Валянціна Станіславаўна Шышко — разумніца, прыгажуня, творчая асоба — навучылася ствараць свой свет высокай духоўнасці. Настаўніцу ведаюць і любяць не толькі ў Бокшыцкай сярэдняй школе, дзе яна выкладае беларускую мову і літаратуру, але і многія жыхары Слуцкага раёна.
Мне давялося пазнаёміцца з ёй далёкім зімовым вечарам. Мы, настаўнікі-гуманітарыі Слуцкага раёна, паехалі ў тэатр. Мяне ўразіла высокая светлавалосая настаўніца Ленькаўскай базавай школы, якая ўзяла з сабой некалькі вучняў. Цэлы вечар і ў дарозе, і ў тэатры яна была са сваімі дзецьмі. Штосьці ім расказвала, паказвала. Пасля спектакля вярталіся дадому ў аўтобусе. Цёмнай зімовай марознай ноччу ленькаўская настаўніца выйшла з вучнямі на сваім прыпынку і павяла іх дадому. Высокая прыгажуня ішла вузкай снежнай сцежкай, а дзеткі гужком беглі за сваім педагогам.
Гэтая карціна і цяпер у мяне перад вачыма. Потым я ведала Валянціну Станіславаўну як дырэктара Ленькаўскай базавай школы. Пазней школу закрылі і педагогаў размеркавалі па розных установах. Некалькі гадоў нам давялося працаваць разам у Бокшыцкай сярэдняй школе Слуцкага раёна. Дзе ж, як не ў адным калектыве, лепш за ўсё пазнаеш чалавека! Калі б прыйшлося пісаць кароткую дзелавую характарыстыку Валянціне Станіславаўне, выказалася б так: творчая, прынцыповая, выдатны арганізатар, чалавек тонкай душэўнай арганізацыі.
Яна да ўсяго падыходзіць з душой. Умее маляваць, выразаць выцінанкі. Выдатна працуе з лобзікам. Вельмі хораша шые. Вяжа кручком і пруткамі. Вышывае. А якія прыгожыя вырабы ў тэхніцы канзашы! Вачэй не адарваць!
У такога педагога дзецям ёсць чаму павучыцца. Школьныя імпрэзы, якія рыхтуе Валянціна Станіславаўна, заўсёды адметныя: цікавыя, павучальныя. Яна вучыць дзяцей спяваць, чытаць вершы, ставіць міні-спектаклі, танцаваць, рыхтуе разам з імі рэквізіт і бутафорыю. Вучні гавораць пра яе: “Валянціна Станіславаўна жадае нам дабра!”.
Нядаўна прырода падкінула настаўнікам вялікае выпрабаванне — пандэмію. У апошняй чвэрці мінулага года Валянціне Станіславаўне, як і ўсім, давялося перабудоўвацца і падладжвацца пад новыя ўмовы. У класах стала менш дзяцей, таму карэкціравала планаванне, шукала аптымальныя формы падачы матэрыялу, трымала сувязь з тымі вучнямі, якія знаходзіліся дома. На сайт школы выкладвала матэрыялы для самастойнай працы навучэнцаў. Гэта дадатковая нагрузка для настаўніка. Але яна справілася.
“Больш за ўсё хвалявалася за выпускнікоў, старалася добра падрыхтаваць іх да іспытаў. Праводзіла стымулюючыя і падтрымліваючыя заняткі, факультатывы. Ладзіла кансультацыі. Вучні не падвялі ні на школьных іспытах, ні на цэнтралізаваным тэсціраванні. Вынікі годныя!”
Як класны кіраўнік Валянціна Станіславаўна сёлета развіталася з дзявятым класам. А ў новым навучальным годзе ўзяла пяцікласнікаў. Адаптуе іх да жыцця на новай ступені агульнай адукацыі.
Настаўніца прымала актыўны ўдзел у стварэнні трох музеяў: “Млын” вёскі Пакрашава, ленькаўскай школы і вёскі Гарадзішча. Усюды ўкладвала душу і сэрца, імкнучыся як мага лепш выканаць сваю работу.
А як творча Валянціна падышла да праекта “Беларуская народная хустка”! Менавіта дзякуючы яе запалу, вялізная колькасць людзей у інтэрнэце пазнаёмілася з рознымі спосабамі завязвання жаночых хустак.
Як кожная сельская жанчына, Валянціна ўмее рабіць любую хатнюю справу. Пячэ булкі на святы, смачна гатуе, робіць нарыхтоўкі. Водзіць машыну, прычым абслугоўвае яе самастойна. Дом і падворак у яе ў парадку. Да таго ж шмат гадоў яна клапоціцца пра сваю маму.
Валянціна Станіславаўна выхавала дзвюх цудоўных дачок. Старэйшая, Кацярына, працуе праграмістам. Люба вывучае мовы ў Мінскім дзяржаўным лінгвістычным універсітэце, хоча стаць настаўніцай. Валянціна навучыла дачок пераадольваць усе нягоды з высока паднятай галавой. Яны, як і мама, прыгажуні і аптымісткі, творчыя і мэтанакіраваныя, самастойныя і ўсебакова развітыя.
У вёсцы Вынішчы, дзе жыве Валянціна Станіславаўна, яна карыстаецца вялікім аўтарытэтам. Некалькі скліканняў запар людзі выбіраюць настаўніцу дэпутатам Покрашаўскага сельскага Савета. Яна рэгулярна арганізоўвае святы для сваіх аднавяскоўцаў, і несумнеўным упрыгажэннем гэтых свят становяцца выступленні Валянціны.
Яна бард. Складае вершы, піша музыку да іх. Выконвае песні, суправаджаючы ігрой на гітары.
Я распытала выканаўцу пра яе творчасць. Вось што яна расказала: “Пісаць вершы пачала яшчэ ў дзяцінстве, але сур’ёзна занялася творчасцю ў інстытуце, калі самастойна асвоіла гітару. Першая песня “Мая гарэтніца, пакутніца мая” прысвечана роднай мове. Потым было шмат песень пра Радзіму, каханне, з філасофскім сэнсам. Тэматыка шырокая. Пішу як на рускай, так і на беларускай мове. Галоўная гераіня песень — жанчына, шчаслівая і няшчасная, самотная і закаханая. Актыўна пісаліся песні, калі працавала ў гольчыцкай школе і даводзілася хадзіць пешшу з работы. У дарозе нараджаўся тэкст. Хутка даставала нататнік і запісвала словы”.
Ёсць у Валянціны Шышко і студыйныя запісы. Яна — сябар абласнога народнага клуба самадзейных паэтаў і кампазітараў “Жывіца”. Неаднойчы ўдзельнічала ў конкурсах і фэстах бардаўскай песні “Бард-рыбалка”, “Вілейская хваля” і інш.
На Случчыне Валянціну Шышко часта запрашаюць на святочныя канцэрты. Яна нікому не адмаўляе, выступае з задавальненнем. З сэрца льецца простая ісціна, якая з першых гукаў захапляе слухачоў, — аповед пра родны край, пра жыццё і каханне. Гэтая жанчына нясе людзям добрую энергію і атрымлівае ўзамен цяпло многіх сэрцаў.
Пажадаем нашай дарогай гераіні жыццёвай стойкасці і новых песень. Такія людзі — душа беларускага народа, яго жыватворная крыніца.
Наталля БАРТОШЫК,
настаўніца гісторыі, кіраўнік музея вёскі Гарадзішча Слуцкага раёна.
Фота Кацярыны ЕЛІСЕЕВАЙ.