Свеціцца дабром і чароўнасцю, неверагодна жаноцкая, з тварам, азораным усмешкай… Такой я ўпершыню ўбачыла Людмілу Іванаўну Бялоцкую, настаўніцу геаграфіі сярэдняй школы № 129 Мінска. Такой яе ведаюць калегі, сябры, блізкія і, вядома ж, вучні і выпускнікі. Прыемна нават крыху пагаварыць з такой сардэчнай суразмоўніцай, а ўжо тыя, каму давялося вучыцца ў Людмілы Іванаўны, могуць лічыць сябе сапраўднымі шчасліўчыкамі. Быць на адной хвалі з дзецьмі ў яе атрымліваецца арганічна, лёгка, з нязменнай усмешкай і гумарам. Нездарма ў сшытках ці контурных картах вучні часта пішуць ёй: “Я вас люблю, вы самая лепшая настаўніца”. А яшчэ Людміла Іванаўна — каханая жонка, мама чацвярых дзяцей і бабуля васьмярых унукаў.
Аўтарытэт настаўніка складаецца з трох фактараў: ведання свайго прадмета, умення растлумачыць матэрыял розным катэгорыям навучэнцаў і… вялікага добрага сэрца, у якім жыве строгая цётачка, любячая мама, гумарыст і псіхолаг.
Як класны кіраўнік Людміла Іванаўна выпусціла ў дарослае жыццё тры поўныя выпускі. І памятае кожны з іх, бо гэта яе “школьныя дзеці”. “Мы працягваем мець зносіны з імі і іх бацькамі, — расказвае Людміла Іванаўна. — І я ўдзячна ім за памяць і давер. Натуральна, адмоўныя моманты сцерліся з памяці, у душы засталося толькі добрае: бацькоўскія сходы на прыродзе з дзецьмі, паходы з начлегам у Вязынцы, паездкі ў цягніку, шматлікія
экскурсіі. Калі мы сустракаемся, абавязкова прыгадваем, як “згубіліся” ў Вене на цэлыя 2 гадзіны, як часта мяне прымалі за падлетка на фоне пасталелых дзяцей і прапускалі па дзіцячым білеце.
Чытайце ў нумары ад 14 кастрычніка 2022 года.
