14 кастрычніка ў нашай краіне адзначаецца Дзень маці. Пра тое, ці лёгка быць мнагадзетнай маці, мы пагаварылі з мамай пяцікласніцы Валерыі Піваварчык Юліяй Віктараўнай.
— Скажыце, што такое сям’я, з вашага пункту гледжання, і якой яна павінна быць?
— Сям’я — гэта вялікая крэпасць са сваім укладам, законам і парадкам. Сям’я павінна быць адзіным цэлым, згуртаваным калектывам. Я сама з мнагадзетнай сям’і: у мяне яшчэ ёсць старэйшы брат і малодшая сястра. Але не магу сказаць, што марыла пра вялікую сям’ю. Я заўсёды хацела мець дзяўчынку і хлопчыка, але, скажу шчыра, памылялася. Мае дзеці — гэта мае крылы за спінай.
— Раскажыце пра іх. Яны падобныя або зусім розныя? Дружаць ці не?
— У мяне трое дзетак. Старэйшай Леры дзесяць гадоў, яна вучыцца ў пятым класе. Сярэдні Кірыл таксама вучыцца ў школе, у другім класе. А самы маленькі — Дзяніс: яму два гады. З верасня гэтага года ён пайшоў у дзіцячы сад. Усе дзеці ў нас розныя. Вонкава яны падобныя, а вось па характары… Лера — сангвінік, яна заўсёды жыццярадасная, летуценная, любіць вучыцца, мець зносіны, прыдумляць. Кірыл — халерык, на адным месцы не сядзіць, яму ўсё і ўсюды трэба і ў гэтую секунду. А малодшы — пакуль незразумела. Але скажу адно: як і сярэдні, ён няўседлівы і вельмі актыўны. Але, нягледзячы на розныя тэмпераменты, яны вельмі дружныя.
Кожнага па здольнасцях і талентах развіваем. У нас няма такога: калі штосьці робіць адзін, то павінны гэта рабіць і ўсе астатнія. Кожны займаецца сваёй любімай справай, а мы з татам стараемся у гэтым дапамагчы, дзесьці падтрымаць, дзесьці падвучыць.
— Што больш важна для дзяцей: матэрыяльная забяспечанасць або клопат і любоў бацькоў?
— Для дзяцей важней за ўсё клопат і любоў бацькоў, сястрычак і брацікаў. Хоць у наш час без матэрыяльнага забеспячэння нікуды.
— Ці змяняюцца жыццёвыя прыярытэты са з’яўленнем вялікай сям’і?
— Вядома ж, змяняюцца. Калі ты раней мог сабе дазволіць больш вольнага часу для таго, каб заняцца любімай справай (я вельмі люблю вышываць крыжыкам), то цяпер увесь час аддаеш сям’і і дзецям. Пры гэтым лічу, што я цалкам адбылася ў жыцці: у мяне моцная сям’я, выдатныя дзеці і работа, якая вельмі падабаецца. Як жанчына я сябе ў гэтым свеце рэалізавала на ўсе сто працэнтаў.
— Як вы ўсё паспяваеце?
— Вы смеяцеся? Калі жывеш у вёсцы і ў цябе трое дзяцей, хіба можна ўсё паспець? Не, вядома, паўсядзённая работа робіцца. І няважна: здаровы ты ці хворы. Ты проста абавязаны гэта зрабіць і ўсё! Але ўсё ж мы стараемся адпачываць усёй сям’ёй: з’ездзіць на пікнічок або на рыбалку на возера, схадзіць у лес. Ці проста едзем у горад, вязём дзяцей на якую-небудзь выстаўку, у парк атракцыёнаў або ў забаўляльны цэнтр. Калі дзецям добра і весела, яны шчаслівыя, то і мы, гледзячы на іх, адчуваем сябе самымі шчаслівымі.
— У вас ёсць сакрэты па ўладкаванні побыту?
— Няма ніякіх сакрэтаў. За трынаццаць гадоў, што жывём з мужам, мы проста наладзілі гэты механізм, усё ў нашым жыцці ідзе сваім парадкам: устаў, схадзіў на работу, прыйшоў, пакарміў жывёлу, прыгатаваў паесці, прыйшлі дзеці, пакарміў іх і г. д. Вось так і праходзіць наш звычайны дзень. Калі нешта не паспявае мама, на дапамогу прыходзіць тата. Дзеці ў нас таксама працуюць, дапамагаюць па гаспадарцы, мыюць посуд. Лера можа пакарміць малодшых братоў, калі бацькі занятыя.
— Як вы думаеце, чаму сёння мнагадзетная сям’я такая рэдкасць?
— Думаю, гэта з-за таго, што людзі не хочуць ахвяраваць сабой, баяцца згубіць вольны час, забавы, спакой і камфорт.
— Ваш галоўны аргумент на карысць шматдзетных сем’яў?
— Каханне, ласка, клопат і радасць. Бо ніхто нам гэтага столькі не дасць, як нашы дзеткі. І чым больш іх, тым шчаслівейшыя бацькі.
Тамара ПЕТРАШ,
навучэнка 10 класа Вольнаўскай сярэдняй школы Баранавіцкага раёна.
