Людмілу Васільеўну Саванец на Дзятлаўшчыне ведаюць усе: не толькі настаўнікі, але і грамадскасць раёна, бацькі і проста гараджане.
Ведаюць як шчырага чалавека, які гатовы ў любы час, днём і ноччу, прыйсці на дапамогу. Ведаюць як прафесіянала, да якога можна звярнуцца з любым цяжкім пытаннем ці то па методыцы выкладання прадмета, ці то па вядзенні школьнай дакументацыі, а зараз і па прыёмах выкарыстання камп’ютарных тэхналогій. Гэтая жанчына ў свае 70 гадоў ідзе ў нагу з часам, актыўна асвойвае новыя тэхналогіі, вучыць школьнікаў і калег-настаўнікаў. Яе энтузіязму, любові да жыцця, актыўнай настаўніцкай пазіцыі можна толькі пазайздросціць.
Людміла Васільеўна працуе ў Раклевіцкім дзіцячым садзе — базавай школе Дзятлаўскага раёна. Дабіраецца кожны дзень да работы на школьным аўтобусе або з калегамі на машыне. Не было такога дня, каб яна спазнілася, прымусіла каго-небудзь чакаць сябе. Бывае, што і здароўе падводзіць, іншая ўзяла б ліст непрацаздольнасці, але толькі не настаўніца матэматыкі. Яна заўсёды ў страі, таму што валодае незвычайнай працаздольнасцю і вялікай сілай волі, што дадзена ёй ад нараджэння. А яшчэ — неймавернай адказнасцю. “Настаўнік старой загартоўкі”, — гавораць пра яе калегі. А я скажу так: ні старой, ні новай загартоўкі не бывае. Проста чалавек знайшоў сябе ў школе, у адукацыі, знайшоў сваё сапраўднае месца ў жыцці.
Працоўны шлях Людмілы Васільеўны, маладой і прыгожай настаўніцы матэматыкі, пачаўся ў 1972 годзе, калі яна скончыла Гродзенскі педагагічны інстытут. Натхнёная, поўная сіл і жадання хутчэй сустрэцца са сваімі вучнямі, прыехала яна па размеркаванні ў Навасёлкаўскую сярэднюю школу Слонімскага раёна. Тут трапіла ў дружны, зладжаны калектыў. Яе найлепшым сябрам і дарадчыкам стала заслужаная настаўніца Беларусі Соф’я Канстанцінаўна Радзевіч. Менавіта яна паставіла методыку, дапамагала ліквідаваць памылкі, вучыла прыёмам вядзення ўрока, падтрымання дысцыпліны. На старэйшых сяброў Людміле шанцавала ўсё жыццё. Такім сябрам у роднай школе была для яе настаўніца матэматыкі Лідзія Лявонцьеўна Хомчык. Менавіта па шляху любімай настаўніцы вырашыла ісці Людміла ў выпускным класе. Настаўніцкая прафесія тады была вельмі прэстыжнай, многія хацелі вучыцца ў педагагічных ВНУ, але паступалі самыя моцныя, асабліва на факультэты, звязаныя з фізікай і матэматыкай.
Людміла Васільеўна працавала з натхненнем і жаданнем, бо па-іншаму не ўмела і не магла. Маладую настаўніцу хутка заўважылі, запрасілі на пасаду настаўніка матэматыкі ў Казлоўшчынскае ПТВ Дзятлаўскага раёна. Працавала і ў школе рабочай моладзі. Пазней сям’я пераехала ў Дзятлава, і настаўніцу запрасілі працаваць інспектарам у раённы аддзел адукацыі. Курыравала ўсенавуч і дакладныя дысцыпліны.
Педагог лічыць, што тут ёй таксама пашанцавала: аддзел узначальваў мудры педагог, энтузіяст, прыхільнік усяго новага і перадавога ў педагогіцы Уладзімір Антонавіч Гаўрон. На пасадзе інспектара Людміла Васільеўна працавала 24 гады. Калі пайшла на заслужаны адпачынак, канчаткова не адпусцілі. Папрасілі застацца і вучыць маладых, перадаваць свой шматгадовы вопыт тым, хто толькі паглыбляецца ў работу метадыста ці інспектара, бо справа гэтая значна цяжэйшая, чым нават працаваць з дзецьмі ў класе. Вучыць даводзіцца дарослых людзей, часта са складаным характарам і сваімі прафесійнымі амбіцыямі. Але трэба абавязкова знайсці агульную мову, падтрымаць, накіраваць на правільны шлях, а галоўнае, не адбіць ад работы, не даць чалавеку схібіць і збегчы ад цяжкасцей.
За добрасумленную працу ў педагогіцы, прафесіяналізм і высокі метадычны ўзровень Людміла Васільеўна Саванец была ўзнагароджана нагрудным знакам Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь “Выдатнік адукацыі”.
Людміла Васільеўна — шчаслівая маці і бабуля. У яе два сыны і дачка, шасцёра ўнукаў. Яна падымала дзяцей адна, муж даўно памёр. Дала ўсім вышэйшую адукацыю, накіравала ў жыццё. Двое з яе дзяцей маюць вышэйшую педагагічную адукацыю, педагогамі працуюць дзве нявесткі: адна — у Гродне, другая — у Ашмянах. Ёсць спадзяванне, што настаўніцкую дынастыю працягнуць унукі.
У вольны час Людміла Васільеўна (і гэта не дзіва) рашае складаныя алімпіядныя задачы, бо менавіта матэматыка стала яе надзейным сябрам на ўсё жыццё. Сёлета педагагічны стаж настаўніцы склаў 50 гадоў.
Жанна ЖЫХ,
настаўніца Раклевіцкага дзіцячага сада — базавай школы Дзятлаўскага раёна.
