.
Галасы навучэнцаў
Вольга КРУГЛАЯ (харэаграфічная студыя “Паўлінка”): “У адпаведнасці са спецыялізацыяй “рытміка і харэаграфія”, якую я атрымліваю ў каледжы, мне даводзіцца вывучаць усе стылі — не толькі народны танец, але і класічны, сучасны. Але больш за ўсё цягне да народнага. Я думаю, што менталітэт чалавека, які танцуе народнае, адрозніваецца ад менталітэту таго, хто танцуе брэйк-данс. Першы будзе аўтаматычна шанаваць народныя традыцыі. І да сваёй краіны, да культуры свайго народа ён будзе адносіцца не так, як той, які пераймае іншую культуру”.
Рэната СЯНКЕВІЧ (харэаграфічная студыя “Паўлінка”): “Студыя “Паўлінка” стала для мяне сапраўдным адхланнем для душы, а ў “Паланэз” я проста ўлюбілася. Чуеш гэтую музыку і адчуваеш, што зараз будзе нешта ўрачыстае, велічнае. Не магу дачакацца, калі пайду працаваць у дзіцячы садок (я вучуся тут на дашольным аддзяленні). Пра “Паланэз” абавязкова раскажу дзеткам”.
Саша НАВАСЕЛЬСКАЯ (ансамбль народнай музыкі “Версалінка”): “Выступленні на сцэне выпрацоўваюць упэўненасць, якая вельмі прыдасца нам, будучым настаўнікам, у сталым жыцці, бо ў школьным класе на нас таксама будзе глядзець нямала цікаўных вачэй нашых вучняў. Безумоўна, гэта не вельмі лёгка — спалучаць заняткі ў каледжы з заняткамі ў ансамблі. Але я, напрыклад, стараюся не прапускаць ніводнай рэпетыцыі. З Ядвігай Леанідаўнай неверагодна цікава займацца, бо ў яе заўсёды шмат цікавых ідэй. А яшчэ я неяк адчула, што “Версалінка” зрабіла мяне дабрэйшай. Нядаўна я ляжала ў бальніцы. Побач на суседні ложак паклалі маленькую дзяўчынку — яе забралі з нядобранадзейнай сям’і… Гэтая дзяўчынка плакала тады ўсю ноч. І я з ёй плакала, суцяшала яе. З таго моманту я загарэлася яшчэ адным жаданнем: стаць не толькі настаўніцай, але і быць неяк звязанай з інспекцыяй па справах непаўналетніх…”
Аляксей МІРАНЮК (эстрадная студыя “Жамчужынка”): “Наогул, я спяваю для сябе, для сваёй душы. Але Таццяна Рыгораўна Капачэль прывіла мне адну важную якасць — імкненне быць прыемным для людзей”.
Святлана КУЧА (эстрадная студыя “Жамчужынка”): “Таццяна Рыгораўна Капачэль — гэта не толькі душэўны чалавек, але і вялікі прафесіянал сваёй справы. Многія ж выкладчыкі толькі гавораць, маўляў, можна зрабіць так і так, а сама я гэтага вам паказаць не магу. А Таццяна Рыгораўна якраз сама ўсё паказвае”.
* Гэтакая ж лаяльная я і ў адносінах да знешняга выгляду дзяцей. Мне дастаткова аднаго — каб яны ўмелі ўсміхацца. А ўсё астатняе мы зробім і знойдзем у адпаведнасці з той знешнасцю, якая ёсць.
* З пэўнага часу я свядома адмовілася ад самастойнасці ў выбары рэпертуару. Час ідзе, і, напрыклад, на рэп я і не звярнула б сёння ўвагі, калі б не падказалі дзеці. Так у студыі нарадзіўся цудоўны дуэт — хлопец і дзяўчына. Ён рэп чытае паміж прыпевамі, яна спявае. Так модна сёння.
* Я ніколі не дапушчу вульгаршчыны на сцэне каледжа. Нават сама, калі спяваю ў лідскіх рэстаранах, строга сачу за гэтым. Верагоднасць таго, што я заспяваю “Экспанат” групы “Ленінград”, зусім мізэрная.
* Не люблю, калі нехта з навучэнцаў пачынае задзіраць нос і з вышыні глядзець на іншых. Мы ўсе людзі, і трэба разумець адно аднаго.
* Тут, у каледжы, я працую ўжо амаль 30 гадоў. З многімі сваімі выхаванцамі мы застаемся сябрамі на ўсё жыццё. Некаторыя жэняцца ці выходзяць замуж і просяць мяне паспяваць у іх на вяселлі. Некалькі разоў я так і рабіла.
Мікола ЧЭМЕР.
Мінск — Ліда — Мінск.
Фота аўтара.
