Дырэктар Новадзявяткавіцкай сярэдняй школы Слонімскага раёна Дзмітрый Блізнюк за час педагагічнай дзейнасці пераканаўся, што ў сельскіх школах створаны ўсе ўмовы для развіцця дзіцяці. Падрабязнасці – у матэрыяле карэспандэнта “Настаўніцкай газеты”.
— Са Слонімшчынай звязаны даўно, хоць нарадзіўся ў Мядзельскім раёне Мінскай вобласці. У 1975 годзе наша сям’я пераехала сюды, на радзіму бацькі. Я скончыў Новадзявяткавіцкую сярэднюю школу, а затым, атрымаўшы фізкультурную адукацыю, прыйшоў працаваць сюды трэнерам. У мяне трапяткое стаўленне да гэтай мясцовасці, таму што ўсё тут мне роднае. Хочацца, каб вясковыя школы жылі. І, вядома ж, хочацца, каб наша школа дасягала поспехаў, была на вяршынях рэйтынга, што нам і ўдаецца.
Моцныя спартыўныя традыцыі ўстановы адукацыі, прыклад педагога Леаніда Мацвеевіча Журовіча яшчэ з пачатковых класаў паўплывалі на маё захапленне баскетболам. Ідучы за сваёй марай, паступіў у фізкультурны інстытут, а пасля яго заканчэння стаў працаваць трэнерам, з 1996 года — у Новадзявяткавіцкай сярэдняй школе. У спорце нельга заставацца на месцы, трэба прагрэсіраваць. Гэтую сваю частку педагога-трэнера я перанёс на работу кіраўніка школы: ставіць задачы і дабівацца іх выканання.
Мая роля як дырэктара — ствараць умовы. Шмат часу прысвячаю ўдзелу ў розных праектах. У 2022 годзе ўдалося рэалізаваць праект па развіцці грамадскіх ініцыятыў, у выніку часткова абнавілі пляцоўкі на тэрыторыі школы, купілі пераносны баскетбольны шчыт. Гаворачы пра поспехі, хацелася б адзначыць, што з 2015 года мы працуем у розных інавацыйных праектах выхаваўчага характару. Займаліся гістарычнымі даследаваннямі, збіралі звесткі ў мясцовых жыхароў. Адзін з праектаў раскрываў нацыянальную ідэнтычнасць беларусаў, цяперашні накіраваны на фарміраванне эмацыянальна-каштоўнасных адносін да гераічнага мінулага беларускага народа ў гады Вялікай Айчыннай вайны.
Самыя значныя поспехі ў краязнаўстве звязаны з работай школьнага народнага музея “Дыяменты даўніны”, на базе якога праходзіць уся краязнаўчая, навукова-практычная дзейнасць. Сіламі педагогаў на аснове гістарычных крыніц і ўспамінаў мясцовых старажылаў выдадзена кніга “Гісторыя аграгарадка Новадзявяткавічы са старажытных часоў да 2010 года”. Над ёй працавалі цудоўныя педагогі Васіль Ракуць і Таццяна Ракуць.
Асобная гордасць — спартыўныя поспехі нашых выхаванцаў. Школьная баскетбольная каманда тройчы ўдзельнічала ў спартакіядзе Саюзнай дзяржавы і двойчы займала прызавыя месцы: у 2019 годзе — 3-е і ў 2022 годзе — 2-е. Поспехаў шмат, мы стараемся працаваць у напрамку выніковасці нашай дзейнасці.
Стаўленне да роднай зямлі і ёсць патрыятызм. Выконваць свае працоўныя абавязкі так, як трэба. Рухацца наперад. Такія задачы стаўлю перад сабой і перад калектывам. І ўсё ў нас атрымліваецца.
У мяне педагагічная сям’я. Жонка Вольга Данілаўна — настаўніца беларускай мовы і літаратуры нашай школы. Старэйшы сын Аляксандр скончыў БДПУ па спецыяльнасці настаўніка фізічнай культуры і здароўя. Малодшы сын Уладзіслаў — прафесійны баскетбаліст, паводле рэйтынга з’яўляецца лепшым абаронцам Рэспублікі Беларусь, уваходзіць у нацыянальную зборную Беларусі па баскетболе.
Вельмі прыемна чуць меркаванні сыноў пра тое, што ў нашай краіне можна дасягаць вышынь у розных галінах дзейнасці, у тым ліку ў спорце. Радуе, што яны цэняць створаныя ў рэспубліцы магчымасці для моладзі.
Напэўна, я не рэалізаваў сябе ў спорце так, як хацеў, аднак мае трэнерскія намаганні паўплывалі на паспяховую кар’еру малодшага сына, трэніраваў абодвух сыноў. І я, і жонка заўсёды падтрымліваем сыноў і ганарымся іх поспехамі. Сам я да гэтага часу выступаю на спаборніцтвах у складзе ветэранскай каманды Гродзенскай вобласці па баскетболе, падтрымліваю сябе ў добрай спартыўнай форме.
Як выхаваць патрыёта? Спецыяльнай методыкі няма, але трэба быць шчырым самому. Я і педагогам кажу: штучна нічога не прыцягнеш. Калі ўнутры ёсць гэтае пачуццё, трэба даносіць яго дзецям. На кожным са сваіх урокаў геаграфіі, нават калі вывучаем тэму аб іншых дзяржавах, заўсёды праводжу паралелі з Беларуссю. Расказваю, якая ў нашай краіне прамысловасць, як развіваецца сельская гаспадарка, што нашы БелАЗы займаюць 30% сусветнага рынку, а “Беларуськалій” уваходзіць у тройку лідараў па вытворчасці калійных солей. І такіх прыкладаў вельмі шмат.
Мы з сям’ёй шмат падарожнічаем па Беларусі, любуемся маляўнічай прыродай. А калі малодшы сын з камандай быў у Мінску, расказваў, у якім захапленні легіянеры Краснадара засталіся ад Беларусі. І пра ўсё гэта расказваю школьнікам. Струнку душы дзіцяці можна закрануць менавіта такой размовай. Нядаўна праводзілі мерапрыемства, прысвечанае трагічнаму лёсу жыхароў вёскі Ала. У дзяцей слёзы на вачах, значыць, мы кранулі іх сэрцы. Было відаць, наколькі эмацыянальна педагог падаваў інфармацыю, як прапусціў яе праз сябе.
Наша ўстанова адукацыі з’яўляецца цэнтрам сацыякультурнага жыцця ў аграгарадку. Спартыўныя пляцоўкі, інвентар даступны кожнаму. Любое школьнае мерапрыемства праходзіць з запрашэннем бацькоў, мясцовых жыхароў. І ўсё гэта мае выхаваўчы патэнцыял. Калі мы, педагогі, будзем імкнуцца зрабіць жыццё ў вёсцы больш прывабным, выступаць з рознымі ініцыятывамі, тады дарослыя застануцца ў гэтай вёсцы дзеля дзяцей, якім камфортна ў школе, бо для іх тут створаны ўсе ўмовы.
Упэўнены: пакуль ёсць школа, будзе жыць вёска.
Фота Ірыны АНІКЕВІЧ
