Мяне як педагога вельмі хвалюе, што праблема сіроцтва і сёння, у ХХІ стагоддзі, надзвычай актуальная. Нягледзячы на ўсе меры, што прымаюцца, псеўдабацькоў, якім не патрэбны ўласныя дзеці, вельмі многа. А як шмат дзетак, сірот пры жывых бацьках!
Дарэчы, у Беларусі каля 80% дзяцей-сірот – сацыяльныя, пры жывых бацьках. Зразумела, што не ўсе сем’і можна рэабілітаваць, не ўсіх бацькоў можна прымусіць быць бацькамі, таму іх дзеці і атрымліваюць статус “сацыяльны сірата”. А як яшчэ шмат жанчын-“зязюль”!
Нядаўна адна знаёмая, выхавальніца дзіяцячага дома, расказала мне, што іх малыя нават спаборнічаюць, каму называць мамай сваю выхавальніцу. Так, у сённяшніх падобных установах створаны добрыя ўмовы, аднак яны не здымаюць праблему сіроцтва.
Сапраўдныя праблемы з’яўляюцца, як толькі сіроты заканчваюць сярэднюю школу. І галоўная — працаўладкаванне. На практыцы працаўладкаваць 16-гадовага падлетка сёння амаль немагчыма. Атрымоўваецца замкнёнае кола: сацыяльныя сіроты нараджаюць новых сацыяльных сірот. Некаторыя ж выхаванцы дзіцячых домоў, якія дасягнулі 18-гадовага ўзросту, вяртаюцца ў ранейшыя сем’і: іх ізноў прапісваюць на жылую плошчу сваякоў, якія найчасцей вядуць асацыяльны лад жыцця. Выпускнікі-сіроты не могуць гэтаму супрацьстаяць і паўтараюць лёс сваіх бацькоў.
Нам усім разам трэба імкнуцца дарыць абяздоленым дзеткам святло надзеі, якая здольна ствараць у іх жыцці цуд. Мы ў стане дапамагаць дзецям забыцца пра цяжкасці, з якімі яны сутыкаюцца кожны дзень, даць магчымасць адчуваць сябе людзьмі, якія могуць весці паўнавартаснае жыццё, быць патрэбнымі іншым. Бясспрэчна, што многія дзеці-сіроты валодаюць багатым духоўным патэнцыялам, аднак часта застаюцца ў адзіноце, без падтрымкі і разумення, а яны ж маюць вострую патрэбу ва ўвазе да сябе.
Я лічу, што менавіта сацыяльная абарона дзяцей-сірот і дзяцей, якія засталіся без апекі бацькоў — адна з найважнейшых задач не толькі дзяржавы, але і кожнага сумленнага грамадзяніна.
Безумоўна, стаць свабодным ад дзяцей, якіх нарадзіў, вельмі лёгка, а вось узяць абавязкі, клопаты пра маленькіх, як бачым, не кожнаму па сілах… Аднак не забывайце: выхоўваючы дзяцей, ты выхоўваеш самога сябе, сцвярджаеш сябе як Маці, Тата, Сям’я.
Канстанцін КАРНЯЛЮК.
